Ingrid Bergman verloor haar ouders al op jonge leeftijd waarna ze werd opgevoed door familieleden.  Na het afmaken van de Middelbare School schreef ze zich in voor een opleiding aan de Koninklijke Toneelschool van Zweden.

Binnen het jaar kreeg ze meerdere hoofdrollen in Zweedse films en werd ze één van de meest beloftevolle actrices op de Zweedse schermen.

In 1939 werd haar talent dank zij haar rol in Intermezzo van Gustaf Molander (1936) ook opgemerkt door David O. Selznick die haar naar Hollywood haalde en haar een rol aanbood in de Amerikaanse versie van de film - Intermezzo : a Love Story - waarin ook Leslie Howard te zien was.  Het jaar daarop maakte ze haar Broadway-debuut in Liliom.

Bergman wou niet dat ze omwille van haar uiterlijk zou beperkt worden in haar mogelijkheden op vlak van rollen en was dus niet altijd te zien als heldin.  Sommige films met haar waren absolute kleppers : Casablanca, For Whom the Bell Tolls, Gaslight, Notorious, Joan of Arc, enz… 

Bergman kleurde op een aantal vlakken niet altijd tussen de lijntjes : Eind de jaren ’40 begon ze een buitenechtelijke verhouding met de Italiaanse regisseur Roberto Rossellini wat voor de nodige opschudding en verontwaardiging zorgde bij het publiek én voor haar terugkeer naar Europa.  Het huwelijk met Dr. Peter Lindstrom, een tandarts waar ze mee gehuwd was in 1937, kwam hierdoor aan een eind waarna ze in 1950 trouwde met Rossellini en er ook verschillende films mee maakte die niet alleen commercieel geen succes werden maar ook niet gewaardeerd werden door critici.  Uit het huwelijk Rossellini-Bergman ontsproten ook kinderen zoals dat heet : een zoon en een tweeling waaronder Isabella Rossellini.

Het publiek had inmiddels een sterke aversie tegen de actrice ; religieuze groepen, vrouwenverenigingen en zelfs politici haalden meermaals ongenadig hard uit naar Bergman. Tijdens een zitting in de Amerikaanse Senaat vielen in dit verband woorden als Hollywood’s apostle of degradation en a free-love cultist, weinig fraais allemaal wat er de volgende zeven jaar voor zorgde dat Ingrid Bermgan héél ver weg bleef van Amerikaanse films.

Het leek er heel even op dat de actrice door dit alles volledig in de vergetelheid zou geraken. Tot 1956. Toen was Ingrid Bergman in de Franse hoofdstad te zien in Elena et les Hommes/Paris Does Stranger Things van Jean Renoir, gevolgd door de vertoning van de Amerikaanse productie Anastasia in Londen.

Het winnen van haar eerste Academy Award/Oscar zorgde er voor dat al haar zonden uit het verleden in één klap door iedereen vergeten en vergeven waren.

In 1958 scheidde het paar waarna Bergman trouwde met de Zweedse toneelproducer Lars Schmidt maar ook dat huwelijk strandde in 1975.

De laatste acht jaar van haar leven heeft Ingrid Bergman een dappere strijd gestreden tegen kanker. Het belette haar niet om verder te werken en rollen te vertolken in zowel films als op televisie.

In 1978 kon ze voor het eerst samenwerken met haar naam- én landgenote Ingmar Bergman in de film Herbstsonate/Autumn Sonata. Het werd meteen haar laatste langspeelfilm, haar laatste filmrol was dan weer die in A Woman Called Golda (1981).