Robert De Niro mag de laatste jaren dan wel tot vervelends toe zijn ziel hebben verkocht voor idiote rollen in idiote films (why, Bobby, why), het doet deugd om vast te stellen dat hij alles wat hij heeft geleerd van de groten van de cinemawereld niet is vergeten. Zijn tweede film als regisseur, dertien jaar na het geslaagde “A Bronx Tale” bevat elementen die schatplichtig zijn aan onder meer Brian De Palma, Martin Scorsese, Michael Mann, Francis Ford Coppola en Sergio Leone. Niet dat De Niro hen voluit imiteert, maar de film (die het ontstaan van de CIA belicht) speelt af en toe toch subtiel leentjebuur bij de hierboven vermelde regisseurs.

“The Good Shepherd” is geen makkelijke film, en niet alleen omdat verschillende tijdspannes door en over elkaar lopen. De kans is groot dat je na het zien van de film een (web)encyclopedie binnenduikt om je meer te verdiepen in het onderwerp. Sommige verhaallijnen hangen immers zo los aan elkaar dat een ‘huh’-gevoel onafwendbaar is. Dat de af en toe schimmige vertelstructuur niet kan vermijden dat “The Good Shepherd” een goede film is en blijft, zegt alvast veel over de sterkte ervan. Ook al is het een film die behalve intrigerend vaak ook koel is en soms ook een tikkeltje vervelend wordt. Het scenario (geschreven door Eric “Forrest Gump”, “The Insider”, “Munich” Roth) deed trouwens al zo’n tien jaar de ronde in Hollywood en zelfs Coppola was op een bepaald moment (1994) als regisseur aan het project verbonden.

Geen gebrek aan scènes waarin al eens naar hartelust wordt gemarteld of achtervolgd, toch is “The Good Shepherd” (een beetje zoals “Syriana”) in de eerste plaats een bureauthriller. Dialogen in schimmige kamers zijn even belangrijk voor de sfeer als voor de plotafwikkeling. Hoe het CIA is ontstaan en welke mensenrechten daar voor werden geschonden, klare koffie zal het nooit worden (ook al werden onlangs een paar geheime dossiers geopend). De personages en gebeurtenissen in deze film zijn dan ook vaak 'gebaseerd op' en niet noodzakelijk waarheidsgetrouw. Het is voor oningewijden bijna onmogelijk om te weten wat echt is gebeurd en waar de fictieve inbreng zit. Op zich is het hoofdpersonage Edward Wilson fictief, al is hij overduidelijk gebasserd op CIA-topman James Angleton, wiens levensloop enkele frappante gelijkenissen vertoont met die van Wilson. Wilson (Matt Damon, die zich langzaam maar zeker opwerkt als een uitstekend acteur met een oog voor goede rollen – zie alweer “Syriana”) is van jongsaf aan voorbestemd voor elitaire zaken, getuige zijn inschrijving in The Order Of Skull And Bones, een studentenorganisatie waar tal van Amerikaanse politici en presidenten ook lid van waren (zoals pa en zoon Bush bv.). De zelfmoord van zijn vader (Timothy Hutton) blijft wel zijn volledige leven als een juk op zijn schouders wegen. Wilson wordt eerst gerekruteerd door ene Bill Sullivan (De Niro) die hem tijdens de Tweede Wereldoorlog naar Europa stuurt als lid van het OSS, de voorloper van het CIA. Door zijn intelligentie en patriottisme is Wilson een gedroomde kandidaat om er als spion de Amerikaanse belangen te behartigen. Tijdens de Cubaanse crisis en de invasie van de Varkensbaai (probeer “13 Days” mee te pikken voor meer achtergrondinformatie) is Wilson een van de belangrijkste grondleggers van het mislukte invasieplan.

“The Good Shepherd” focust zich niet alleen op de geschiedkundige en politieke achtergrond, maar De Niro wil vooral ook laten zien dat iemand die zo diep in de wereld van geheimen en spionage zit, geen normaal leven kan of wil opbouwen. Wilson moet voortdurend op zijn hoede zijn voor chantage en contra-spionnen, kan niemand vertrouwen en moet zelf ook constant keuzes maken die nefast zijn voor de mensen om hem heen, inclusief zijn vrouw (Angelina Jolie, enkel maar gecast om haar starpower in een rol die niet echt veel om het lijf heeft). Naast Jolie duiken trouwens nog heel wat bekende gezichten op in bijrollen: Alec Baldwin, John Turturro, William Hurt, Michael Gambon, Billy Crudup … zelfs Joe Pesci werd voor een scène vanonder de mottenballen gehaald. Alleen al voor die indrukwekend ingevulde bijrollen is “The Good Shepherd” verplichte kost voor de liefhebber van Amerikaanse cinema.

Goed nieuws ook van het beeldformaatfront: Dutch Filmworks bezondigt zich nogal eens aan het releasen van films in aangepast formaat. Voor “The Good Shepherd” is dat gelukkig niet het geval, en wordt de film aangeboden op het originele biosbreedbeeld (2.35:1).

Alle extra’s staan op het tweede schijfje van de Steelbook-versie. Meer achtergrondinfo over de film is er helaas niet. ‘t Is te zeggen, die is er wel, maar je wordt weinig jota’s wijzer van een ultrakorte featurette, een B-roll of standaardinterviewtjes voor de internationale pers. Inzicht in het maken van de film of de moeilijke totstandkoming van het project ontbreken. Dus stort DFW zich nog maar eens op History Channel-documentaires die niets met de film, maar wel alles met het onderwerp te maken hebben. 'A Look Inside The Secret Services: CIA' behandelt de ontstaansgeschiedenis van de CIA en besteedt veel aandacht aan de Koude Oorlog. Een interessante aanvulling, en dat kan ook worden gezegd van 'A Look Inside The Secret Services: KGB' dat het verhaal brengt van de de Russische inlichtingendienst. Neem die twee docu’s weg, en je hebt wel een heel magere meerwaarde op het gebied van de extra’s.