Een gesmeerde bliksem was het niet, deze nieuwe samenwerking tussen John Travolta en Olivia Newton-John vijf jaar na het geschiedschrijvende Grease. De twee waren al een tijdje op zoek naar een nieuw gezamenlijk project. Travolta dacht dat dit wel wat kon worden en overtuigde Newton-John om ja te zeggen tegen deze Two of a Kind. Landen bij dit sitcomachtig vehikel was niet alleen pijnlijk maar ook een beetje zonde. Misschien hadden ze toch maar beter voor Grease 2 gekozen.

Dit regiedebuut van John Herzfeld speelt zich gedeeltelijk af in de hemel. Enfin: in het Hollywoodequivalent daarvan. God is het beu dat de wereld naar de haaien gaat en besluit met een schone lei te beginnen door een nieuwe zondvloed op de wereld los te laten. Tenzij vier van zijn trouwe engelen erin slagen om twee mensen een offer voor elkaar te laten brengen voor de deadline is versleten. Travolta en Newton-John vormen dat koppel van dienst. Hij is een uitvinder in de dop die tot over zijn oren in de maffiaschulden zit en besluit om een bank te overvallen om aan het geld te geraken. Zij is een bankbediende die er zelf met het geld vanonder muist, waardoor Travolta haar moet terugvinden om de buit alsnog in handen te krijgen. En ja – ooooh – ze worden verliefd op elkaar.

Niet dat de plot belangrijk is: Herzfeld rijdt er zich zelf ook in vast, finishend met een laatste kwartier dat pijnlijk slecht is. Gaandeweg valt er nog wel wat te beleven: Travolta en Newton-John doen hun best om er de vaart in te houden, Charles Durning en Scatman Crothers hebben een paar geslaagde oneliners als twee van Gods engelen en Oliver Reed blaast de campwaarde buiten proporties op door als dandyeske duivel door het decor te waggelen. Het moet makkelijk verdiend geld zijn geweest. Gene Hackman is trouwens de stem van God in deze stampei, zij het anoniem. Uit schaamte of om het mysterie in stand te houden? Ook dit moet gemakkelijk verdiend geld zijn geweest, tenzij hij gratis in de stembanden van God is gekropen.

Oorspronkelijk was muziekproducent Robert Stigwood ook bij dit project betrokken. Logisch, daar hij een filmdeal met Travolta had gesloten. Maar onenigheid met de producer en met Herzfeld deden Stigwood opstappen tijdens de preproductie: wat meteen verklaart waarom er geen songs van The Bee Gees op de soundtrack staan. Al had die soundtrack de broers Gibb blijkbaar niet nodig om een succes te zijn, succesvoller dan de film zelfs. De plaat haalde platina in de States en Newton-John hield er met de single Twist Of Fate zelfs een topvijfnotering aan over. Die single was al een succes nog voor de film in de zalen was, wat Herzfeld er toe noopte om de oorspronkelijke soundtrack van Bill Conti overboord te gooien en en Patrick Williams in te huren als nieuwe componist zodat hij zijn score kon afstemmen op de melodie van die single.

Two of a Kind viel vooral in de smaak van de organisatoren van de Razzie Awards. Die beloonden de film met nominaties voor ‘de grote vijf’: film, regie, acteur, actrice en scenario. Nominaties die niet werden verzilverd daar het Pia Zadora-vehikel The Lonely Lady finaal als nog slechter werd bestempeld.