Jean Arthur
Gladys Georgianna Greene
acteur/actrice
(14)
Haar vader was fotograaf en nadat Jean Arthur op haar 15e al de school verliet kreeg ze als fotomodel al enige aandacht in Hollywood. Hierna werd ze actrice en was te zien in meer dan twintig stille films, voornamelijk komedies en westerns. Haar filmdebuut maakte ze in 1923 toen ze te zien was in een klein rolletje in Cameo Kirby van John Ford maar ze was daarvoor ook al te zien in toneelstukken in New York. Hierna was ze te zien in talrijke low budget westerns en enkele komische kortfilms. In 1929 kwam ze bij Paramount waar ze als een klein, glansloos filmsterretje toch een liefdesaffaire met David O. Selznick had.
Ze was te zien aan de zijde van William Powell in de mystery films The Canary Murder Case en The Green Murder Case maar ook met Warner Oland in twee erbarmelijke films, gebaseerd op verhalen van Sax Rohmer; The Mysterious Dr. Fu Manchu en The Return of Dr. Fu Manchu.
In april 1931 stopte Paramount hun onderlinge samenwerking en Jean Arthur trok naar Broadway waar ze maar weinig succes had.
In 1933 tekende ze een contract bij Columbia en kreeg een rol in The Whole Town’s Talking van John Ford. Daar bewees Jean Arthur dat ze best wel grappig kon zijn, het werd haar doorbraak en was de springplank naar grotere-/hoofdrollen.
Zeker het vermelden waard zijn haar rollen in Mr. Deeds Goes to Town van Frank Capra en You Can’t Take It With You’. De regisseur gaf trouwens zelf toe dat Jean Arthur zijn favoriete actrice was (zie ook citaat onderaan).
Op 17 december 1938 deed ze een screentest voor de rol van Scarlet O'Hara in Gone With The Wind maar dat werd geen succes.
Voor haar rol in The More the Merrier (1943) van George Stevens die haar ooit “one of the greatest comediennes the screen has ever seen” noemde werd ze genomineerd voor een Academy Awards/Oscar.
Echt gelukkig was Jean Arthur in Hollywood niet. Haar langdurige strijd met Columbia-baas Harry Cohen was daar niet vreemd aan en zorgde er mee voor dat ze vanaf 1944 geen contractuele verplichtingen meer had t.o.v. de studio en zich terugtrok uit de filmwereld. Hierna was ze voornamelijk nog te zien in toneelstukken. Men verweet haar dat ze een 'moeilijke' actrice was wat enigszins ook bevestigd werd in New York toen ze er de toneelproductie van Born Yesterday verliet en de rol overliet aan nieuwkomer Judy Holliday. In 1950 keerde ze nog één keer terug naar Broadway in het stuk Peter Pan wat bijzonder positief werd onthaald.
Ze was nog maar twee keer te zien in een langspeelfilm met haar rol in de western Shane (1953) van George Stevens als afsluiter.
In 1956 was ze nog even te zien als advocate Patricia Marshall in de televisieserie The Jean Arthur Show, een sitcom op CBS, maar echt lang heeft die niet gedraaid. Heel concreet: van 12 september tot 5 december 1966.
Op latere leeftijd gaf ze nog toneelles, onder andere aan het Vassar College, uitzonderlijk was Jean Arthur nog eens te zien in een toneelstuk.
Een leuk wist-je-datje: een aantal mensen was er van overtuigd dat Jean Arthur er het best uit zag aan de rechterkant waardoor ze er op stond ook op deze manier en aan deze kant gefotografeerd te worden.
Jean Arthur trouwde twee keer. Een eerste keer in 1928 met fotograaf Julian Anker maar dat werd de dag erna alweer geannuleerd, volgens haar omdat haar studiocontract dit verbood. Zanger en later producer Frank Ross was haar tweede echtgenoot. Ze trouwden op 11 juni 1932 en scheidden op 14 maart 1949.
Hij produceerde of co-produceerde een aantal van haar films waaronder The Devil and Miss Jones, een komedie die niet mag verward worden met de pornofilm uit de jaren '70 met dezelfde titel.
De laatste jaren van haar leven leefde Jean Arthur die net als Greta Garbo lesbisch was, als een kluizenaar. In 1989 kreeg ze een beroerte, officieel stierf ze op 19 juni 1991 aan een hartfalen in het Convalescent Hospital in Carmel. Een uitvaart kwam er op haar eigen verzoek niet. Ze werd gecremeerd, haar as werd uitgestrooid op zee in de buurt van Point Lobos in Californië.
Oscars ® 1944 | Genomineerd | Beste actrice in een hoofdrolActress | The More the Merrier |
"You can't get her in front of the camera without her crying, whining, vomiting, all that shit she does. But when she does get in front of the camera, and you turn on the lights - wow! All that disappears and out comes a strong-minded woman. Then, when she finished the scene, she runs back to the dressing room and hides." (Frank Capra)