“Out on the winding, windy moors, We'd roll and fall in green, You had a temper, like my jealousy, too hot, too greedy, How could you leave me when I needed to possess you ? I hated you, I loved you too” Also Sprach Kate Bush in haar onverwoestbare klassieker die in januari 1978 werd uitgebracht en de frêle sirene met een klap op de muzikale landkaart zette. Dat dit lied de titel deelt met de gelijknamige roman van Emily Brönte (verschenen in 1846) is geen toeval. Toen Kate het boek voor de eerste keer las, was ze immers op slag verliefd op het romantische meesterwerk. Ze las dat trouwens pas nadat ze eerst de filmversie uit 1970 (met Timothy Dalton in de rol van Heathcliff) had gezien. Bush stopte heel wat dialogen uit het boek in haar lied en een meesterlijke plaat was geboren.

Bröntes proza blijft ook in de zevende kunst tot de verbeelding spreken. De verfilming van Andrea Arnold is de vijftiende adaptatie, tv-versies inclusief. De beste is nog steeds die van William Wyler uit 1939 met Laurence Olivier en Merle Oberon als verdoemde geliefden Heathcliff en Catherine Earnshaw. Nochtans was het geen volledige verfilming, daar het scenario van klasbakken Ben Hecht en Charles MacArthur slechts zestien van de vierendertig hoofdstukken behandelde. Ook Andrea Arnolds versie vertelt niet het volledige verhaal: het laatste deel waarin de focus ligt op de romance van de jongere generatie werd volledig opzij geschoven. Wat op zich niet erg is, daar de centrale as op zich boeiend genoeg is om garant te staan voor een absorberend drama van twee uur.

Een makkelijke adaptatie levert Andrea Arnold niet af. Ze blijft daarmee trouw aan het universum van haar 'moeilijke' arthousefilms “Red Road” en “Fish Tank”. Deze nieuwe versie van “Wuthering Heights” zal in de eerste plaats vooral de cinefiel bekoren voor wie het allemaal iets ondoordringbaarder mag zijn dan de filmfan die alles graag in hapklare brokken krijgt geserveerd. Arnold was niet vanaf het begin bij de productie betrokken: oorspronkelijk zou John Maybury (“Love Is The Devil”, “The Edge Of Love”) de regie op zich nemen, en was Michael Fassbender in de running voor Heathcliff nadat Abbie Cornish de rol van Catherine had overgenomen van Natalie Portman. Toen Maybury werd vervangen door Peter Webber (“Girl With A Pearl Earring”, “Hannibal Rising”) kwam Gemma Arterton aan boord om Cornish te vervangen, maar uiteindelijk viel het project terug stil. Tot Andrea Arnold aan boord kwam: zij herschreef delen van het scenario en koos twee debuterende zwarte acteurs als Heathcliff. Meteen de eerste keer dat niet-blanken de rol vertolken, zelfs al had Brönte het in haar werk over een 'dark skinned' type.

Voor wie het verhaal nog niet zou kennen: “Wuthering Heights” gaat over de allesvernietigende liefde tussen Catherine Earnshaw en de geadopteerde wees Heathcliff. Niet alleen het standenverschil bleek onoverkomelijk, zoals het in het oorspronkelijke werk van Brönte stond en nu dus evenzeer door Arnold wordt uitgespeeld, speelde ook het rassenverschil een rol. Verraad, wraak en lust kleuren de dag van wat nog steeds een van de meest tot de verbeelding sprekende verhalen ooit over verdoemde liefde is.

Arnold verfilmt het op dezelfde gesloten manier als haar vorige prenten: klein beeldframe (het 4:3-televisiebeeldformaat, met je wide screen thuisbioscoop ben je dit keer niet veel), veel close-ups en vooral tonnen weinig omfloerste hardheid. In bijna alle andere verfilmingen leek het landhuis “Wuthering Heights” op een gotisch horrorhuis, Arnold stelt het voor als een modderig krot. Een atypische kijk op Bröntes roman, of misschien wel de meest getrouwe ooit ?  Voer voor puristen en liefhebbers van de roman, zoveel is zeker. Dat het allemaal (nog eens) werkt komt omdat de focus in deze van grote namen gespeende adaptatie op het verhaal zelf blijft liggen. Of toch minstens voor een groot deel, Arnolds regie gaat met even grote brokken aandacht aan de haal.

De casting werkt alvast: vooral Solomon Grave en Paul Howson als respectievelijk de jeugdige en volwassen Heathcliff leggen veel nuances in hun spel van de door liefde en verlangen geplaagde buitenstaander die verliefd wordt op een meisje dat eigenlijk nooit de zijne kan/mag worden.
Weinig woeste hoogten in de extra’s die zich beperken tot een reprise van de originele bioscooptrailer.