Vorig jaar kregen de meisjes – en stiekem ook een beetje de jongens – alles wat hun hart en ziel verlangde met de Disneymusical “Frozen”. Een prent die de psyche van John Travolta flink in de war stuurde tijdens de Oscaruitreiking in 2014, en tegelijkertijd uitgroeide tot de meest succesvolle animatiefilm ooit. En dan hebben we het nog niet gehad over de tsnunami aan merchandising die eruit voortvloeide. Voor de opvolger – officieel de 54e 'animated classic' - slaan de Disneystudio’s een heel andere richting uit: “Big Hero 6” heeft geen sprookjesroots, en haalt de mosterd bij een Marvelcomic. Logisch, zou je kunnen denken nu Disney en Marvel twee handen op een buik zijn. Toch is dit niet zomaar een gemakkelijke cash-in. “Big Hero 6” is immers een heel obscure Marvelstrip – voor het eerst gepubliceerd in 1998 - die enkel bij de die hards onder de die hard-Marvelfans een belletje zal doen rinkelen. Bovendien is dit een heel losse adaptatie die weinig gemeen heeft met het bronmateriaal.

Sexy oogt het op het eerste zicht niet: puur aan de haak gewogen verschilt “Big Hero 6” zelfs weinig van de andere superheldencombo’s die massaal de bioscoopzalen overspoelen. Wie er zich makkelijk vanaf wil maken, kan dit inderdaad beschouwen als een juniorversie van “The Avengers”. Vooral in het laatste halfuur als het gebruikelijke superhelden- en -schurkengehannes losbarst. De echte koopwaar is het uur dat daar aan voorafgaat: een knap verteld, flitsend geanimeerd en op kindermaat ontroerend opgroeiverhaal waarin de show gestolen wordt door de latexrobot Baymax.

Hiro Hamada is een veertienjarige wees die opgroeit bij zijn oudere broer Tadashi en zijn tante Cass. Hij is reeds op jonge leeftijd een genie dat met zelfgebouwde robots deelneemt aan illegale robotgevechten en daar een flinke stuiver aan verdient – als hij tenminste de klappen van de zich bekocht voelende tegenstanders kan ontwijken. Tadashi vindt dat Hiro zijn talenten verspilt en wil dat hij in plaats daarvan studeert aan de plaatselijke universiteit, waar Tadashi zelf aan baanbrekende projecten werkt samen met een viertal andere technologienerds. Hiro raakt gecharmeerd door de talloze mogelijkheden die het wetenschappelijk lab hem daar biedt, en hij komt op de proppen met microbots: kleine magnetische robots die via een transponder gekoppeld aan een menselijk brein letterlijk alles in een vingerknip kunnen bouwen. Bij de voorstelling van de microbots gaat het echter mis: er ontstaat brand in de universiteit en Tadashi komt om bij een poging om zijn mentor te redden.

Hiro blijft eens te meer verweesd achter, en wordt zo goed en kwaad als het gaat opgevangen door Baymax, een latex verzorgingsrobot die door Tadashi was ontworpen. Wanneer Hiro ontdekt dat zijn microbots niet in de brand zijn gesneuveld, en door een gemaskerde superschurk voor onkoosjere doeleinden worden gebruikt, besluit hij samen met Baymax de waarheid te achterhalen en de snode plannen van hun gemaskerde tegenstander te saboteren. Een helse taak voor een veertienjarige en een lekgevoelige latexsidekick, zo blijkt. Gelukkig is Tabashi’s vroegere kliek paraat om een superheldentandje bij te steken. Meteen de genesis van de Big Hero 6: naast Hiro en Baymax bestaand uit Fred, GoGoTamago, Honey Lemon en Wasabi.

De setting waarin Hiro met Baymax en co op zoek gaan naar de dief van de magnetische microbots is interessant. In plaats van te gaan voor een bestaande stad of een volledig fictieve setting opteerden de makers ervoor om op de proppen te komen met San Fransokyo, een metropool die de skylines van San Francisco en Tokio verenigt tot een levendige kosmopolische mengelmoes. Dat de Oosterse personages een roze teint hebben, zullen we maar beschouwen als besparingen in de kleurmengafdeling van de Disneystudio’s – voor zover die nog bestaat in heavy duty pixeltijden. Die kleur doet er zelfs niet echt toe: “Big Hero 6” is universeel genoeg om de naar adrenaline smachtende jongelui van het oosten, westen, noorden en zuiden broederlijk met elkaar te verenigen. Een beetje jammer dat het laatste halfuur iets te generiek inwisselbaar is met andere gelijkaardige animatie- en live-actiontitels, al zorgt de charme van het eerste uur sowieso voor een nieuwe winnaar uit de Disneystudio’s. Of hoe de frisse wind van John Lasseter in de animatieafdeling voor lekkers blijft zorgen.

En kom zeker op tijd, want het voorafgaande mega-adorabele kortilmpje “Feast” is eveneens niet te versmaden. Voor wie er zou aan twijfelen: net – zoals de hoofdfilm trouwens – meisjes toegelaten. “Do You Want To Build A Robot” in plaats van “Do You Want To Build A Snowman”: moet kunnen.