Sommige films worden met een totaal verkeerde perceptie op de markt gegooid. Toevallig is dat nu op vrij korte tijd twee keer het geval geweest met een film die in Amerika door Summit Entertainment is verdeeld. Terwijl die wereldwijd geld met hopen in het kwadraat verdienen met hun “Twilight Saga”, slaagden ze er in vorig jaar in om het fijne “Bandslam” nogal krakkemikkig te positioneren als een “High School Musical”-prulletje voor jonge tieners. Die haalden echter massaal hun neus op voor de prent, terwijl de doelgroep die de film beter moest kunnen smaken (fijnproevers die hun apenjaren in de jaren tachtig beleefden) niet eens van het bestaan van “Bandslam” afwist. Wat de regisseur en producenten alvast inspireerden om openlijk hun afkeer voor de stiefmoederlijke behandeling te ventileren.

Van hetzelfde laken een pak is “Remember Me”. Wat er uitziet als een melig liefdesverhaal voor tienermeisjes met “Twilight”-hunk Robert Pattinson in de hoofdrol is immers een indringend, volwassen en intelligent drama over gekwetste zielen. Het sterke van de film is dat alles voortvloeit uit een stevig geschreven onderlaag die de personages op een geloofwaardige en menselijke manier met elkaar verbindt. Alles wat ze doen of niet doen is perfect verklaarbaar, en noch regisseur Allen Coulter (een van de vaste regisseurs van het onvolprezen 'The Sopranos') noch scenarist Will Fetters zoeken hun toevlucht in goedkope Hollywoodclichés, zelfs al volgt het verhaal in grote lijnen de regels van het tranentrekkersgenre.

De openingsscène maakt al meteen duidelijk dat er geen huppeldepuptienerromance in het uitstalraam staat. Een vrouw (Martha Plimpton) en haar elfjarig dochtertje staan ’s avonds in een metro in New York en worden plots overvallen door twee straatboefjes. De vrouw schiet er het leven bij in, en haar getraumatiseerde echtgenoot Neil (Chris Cooper) groeit uit tot een overbeschermende vader voor zijn dochter Ally (Emilie de Ravin). Tien jaar later, en de focus verlegt zich naar Tyler Hawkins (Robert Pattinson), zoon van een rijke zakenman (Pierce Brosnan) en serieus in de war na de zelfmoord van zijn oudere broer. Op een nacht wordt Tyler door Neil gearresteerd nadat hij zich weerbarstig opstelde na een vechtpartij. Wanneer Tylers kamergenoot Aidan ontdekt dat de dochter van de ‘gemene flik’ bij hen school loopt, overhaalt hij Tyler om haar bij wijze van wraak te verleiden en haar vervolgens te laten vallen. Tyler stemt toe, maar al snel is duidelijk dat hij er de man niet naar is om gemene spelletjes te spelen. Het verlies van zijn broer en het verlies van haar moeder schept een onuitgesproken band tussen de twee, die echt verliefd worden op elkaar. Maar eenvoudig is het niet: Tyler ligt overhoop met zijn vader, ook omdat die nauwelijks omkijkt naar zijn jonger zusje dat moet opgroeien zonder vaderliefde. En Ally heeft het eveneens moeilijk een eigen leven uit te bouwen met een alles in de gaten houdende en nog steeds niet geheelde vader…

Alle rollen in “Remember Me” zijn uitzonderlijk sterk ingevuld, tot en met de kleinste bijrollen toe. Nog een reden waarom deze viersterrenfilm het verdient om gezien te worden. Zo zijn Pierce Brosnan en vooral Chris Cooper goed op dreef als dolende vaders, en er is zowaar sprake van een geloofwaardige chemie tussen Pattinson en de Ravin. Regisseur Coulter kiest grotendeels voor een bewust groezelige maar passende omkadering (let op Pattinsons rommelige kot of de aankleding van het politiebureau waar Cooper werkt) die de zoekende, vindende en botsende karakters treffend ondersteunt. Het grootste punt van kritiek dat “Remember Me” te slikken krijgt is dat het allemaal iets te nadrukkelijk geld probeert te slaan uit Pattinsons sterrenstatus, wat heel wat critici er toe noopte de film te omschrijven als een nogal nadrukkelijke imitatie van de James Dean-klassieker “Rebel Without A Cause”. Een bewering die waarschijnlijk grotendeels steek houdt, maar feit is dat Pattinson overtuigend en vaak subtiel de pijn van zijn personage etaleert. Al dan niet tot spijt van wie het benijdt.

En dan is er nog het controversiële einde dat letterlijk uit de lucht komt vallen. Ja, het is makkelijk om het af te doen als een niets ter zake doende en vergezochte manier om nog meer ellende te etaleren. Maar evenzeer… het slot zit als gegoten in het scenarioradarwerk, hoe manipulatief het ook mag ogen. Het klopt dat “Remember Me” die finale ontknoping niet nodig heeft om een sterke film te zijn (in dat opzicht is ze zelfs volledig overbodig), maar tegelijkertijd is het moeilijk om het lef van deze twist niet te waarderen en te beschouwen als een nagenoeg perfecte kroon op het werk.

Laat je dus niet afschrikken door de vrij fletse (zij het de lading dekkende) titel of foute verwachtingen vooraf: “Remember Me” is sterke cinema met meer dimensies dan die van “Avatar” en ‘Clash Of The Titans” gecombineerd. Een traag, mooi en niet te onderschatten filmpje. Of - om met een voorspelbare uitsmijter de artikeldeur te sluiten - eentje om niet licht te vergeten.