1971 was een essentieel jaar voor afluisterapparatuur in de cinema. Met dank aan Alan J. Pakula natuurlijk die met Klute een sterke paranoiathriller afleverde. En daar later in 1974 met The Parallax View nog een opvolger wist aan te brouwen. Een jaar dat evenzeer elementair bleek voor de surveillancecinema want Francis Ford Coppola’s The Conversation maakte toen ook het mooie weer. Maar in 1971 was er naast Klute ook nog Sidney Lumets The Anderson Tapes, een film die precies een week voor Klute in de Amerikaanse zalen verscheen. Een interessant toeval.

Al bijt The Anderson Tapes zich niet vast in de paranoia van Klute: de aanwezigheid van de afluisterapparatuur in Lumets film blijkt uiteindelijk eerder arbitrair en is niet eens een centraal element in het grootste deel van de plot. The Anderson Tapes is gebaseerd op de in 1970 verschenen roman van Lawrence Sanders, wiens The First Deadly Sin later ook nog zou worden verfilmd. Het personage dat Frank Sinatra daarin vertolkt wordt in The Anderson Tapes trouwens vormgegeven door Ralph Meeker. Maar dat is maar een bijrol in een film die zich volledig focust op kluizenkraker Duke Anderson (Sean Connery) die pas vrij na tien jaar gevangenisstraf direct een nieuwe kraak plant. In het statige herenappartementscomplex waar zijn vriendin Dyan Cannon verblijft om precies te zijn. Iedereen die daar woont heeft nogal wat geld of dure verzamelingen kunst en juwelen, en Anderson bedenkt een plan om tijdens Labor Day Weekend al die appartementen te overvallen. Daarvoor zijn extra manschappen nodig en om die te vinden schakelt hij onder meer ook de maffia in.

Andersons doen en laten wordt opgepikt door nogal wat geïnteresseerde luistervinken als daar zijn de FBI, de IRS en de drugsbrigade. Ironisch is dat ze niet hem in de gaten houden maar de mensen met wie hij contact zoekt. Ook in het huis van Cannon is hij niet veilig daar de kamers daar gebugd zijn door een andere minnaar van haar. De enige die wel ontdekt wat Anderson van plan is, maar die belooft te zwijgen indien Cannon met hem het hazenpad kiest.

Raar is dat de volledige afluisterinsteek naar de achtergrond verdwijnt eens de overval op het voorplan staat. Een inventief in beeld gebrachte overval zelfs, al wil Lumet niet meteen dat je alles serieus neemt daar er nogal wat komische interludes de kop opsteken. Dat de overval uiteindelijk eindigt in bloed en chaos is dan ook weer verrassend daar de toon in de laatste tien minuten daardoor verandert van schelmenkomedie in grimmig misdaaddrama waarbij het uiteindelijke lot van Connery niet eens wordt geschetst. Een eind waarbij het volledige afluisterverhaal alsnog eens opnieuw aan de oppervlakte komt. Al was er oorspronkelijk ook een meer fleurige ontknoping voorzien maar naar verluidt wou Columbia Pictures niet te zeer de boodschap verkondigen dat misdaad loont.

Een paar rare bokkensprongen en invalshoeken dus in deze competente en entertainende misdaadfilm waarin ook nog opvalt hoe obligaat arbitrair Cannons luxe-escort in het geheel oogt. De vrouw als ongegeneerd seksueel traktaat dus in deze film, dat kon en mocht in de jaren zeventig. Jawel jawel.

Nog meer namengegooi: The Anderson Tapes betekende meteen ook min of meer het speelfilmdebuut van Christopher Walken – hij was hiervoor enkel maar in televisiefilms en een obscure onafhankelijke film te zien – en de filmische zwanenzang van wicked witch of the West Margaret Hamilton, al zou die daarna nog wel opduiken in een aantal televisieproducties.