We schreven het al bij onze recensie van “Triangle” en we herhalen het met graagte nog eens bij de dissectie van Christopher Smiths vierde film: de weledele heer Smith is een genrespecialist om in de gaten te houden. Net als zijn generatie- en landgenoot Neil Marshall. Opvallend is alvast dat ze allebei voor hun vierde film in een ver verleden duiken. Waar Marshall koos voor het Romeinse Rijk voor “Centurion”, gaat Smith de middeleeuwse toer op voor een thriller gesitueerd in volle zwarte pest-periode. Waarmee meteen ook de titel “Black Death” verklaard is. Na de survivalhorror gesitueerd in de Londense metro (“Creep”), de gore komedie van “Severance” en de psychologische Shiningvariante op een schip (“Triangle”) gaat Smith dus eens te meer ‘for something completely different’.

In 1348 gaat Engeland gebukt onder de zwarte pest. Volledige dorpen en steden zien hun bevolking in grote getale sterven, en angst en paranoïa vieren hoogtij. Gezien de grote besmettelijkheid van de ziekte is dat niet verwonderlijk. Zelfs de gesloten kloosters blijken niet veilig voor de Zwarte Dood. De jonge monnik Osmund (Eddie Redmayne) riskeert toch zijn lijf en leden om zijn geliefde Averill (Kimberley Nixon) naar veiliger en minder bevolkte oorden te leiden, zelfs al zal hij haar waarschijnlijk nooit meer terugzien daar hijzelf terugkeert naar zijn kloosterorde. Waar op een dag vrij onzacht wordt aangeklopt door ridder Ulric (Sean Bean) en zijn trawanten. Die zijn op zoek naar een gids om hen naar een dorp te leiden dat voorbij het moeras is gelegen. Osmund stelt zichzelf kandidaat, in de hoop zo het spoor van Averill te kunnen terugvinden.

Ulric en zijn troepen zijn (in opdracht van de bisschop dan nog wel) op zoek naar het dorp omdat geruchten de ronde doen dat de pest daar nog niet heeft toegeslagen. De bisschop vermoedt onchristelijke en heidense praktijken, en Ulric denkt zelfs dat er duistere krachten aan het werk zijn die de doden terug levend kunnen maken. Gewapend met foltertuigen trekken Ulric en de zijnen (en Osmund) naar het dorp om de ketterij te stoppen. Dat de weg lang en gevaarlijk is laat zich raden en voorspellen…

“Black Death” zoekt (in tegenstelling tot Smiths vorige films, en dan zeker zijn eerste twee) niet resoluut het horrorpad op. Het scenario volgt meer de geplogendheden van de historische thriller, en de meeste gore scènes spelen zich zelfs buiten beeld af. Wat niet wegneemt dat het bloed vaak bij beken stroomt: een vechtscène moet niet onderdoen voor de bloederige opstoten in Neil Marshalls “Centurion”, en wie verkikkerd is op middeleeuwse folterpraktijken komt ook geregeld aan zijn trekken. Eigenlijk laat het scenario zich samenvatten als een mengelmoes van “The Name Of The Rose”, “Witchfinder General” en “The Wicker Man”. De zwarte pest mag dan wel centraal staan in het scenario, Smith en scenarist Dario Poloni hebben evenveel te vertellen over de heksenjacht en de brutaliteiten van de christelijke kerk die (op zijn zachtst gezegd) vrij ver gingen in het gebruiken van geweld in de naam van de Heer.

Christopher Smith was niet de eerste regisseur die “Black Death” kreeg toegeworpen. Aanvankelijk zou Geoffrey Sax (“White Noise”, “Stormbreaker”) de film regisseren, maar uiteindelijk mocht toch een volbloed horror- en thrillercineast op de regiestoel plaatsnemen. Ook de cast onderging veranderingen: de belangrijke rol van Langiva zou eerst worden vertolkt door Lena Headey (“The Brothers Grimm”, “300”), maar ging uiteindelijk naar Carice Van Houten, nadat eerder ook haar landgenote Famke Janssen even met de rol flirtte. Ook Eddie Redmayne kwam pas als vervanging aan boord nadat Rupert Friend (“The Young Victoria”) eerder in de running was voor de rol van de jonge monnik.

“Black Death” is boeiende genrecinema, zelfs al stelt de climax wat teleur na de vrij robuuste opbouw. De clash tussen gelovigen en ongelovigen waar alles op uitdraait is verre van slecht, maar toch ontbreekt er een echte stomp in de maag om van “Black Death” een echte topper te maken. Wat niet wegneemt dat het allemaal netjes in het spanningsgareel blijft en dus genoeg ingrediënten in huis heeft om deze film moeiteloos te catalogeren als een geslaagde tijdvuller. Geenszins te mijden als de pest dus, dit al bij al soepel binnenglijdend stuk thriller-/actievertier.