Geestige anekdote: toen Clint Eastwood zich in 1978 met Every Which Way but Loose op het succesterrein van zijn machogabber Burt Reynolds waagde, kreeg Clint van Burt te horen dat indien die komedie een succes was, hij Eastwood een koekje van eigen deeg zou geven door een film met een Dirty Harry-dna te draaien. Aldus geschiedde met Sharky’s Machine.

Een film waarvan de genesis al dan niet toevallig ook in 1978 ligt, het jaar waarin William Diehls debuutroman verscheen. Reynolds kreeg die roman zowel door Sidney Sheldon als door Diehl zelf toegestuurd, en was van meet af aan verkocht. Vooral voor Diehl goed nieuws, want die beweert dat hij het hoofdpersonage Sharky expliciet naar Reynolds had gemodelleerd. Reynolds voelde zich naar eigen zeggen aangetrokken door het boek omdat hij vond dat Diehls roman rauwe actie afwisselde met een onderliggende laag psychologie die hem aan Otto Premingers obsessieve Laura deed denken.

De Laura van dienst is de callgirl Dominoe (Rachel Ward) wiens lichaam door twee Italiaanse maffiabroers (Vittorio Gassman en Henry Silva) in de strijd wordt geworpen om de nieuwe gouverneur van Georgia in het corrupte gareel te houden. Aan Sharky en zijn team vice-agenten de taak om het wijdvertakte complot te ontmantelen. Reynolds klopte voor de regie aanvankelijk aan bij John Boorman, maar die was druk doende met Excalibur. Waarom regisseer je de film niet zelf, was Boormans advies. En aldus geschiedde. Sharky’s Machine werd prompt Reynolds’ meest succesvolle film als regisseur. En ook zijn meest interessante.

Er mogen dan wel nogal wat narratieve slordigheden zijn, Burt prent de generieke actiescènes vrij potent in beeld, en wisselt die af met sfeervolle stadsgezichtinterludes waar Michael Mann later een neo-patent op zou nemen. Het is alvast frappant te zien hoe Reynolds als producer, regisseur en acteur zijn machostatus ietwat ontkracht door zijn personage een onderlaag van introverte romanticus mee te geven. Al houdt hem dat niet tegen om Ward tijdens een cruciale scène een paar kletsen te verkopen.

Ward was volgens Reynolds hét geheime wapen van de film: ze werd pas zes dagen voor de opnames van start gingen gecast nadat Reynolds haar had opgemerkt in een fotospecial in Time Magazine. Of hoe Ward tussen haar weinig opzienbarende debuut in de horrorprent Night School en grote doorbraak in de miniserieweepie The Thorn Birds door even een van de boegbeelden werd van commerciële Hollywood-erochique.