Beter beveiligd dan de receptuur van wafels op grootmoeders wijze, moeizamer te doorgronden dan de weg naar het hart en moeilijker binnen te dringen dan twee associatieve deelverzamelingen met een axiomatische verdeelsleutel waarvan het product omgekeerd evenredig is aan het quotiënt van de vijfhoek van de middelste snijas: de kluis onder het hoofdkwartier van de Banco de España in Madrid.

Of zo wil althans de overlevering. Of toch tenminste de die die die de da da da … excuus, de die die de Spaanse cineast Jaume Balaguero centraal stelt in The Vault, in heel wat contreien – waaronder ook die van ons – uitgebracht als Way Down. Geen horrorfilm of thriller dus deze keer voor Balaguero, maar een europuddingkraakfilm die de mosterdpitten gedeeltelijk distilleert uit ware feiten.

Het diepzee-exploratiebedrijf Odyssey haalde in 2007 zilveren munten ter waarde van zo’n vijfhonderd miljoen dollar boven water uit een Spaans fregat dat begin de negentiende eeuw gezonken was voor de Portugese kust. Het bedrijf zag zich naderhand van rechtswege uit verplicht om de schat terug te schenken aan de Spaanse autoriteiten en de hebbedingetjes liggen sinds 2012 in een nationaal archeologisch zeevaartmuseum in Cartagena – al mogen ze soms ook in andere Spaanse musea logeren. Niets van dat alles haalde de scriptplooien van het door vijf mensen geschreven The Vault/Way Down, al is het er tijdens het eerste kwartier wel duidelijk door geïnspireerd.

Hier is het een team van een Britse reder (Liam Cunningham) die kostbare munten uit een Spaans scheepswrak weet te halen, maar zich verplicht zien om de schat aan de Spaanse overheid terug te geven. Die slaan de schat niet op in een museum, maar in een sterk beveiligde en onineembare ondergrondse kluis. Onder de Bank van Spanje in hartje Madrid dus. Cunningham wil die munten kost wat kost terug, want in die munten staat de vindplaats van een nog grotere schat gegraveerd. Om bij de buit te geraken huurt Cunningham Cambridgebolleboos Freddie Highmore in die hem en de uit Astrid Berges-Frisbey, Sam Riley, Luis Tosar en Axel Stein bestaande rechterhandenploeg gaat helpen om de kraak van de eeuw te plegen. En dat op het exacte moment dat Spanje de WK-finale speelt tegen Nederland In Zuid-Afrika. Een beetje voetbalkenner weet meteen dat deze film zich afspeelt in de zomer van 2010. Wie lezend tot aan deze zin is geraakt ook.

En die welwillende lezer (m/v/x/y/z) kan meteen ook de tijding meepikken dat The Vault/Way Down niet beter of slechter is dan de gemiddelde kraakfilm: de manier waarop de inbraakbestendige locatie toch wordt gekraakt is netjes inconceivable en levert een paar ingenieuze scènes op, al is lang niet alles plausibel – zelfs niet binnen de krijtlijnen van het inbreekgenre. Maar Balaguero houdt zijn prent voor het grootste deel binnen het gareel: geen graten zien in de overdrijvingen en op een haartje na-ontsnappingen en je laten meedrijven met de stroming zou moeten volstaan om op gepaste tijden goedgeluimd te grinniken bij deze kluizenkraker. Danny Ocean en Andres Iniesta zullen dit graag volmondig beamen.