John Irving schreef zichzelf de onsterfelijkheid in met zijn in 1978 verschenen vierde roman The World According to Garp. Een roman die vertrok uit Irvings eigen ervaringen: hij heeft zijn biologische vader nooit gekend, en werd opgevoed door zijn alleenstaande moeder. Omdat ze het vertikte om Irving over zijn vader te vertellen, besloot Irving om zelf een stuk fictie te brouwen rond zijn mogelijke verwekking. Het antwoord van zijn moeder toen ze van die plannen hoorde: go ahead, dear.

En dat deed Irving met een Dickensiaanse roman over het leven van T.S. Garp, van bij de geboorte tot aan zijn dood. Al dan niet als ode aan zijn moeder werd het een sterk feministisch gekleurde roman. Zij het er een met talloze zijsprongen, nevenfiguren en historische referenties. Echt zo’n boek waarvan snel duidelijk is dat het niet zo gemakkelijk is om het te verfilmen zonder in fragmentarische platitudes te vervallen.

George Roy Hills’ verfilming van het boek onderstreept die conclusie twee uur en tien minuten lang. Dit is zo’n film waarin een baby wordt geboren die twee minuten later plots al vijf jaar is: de enige manier om zoveel mogelijk info uit het boek ook in de film te krijgen. Emotionele betrokkenheid is haast niet te vinden in zo’n rollercoasterfilm, maar toch is The World According to Garp op zijn minst een kijkbeurt waard. Al is het maar als Watcher’s Digest kennismaking met het dolle oeuvre van Irving, waarvan later nog meer romans werden geadapteerd. De meeste met hetzelfde fragmentarisch resultaat trouwens.

Garp is ook interessant door de cast: Robin Williams draait proef voor de talloze andere tragikomische personages die hij later in zijn carrière nog zou neerzetten, John Lithgow acteert zich in de kijker als transgender met American football-roots en voor Glenn Close was de rol van Garps moeder haar filmdebuut. Voeg daar nog een paar geslaagde en zelfs iconische setpieces bij en het is duidelijk waarom The World According to Garp in 1982 en 1983 even talk of the town was.