Wanneer je je lijf en leden edel laat neervlijen voor een film die gebaseerd is op een boek met in de ondertitel woorden als murder, madness, glamour en greed dan weet je dat er op zijn minst wat animo zal zijn. Nog meer zo als die woorden en ondertitel verwijzen naar een waar gebeurd verhaal. In het geval van A Sensational Story Of De Vier Woorden Hierboven gaat het om The House Of Gucci: ooit een gerespecteerd familiaal gedreven modebedrijf maar nadat de familie aan interne kuiperijen ten onder ging is het modehuis volledig vercorporatiseerd. En het zijn die kuiperijen die centraal staan in een tijdsspanne van pakweg twintig jaar die Ridley Scott uit Sara Gay Fordens in 2001 gepubliceerde boek haalt.

Opvallend is dat Scott – de man dropte dit jaar zowaar vijf uur film in de zalen – zichzelf hier zo goed als volledig wegcijfert. Waar hij in het verleden al een aantal keer de kritiek kreeg te overregisseren, doet hij nu aan onderregisseren. Geen flitsende camerastanden of vernieuwende filmtaal, maar een verrassend sobere en heel klassiek ogende mise-en-scène die volledig in dienst staat van het script, de rijke en gevarieerde decors en vooral de cast. Ja, de Italiaanse accenten werken veelal (bewust) op de lachspieren, maar het schenkt de acteurs die ze uitspreken wel de kans om zich zichtbaar te amuseren voor de camera – en dat zonder de geschifte essentie van het verhaal uit het oog te verliezen.

De Gucci’s openbaren zich op het scherm in de jaren zeventig. De broers Rodolfo en Aldo Gucci zijn afstammelingen uit een lange rij handtassen en mode-goeroes die beiden ongeveer de helft van het imperium in handen hebben. Rodolfo’s zoon Maurizio wil advocaat worden en is op het eerste zicht niet geïnteresseerd in het familiebedrijf. Aldo’s zoon Paolo wil dan weer wél opklimmen op de bedrijfsladder maar heeft er de visie of het talent niet voor. Het is in dit kegelspel dat Patrizia Reggiani voor nog wat meer chaos en wanorde komt zorgen. Tegen de zin van Rodolfo huwt de Noord-Italiaanse furie met Maurizio en zij wil de naam Gucci wel degelijk voluit dragen, aangelokt door de bling bling en tjing tjing. Of zoals ze ooit zei: ‘Ik ben liever verdrietig in een Rolls-Royce dan gelukkig op een fiets’.

Zoals veel andere epen hapt House Of Gucci af en toe even naar adem waardoor essentiële scènes/gebeurtenissen dreigen te verzuipen in de overvloed. Maar Scott is vakman genoeg om als winnaar over de finishlijn te schrijden. Hoe langer House Of Gucci duurt, hoe beter het wordt. Lees: eens alle pionnen op het schaakbord staat, is het meer dan fijn om het geschuif van de speelstukken gade te slaan. Met dank aan de eclatante cast dus. Adam Drivers grootste verdienste – naast het feit dat hij hier geen houten dochter heeft – is dat hij zich als Maurizio niet van het scherm laat spelen door een alles gevende Lady Gaga die als de middelpuntvliedende kracht uitdagende harpij Patrizia een nieuwe betekenis geeft aan de term jetsetvenijn. En dat terwijl een onherkenbare Jared Leto er hilarisch op los schmierend vorm geeft aan Paolo, daarbij schuilgaand achter ettelijke kilo’s make-up. En deze recensie zou niet compleet zijn zonder twee dikke duimen hemelwaarts voor een heerlijke Al Pacino als Aldo. De man haalt het in het najaar van zijn carrière niet echt bij het voorjaar en de zomer, maar hij bewijst hier – net als in Martin Scorsese The Irishman twee jaar terug – dat de acteervulkaan nog wel degelijk vurige lava kan spuwen, alle konnichawa’s nog aan toe.

Waar House Of Gucci zich nestelt in het omvangrijke oeuvre van Scott is moeilijk te zeggen en eigenlijk zelfs naast de kwestie. Het lijkt wel alsof Scott tijdens twee uur en een half alle clichés van Dallas, Dynasty en Falcon Crest op een hoop gooit, maar met zo’n cast en gedrevenheid mag en kan dat. Mocht Maximux Decimus Meridius ook hier komen vragen of we geëntertaind zijn, het antwoord zou wis en waarachtig ‘jawel’ zijn.