Dat grote broer en grote zus je aan het bekijken kunnen zijn in een huurcomplex, dat is geen nieuws. In 1990 lieten Al en Peggy Bundy zich begluren in de Hop-on-Inn en de tape daarvan bleek gruwelijk genoeg om de daaruit voortvloeiende I’ll See You In Court episode van Married With Children in Amerika pas in 2002 vrij te geven. En dan nog gecensureerd ook. Televisiegeschiedenis, zowaar.

Filmgeschiedenis zal Dave Franco met zijn regiedebuut The Rental niet schrijven, maar hij weet wel een paar intrigerende dingen te doen met het gegeven van twee koppels die een huis aan zee huren voor een weekend, en daar ontdekken dat er camera’s en microfoons in het huis zijn geïnstalleerd. Meer spoilen zou zonde zijn. Koppels van dienst zijn Dan Stevens en Alison Brie - in het echte leven getrouwd met Franco - en Sheila Vand en Jeremy Allen White. Vand is de zakenpartner van Stevens, White is zijn broer. En er is ook nog hond Reggie.

Puur genetisch bekeken volgt The Rental het DNA van een slasher, maar Franco wil meer doen dan zomaar een Friday The 13th-imitatie afleveren. Zijn film is duidelijk gepokt en gemazeld binnen de omheining van de onafhankelijke Amerikaanse cinema. Hij schreef het script samen met Joe Swanberg, en dat is zo’n beetje de meest hardwerkende Amerikaanse independent-regisseur.

In 2011 leverde die man zelfs zes films af. Zijn specialiteit is wat bekend staat als mumblecore cinema. In die lowbudgetstroming ligt de nadruk op vaak geïmproviseerde dialogen, en krijgen de interkarakteriële relaties vaak meer aandacht dan de eigenlijke plot. Van mumblecore is het maar een kleine stap naar mumblegore, en het is in dat veld dat The Rental zijn tenten opslaat. Eerst veel bla bla dus, en dan pas doem doem. Ook films als Blue Ruin, You’re Next en Martha Marcy May Marlene staan geboekstaafd als mumblegore. Die regisseur daarvan - Sean Durkin - is trouwens een van de uitvoerende producenten van The Rental.

Het opbouwende babbelgedeelte van The Rental is met vlag en wimpel het meest geslaagde deel. Franco toont zich adept in het sfeerscheppen, de centrale acteurs doen wat ze moeten doen om hun personages wat onderliggende kracht mee te geven en de spanningsopbouw zit snor zolang Franco de persoonlijke demonen van de vier afwisselt met de suspenserijke omkadering die hij schept. De climax is in die optiek ietwat een tegenvaller, ook omdat de diabolus ex machina maar weinig persoonlijkheid heeft. Los daarvan: The Rental is een vakkundig gemaakte chiller, en het is fijn vast te stellen dat Dave Franco in zijn regiedebuut niet in het geneuzelwolfsijzer trapt waar zijn oudere broer James - in het echte leven de schoonbroer van Brie - nogal eens durft in vast te zitten.