Het wordt lente, en naast de zwaluwkijkers mogen ook de cocktailshakers uit de kast. Voor de lekker wegdrinkende combo “The International” neem je een ferme scheut Bond (bij nader inzien toch niet zo'n grote, daar in feite enkel het globetrotten en de speurtocht naar een internationaal misdaadconcern behouden blijven), mix je het met een degelijke dosis Bourne (bewaar de tegen elkaar klinkende actievolle ijsblokjes voor een superieure grote slok ergens in het midden) en serveer je het brouwsel met een ferme knipoog naar de samenzweringsthrillers uit de jaren zeventig. Ober van dienst is Tom Tykwer, die de sprong van interessante Duitse films naar grootschalig Engelstalig filmwerk met glans heeft genomen (duw meteen ook nog maar eens de verfilming van Patrick Süsskinds “Perfume” in de dvd-lader).

“The International” is een geografisch heen-en-weer springende actiethriller die aantoont dat het vaak niet zo eerlijk verdeeld is op onze aardkloot. De film past mooi in het rijtje van recentere films als bv. “Lord Of War”, “The Constant Gardener” en “Michael Clayton” waar telkens het grootkapitaal aansprakelijk wordt gesteld voor uitbuiting van minderbedeelden of voor het moedwillig in leven houden van onrecht in ruil voor harde valuta. Tykwer heeft meer oog voor de machinaties achter de schermen dan voor de eigenlijke actie die de malafide praktijken teweegbrengen. Eigenlijk is er maar één echte scène die de hartslag van actieliefhebbers de hoogte zal injagen, maar die is dan ook een pareltje: de schietpartij in het New Yorkse Guggenheimmuseum is een van de beste shoot outs die we recentelijk onder ogen kregen.

De internationaal actieve bank IBBC (met hoofdkwartier in Luxemburg) is al een paar jaar het onderwerp van een onderzoek waarvan zowel Interpol als de NYPD deel uitmaken. IBBC gebruikt hun kapitaal immers om weinig koosjere wapenhandel te financieren, en werkt op die manier de geweldconflicten zelfs in de hand. IBBC staat op het punt om een transactie rond Chinese handvuurwapens af te ronden, het enige dat de finale handtekening nog in de weg staat is de aankoop van een vitaal onderdeel, dat kan geleverd worden door een Italiaanse firma, waarvan het kopstuk op het punt staat om eerste minister te worden. Interpolagent Louis Salinger (een alweer ijzersterke “don’t f*** with me”-vertolking van Clive Owen) en de assistent openbare aanklager Eleanor Whitman (Naomi Watts) proberen die transactie te verijdelen en besluiten IBBC het vuur aan de schenen te leggen. Een haast onmogelijke zaak, niet in het minst omdat IBBC zich bedient van de gunsten van een schimmige, bijna onzichtbaar opererende huurmoordenaar die onwillige getuigen of andere lastpakken met graagte uit de weg ruimt…

“The International” houdt tussenstops in wereldsteden als Berlijn, Milaan, Istanbul en New York (Lotenhulle en Erps-Kwerps worden alweer schandelijk over het hoofd gezien), waardoor deze spannende klopjacht op bankbeherende snoodaards die hun kapitaal gebruiken om oorlogen te sponsoren ook vanuit toeristisch oogpunt onderhoudend is. Clive Owen bewijst dat hij net zoals Daniel Craig een goede hedendaagse Bond zou zijn, en Naomi Watts toont aan dat ze zelfs in een ondergeschikte rol haar mooie zelve kan zijn. En is. Zoals hogerop reeds geschreven is het orgelpunt van deze thriller een waanzinnige schietpartij in het Guggenheimmuseum – een decor dat om begrijpelijke en explosieve redenen netjes in de befaamde studio’s in Babelsberg werd nagebouwd. Die in 1911 opgerichte filmstudio is met zijn ruim 25.000 vierkante meter nog steeds het grootste filmterrein ter wereld. Kleppers als “Der Blaue Engel” en “Metropolis” werden er opgenomen, en recentelijk is de studio alweer ontzettend populair, vooral bij cineasten die films draaien met een Duitse tongval (grote delen van “The Pianist”, “Zwartboek”, “Valkyrie”, “The Reader” en Tarantino’s in postproductie verkerende “Inglourious Basterds” werden er gedraaid).

“The International” is een portie stevige cinema die helaas dreigt weg te zakken in het overdadig biosaanbod. Zeker omdat de film op heel wat plaatsen vrij koel wordt onthaald. Vooral het scenario krijgt meerdere vegen uit de pan: sommigen vinden het te eenvoudig, anderen dan weer te ingewikkeld. Raar allemaal, want Tykwer en debuterend scenarist Eric Singer slagen er nochtans netjes in om de film zo toegankelijk mogelijk te houden. Wat ons betreft is “The International” op het hellend vlak van intelligente en stijlvolle actiethrillers alvast de beste koop van dit voorjaar. Dat deze film in de zalen komt net op het moment dat de kranten vol staan van bank- en kredietcrisissen zorgt voor een pijnlijke ironische omkadering.