Zo groot is de iconografie van Marilyn Monroe (vijftig jaar na haar dood nog steeds een van ’s werelds meest tot de verbeelding sprekende vrouwen) dat er zowaar een film is gemaakt over de korte tijd die ze in 1956 in Engeland doorbracht voor het draaien van Laurence Oliviers “The Prince And The Showgirl”. Wereldschokkend materiaal is het niet, maar het staat wel garant voor anderhalfuur monkelend cinefiel vertier. Al was het maar omdat het altijd leuk is een (geromantiseerde) blik achter de schermen van een stuk Hollywoodgeschiedenis te kunnen werpen.

My Week With Marilyn is gebaseerd op de dagboeken en memoires van Colin Clark (very British vertolkt door rijzende ster Eddie Redmayne, eerder te zien in “The Good Shepherd”, “The Other Boleyn Girl” en “Black Death”). Clark was een vastberaden jongeman die het per se wou maken in de filmindustrie, en dit tot groot ongenoegen van zijn vader die het een verkwisting van zijn dure universitaire tijd vindt. Clark reist naar Londen en versiert er met lef en branie een baan in de studio’s van Laurence Olivier (Kenneth Branagh). Hij wordt de derde assistent regisseur tijdens de opnames van de komedie “The Prince And The Showgirl” die Olivier met Marilyn Monroe wil draaien. Voor Olivier zou de lichte komedie over de romance tussen de prins-regent van Carpathia en het showmeisje Elsie een licht tussendoortje moeten worden na het zwaardere, dramatische (Shakespeare)werk.

Door het casten van Monroe werd het niet echter zomaar een tussendoortje: het zal meteen de eerste (en laatste) keer zijn dat Monroe Hollywood/Amerika verlaat voor de opnames van een film. Monroe reist naar Engeland samen met haar (derde) echtgenoot Arthur Miller en wanneer het duo landt is van meet af aan duidelijk dat Olivier het niet makkelijk gaat hebben met Monroe (Michelle Williams). Zo weigert ze een stap op de set te zetten zonder haar persoonlijke acteercoach Paula Strasberg, de zus van Actor’s Studio goeroe Lee Strasberg. Zelfs tijdens de repetities laat zich ze door haar coach bijstaan. Bovendien verschijnt ze om de haverklap te laat op de set, waardoor Olivier zich zijn samenwerking met Monroe nog lang zal herinneren.

“My Week With Marilyn” gaat niet enkel over de totstandkoming van “The Prince And The Showgirl”. Het is tegelijkertijd een kijk op de tristesse van Marilyn Monroe en haar status als (on)gewild sekssymbool, en de invloed die dat had op haar acteerkeuzes: moest ze gewoon filmster blijven of toch een serieuze actrice worden ?  Ironisch genoeg bleef haar twijfel zelfs nadat ze een Golden Globe nominatie had gekregen voor haar rol in Joshua Logans “Bus Stop” in 1956. Nog een vraag die aan bod komt: in welke mate had Monroes onzekerheid en het feit dat ze bijna publiek bezit was invloed op haar privéleven. Haar verslaving aan alcohol en pillen was in elk geval legendarisch, en in “My Week With Marilyn” krijgen we vooral de labiele vrouw te zien, en niet zozeer de alles wegwuivende en klapzoenen uitdelende diva.

Boeiend is bovendien dat alles wordt verteld vanuit het oogpunt van Colin Clark, die zich tot zijn eigen verbazing zag uitgroeien tot de vertrouwenspersoon van de getroebleerde superster. En waarschijnlijk zo’n beetje de tijd van zijn leven had toen hij door Monroe werd uitgenodigd op het landhuis waar ze verbleef toen Arthur Miller terug naar Amerika was vertrokken. De dagboeken en de memoires die Clark over zijn tijd op de set en over zijn vriendschap en (vermeende) affaire met Monroe schreef, dienden als inspiratiebron van het scenario, en het resultaat laat zich nog het makkelijkst samenvatten als een mooi en interessant filmpje.

Waarin het uiteraard ook genieten is van de verve waarmee Michelle Williams (als Monroe) en Kenneth Branagh (als Olivier) zich in hun rollen vastbijten. Dubbele pret bij Branagh zelfs, destijds zowat de onofficiële opvolger van Olivier als het op Shakespearefanatisme aankwam. Voeg hier nog leuke bijrollen van onder meer Judi Dench, Dominic Cooper en Toby Jones aan toe en het is duidelijk dat “My Week With Marilyn” een zacht sudderend traktaat is voor elke rechtgeaarde cinefiel. Hier en daar ontbreekt misschien ietwat peper in het gat, maar als momentopname uit het leven van Monroe houdt deze prent zich anderhalfuur mooi overeind.