Je zal geloven dat een vrouw kan vliegen, maar je zal voor geen seconde geloven dat je naar een goede film aan het kijken bent.

Of hoe de poging van producenten Alexander en Ilya Salkind om een succesvolle spin-off te breien aan hun Superman-reeks met Christopher Reeve al meteen schots en scheef zat – en dus ook niet tot aan franchise leidde. Nadat het eerder niet lukte om Supergirl te integreren in Superman III, probeerden de Salkinds om Reeve te laten cameo’en in Supergirl. Reeve gaf te kennen dat niet te zien zitten, al duikt hij wel op in een postercameo om de cirkel rond te maken – Supergirl is immers zijn nicht en dus is het logisch dat Supergirl wat lijmzaad uitgooit naar de films met Reeve. Marc McClure zorgt misschien nog voor de grootste link, daar hij de enige acteur is die in de volledige Reeve/Salkind-cyclus te zien was. Reeve deed wel zijn duit in het zakje door de Salkinds Jeannot Szwarc – met wie hij Somewhere in Time had gedraaid – aan te raden als regisseur.

De Salkinds hadden het project zowel aan Richard Lester als aan Robert Wise aangeboden, maar beide stuurden hun hopelijk vriendelijke kat. De Salkinds produceerden de film voor eigen rekening met het idee dat Warner Bros de film in de zalen zou brengen. Dit gaf de Salkinds de mogelijkheid om het titelpersonage te laten vertolken door nieuwkomer Helen Slater in plaats van te kiezen voor een reeds gekende naam zoals Demi Moore of Brooke Shields. Moore kreeg wel de kans om de rol van Lois Lanes jongere zus Lucy te vertolken, maar ze gaf uiteindelijk de voorkeur aan Blame It on Rio, waardoor die rol naar Maureen Teefy ging.

De Salkinds slaagden er in om heel wat gevestigde namen vast te krijgen voor de bijrollen. Maar vonken doen die niet: verwaarloosbare camprollen in stripfilms zijn duidelijk geen spek naar de bek van Peter O’Toole, Mia Farrow, Peter Cook en Faye Dunaway die – waarschijnlijk zelfs zonder het bewust te willen – de ridicule meter vlot naar elf laten gaan. Wat op zich allemaal niet zo erg zou zijn als het script tenminste wat te bieden had. En dat heeft het niet: het krakkemikkige scenario is zelfs de reden waarom elke poging om Supergirl enige vorm van animo mee te geven nergens toe leidt. David Odell mag dan wel een Emmywinnaar zijn voor zijn bijdrage aan de originele reeks van The Muppet Show, met het script van Supergirl weet hij niets aan te vangen. En dan zou hij later nog het script voor de Cannonversie van Masters of the Universe schrijven ook. Oh wee, ach jee.

Uiteindelijk besloot Warner om de film niet te distribueren in Amerika. Het sputteren aan de kassa van Superman III een jaar eerder was een reden, net als de dwingende vraag van de Salkinds om de film pas tegen de kerstperiode in de zalen te brengen terwijl Warner een zomerrelease voor ogen had. Tri-Star kocht de Amerikaanse distributierechten over van Warner, maar daarmee was de kous niet af. De studio knipte ruim een kwartier uit de twee uur durende internationale versie. De film flopte gigantisch, en de Salkinds besloten daarop om hun Superman-rechten te verkopen aan de Cannon Group, die vervolgens de broek zou scheuren aan Superman IV: The Quest for Peace.

De Tri-Starversie van 105 minuten werd in Amerika naderhand uitgebracht op video, laserdisc en dvd. Het duurde tot 2000 voor de internationale/complete versie officieel in Amerika te zien was. Tegelijkertijd kwam er ook een director’s cut van 138 minuten op de markt, met daarin materiaal dat daarvoor enkel maar te zien was geweest tijdens Amerikaanse televisiereleases. Welke versie je ook ziet, een goede zal het niet zijn. Al is de versie van twee uur waarschijnlijk nog de meest consistente.

Maar het probleem zit hem echt wel in het script met Supergirl alias Kara Zor-El alias Linda Lee die op aarde verzeilt om de Omegahedron terug te vinden zodat ze die terug naar de Krypton-enclave Argo City kan brengen. Superschurken van dienst zijn heks Dunaway en magiër Cook, maar het super mag je sowieso schrappen. Al amuseert Dunaway zich nog wel wat als roodharige vamp: alsof ze het (alweer) tof vond om dik betaald te worden om schaamteloos slecht te acteren.

Slater redt tot op zekere hoogte de meubelen: ze ziet er zelfs voortreffelijk uit in haar rood/blauwe outfit en glijdt sierlijk door het zwerk. En ze bleef haar debuutrol zelfs trouw: ze dook drie keer op in de in 2001 opgestarte en op tien seizoenen afklokkende televisiereeks Smallville en vertolkte aan aantal maal de rol van Kara Zor-Els adoptiemoeder in de Supergirl-televisiereeks die in 2015 van start ging.