De horrorfilm heeft de laatste tien jaar alle hoeken van de kamer gezien. Scream van Wes Craven gaf het genre een nieuwe impuls en het publiek werd de daarop volgende jaren bedolven onder softe teenagehorror, waarin vaak een gemaskerde boosdoener op zoek ging naar nog tammere slachtoffers (I know what you did last summer, Valentine, e.a.). Men kon enkele jaren verder teren op de schijnbare succesformule van Wes Craven, maar de echte horrorfans bleven op hun honger zitten en waren ronduit verveeld door deze cleane horror. Toen deze goudmijn leeg begon te geraken, moeten ook de filmstudio's beseft hebben dat er nood was aan een nieuwe ingeving. Toen Saw uitgroeide tot een gigantisch succes, zagen ze het (grote) licht. Gore horror die er geen doekjes omwindt werd verkoopbaar geacht aan een mainstreampubliek (Hostel, e.a.). Occasionele remakes van Aziatische films (The Ring, The Grudge, e.a.) en horrorklassiekers (The Texas Chainsaw Massacre, The Omen, e.a.) zijn altijd blijven bestaan en leken daarbij als lapmiddel te dienen om periodes zonder inspiratie op te vullen. Enter The Wicker Man.

The Wicker Man is immers oorspronkelijk een Britse B-film die midden jaren zeventig, en vooral in de jaren daarna, een zekere cultstatus bereikte. Zoals wel vaker het geval is bij remakes, moet Hollywood lucratieve kansen gezien hebben in een remake van een horrorfilm die de meeste mensen niet gezien hebben en bij wie - met een beetje geluk - de titel reeds een belletje doet rinkelen. En met een bekende kop in de hoofdrol, wordt de marketing ook meteen geholpen. Welkom Nicolas Cage.

Politieofficier Edward Malus Nicolas Cage) zit in een pillenslikkend dipje nadat hij getuige was van een vreselijk ongeval dat hij maar niet kan vergeten. Op een dag ontvangt hij een brief van zijn ex-verloofde Willow (Kate Beahan) die hem verzoekt om zijn hulp. Haar dochtertje is verdwenen en ze hoopte dat Edward bereid is om haar mee te helpen zoeken. Ze woont echter niet meer op het vasteland, maar heeft een nieuw leven opgebouwd op Summersisle, een ge?soleerde plek bevolkt door een vrouwelijke commune. Na wat aarzelen beslist Edward om in te gaan op haar voorstel en zo zijn leven opnieuw op poten te krijgen. Daar aangekomen is meteen duidelijk dat er iets aan de hand is: vrouwen die rondzeulen met bebloede zakken, wantrouwige blikken en een mystieke aanbidding voor een zekere hoofdzuster Summersisle (Ellen Burstyn). En op de kop toe ook nog een hysterische ex-verloofde die beweert dat haar dochtertje ontvoerd is door de bewoners van het eiland. Don't believe anything you see!, roept ze Edward na. De toon is gezet.

Of toch half, want regisseur Neil Labute (In the company of men) regisseert deze film zoals een voetballer die leert tennissen. Hij kan net op de bal slaan, maar slaagt er niet in de bal richting mee te geven. En net zoveel voeling lijkt Labute te hebben met het horrorgenre. Zijn regie is zo afstandelijk en futloos dat hij de indruk geeft niet te hebben nagedacht over hoe hij met beeld spanning kan opbouwen. Hij filmt The Wicker Man volgens een standaard Hollywood kadrage