Eenzaamheid, hoe raak ik ze kwijt ?  Een vraag die een oude man bij monde van Urbanus stelde in ’s mans scherpzinnige meezingklassieker 'Rustige Oude Dag', intussen ook al weer menige zonne- en maanwende geleden. Een vraag die Sofia Coppola in haar oeuvre niet echt beantwoordt, maar wel graag bestudeert. In “The Virgin Suicides” pleegden tienermeisjes van goeden huize zelfmoord, in “Lost In Translation” zorgden de cultuurshock en onvervulde dromen voor een leeg gevoel van binnen, koningin “Marie-Antoinette” voelde zich in Versailles als een gevangene in haar eigen kasteel en ook deze “Somewhere” laat zich bekijken als een kroniek van een aangekondigde eenzaamheid. Al maakt la Coppola het haar publiek ditmaal niet makkelijk met een film die vooral in navelstaarderij lijkt te grossieren.

Johnny Marco (Stephen Dorff) is een succesvolle Hollywoodacteur die zijn dagen vult zoals een geadoreerde superster dat schijnbaar hoort te doen. Als hij niet op een set staat raast hij van hot naar her om persconferenties te ondergaan en leeft hij vooral in hotelkamers, waar geile bimbo’s om hem heen cirkelen als wespen rond een karaf ijsgekoeld limoensap. Wanneer Marco in het luxueuze Chateau Marmont verblijft, breekt hij zijn arm na een wild feestje, waardoor hij nog meer binnen de hotelmuren gevangen is. Kortom, de arme jongen is te beklagen (waar is de ochgottekes toch-emoticon als je hem nodig hebt), en de cinefiel met weinig geduld ook.

Coppola smeert Marco’s vaak apathische leven immers breed uit (hij zit, drinkt, leest een sms, kijkt uit het venster, rijdt rond met zijn Ferrari en valt al eens in slaap als twee paaldanseressen een privéshow opvoeren) waardoor je als kijker gauw het gevoel hebt meegezogen te worden in het vacuüm van een man die enkel even opveert als zijn elfjarige dochter Cleo (Dakota Fannings zusje Elle) komt logeren.

De keuze van Chateau Marmont als de belangrijkste locatie in “Somewhere” is trouwens niet zomaar toevallig. Het in 1927 gebouwde hotel ligt in West-Hollywood aan de Sunset Boulevard, pal in het mekka van succesvolle Hollywoodacteurs dus. Niet verwonderlijk dat het hotel sinds de eerstesteenlegging al menig gekruid Hollywoodverhaal heeft voortgebracht. Een greep uit de verhalen die over Chateau Marmont de ronde doen: het hotel deed dienst als “Hotel California” in de tijdloze song van The Eagles, Keanu Reeves heeft er een hele tijd gewoond vooraleer hij een huis in Hollywood kocht, John Belushi stierf in een van de tuinbungalows aan een overdosis, Montgomery Clift recupereerde er na een auto-ongeval, Greta Garbo sloot zich tijdens haar kluizenaarsbestaan soms wekenlang op in haar kamer, Howard Hughes bespioneerde vanop zolder de vrouwen bij het zwembad met een verrekijker, Britney Spears staat er sinds 2007 op de zwarte lijst en kan er dus niet meer logeren en F. Scott Fitzgerald kreeg er een hartaanval. Als de muren van het Chateau Marmont konden spreken, er zouden nogal wat sappige verhalen te horen zijn.

Het verhaal van Johnny Marco is minder spectaculair en heeft eigenlijk maar weinig om het lijf. “Not to much ado about almost nothing”: het is een aanpak waar je in de stemming moet voor zijn. Gelukkig dat Sofia Coppola weet hoe ze stemmig kan regisseren. Over melancholie en bitterzoete observaties hoef je haar niets meer te leren: grote delen van “Somewhere” mogen dan wel geluidloos wegmeanderen, af en toe pakt ze uit met scènes met genoeg couleur locale om de film bekijk- en bij vlagen zelfs genietbaar te houden. Wacht maar tot je ene Romulo Elvis Presleys 'Teddy Bear' hoort en ziet coveren. De jury die vorig jaar onder voorzitterschap van Quentin Tarantino de prijzen mocht uitdelen op het festival van Venetië liet zich alvast betoveren en bekroonde de prent met de Gouden Leeuw. Een erkenning die echter niet kan vermijden dat “Somewhere” bij vlagen te nietszeggend en doelloos is en daardoor bij het overgrote deel van het publiek toch tussen twee stoelen zal vallen. Volgende keer graag terug weer wat meer substantie, Sofia.