Na het rampzalige Alien vs Predator-tweeluik zou een mens al eens over het hoofd durven zien dat de buitenaardse slagtandkameleon met warmtesensoren, infraroodfoefjes en nog een paar andere trucjes onder het schild best wel garant kan staan voor gespierd cinemavertier. De officiële sequel op de Schwarzeneggerhit Predator uit 1987 (die andere sequel Predator 2 wordt even stilzwijgend buiten beeld geparkeerd) is daar een bewijs van. Zij het helaas geen volledig geslaagd.

Robert Rodriguez, de meest productieve Mexicaanse Texaan (of is het Texaanse Mexicaan) uit Hollywood, pende al in 1994 een vervolg neer, met de bedoeling om het personage van Schwarzenegger te laten terugkeren. Zelf was Rodriguez toen in de weer met Desperado, en zijn Predator-project werd bij Twentieth Century Fox in dank aanvaard maar onmiddellijk ook weer opgeborgen omdat het budget nogal aan de hoge kant was. Zelfs Rodriguez dacht niet dat dit project ooit nog zou opduiken, maar zeg nooit nooit, ook niet in Hollywood. Vorig jaar kreeg hij een telefoontje van Fox met de vraag of hij alsnog geïnteresseerd was om de Predator-franchise nieuwe leven in te blazen, met zijn originele verhaalvoorstel als invalshoek. Rodriguez stemde toe, zij het op voorwaarde dat hij creatieve controle kreeg, de film mocht opnemen onder de vlag van zijn eigen Troublemaker Studios en dat hij zelf de cast en crew mocht kiezen. Uiteraard werd het scenario eerst wat herwerkt, omdat het uiteraard ondenkbaar was dat de Governator zou opdraven. Zelf regisseren zat er voor Rodriguez niet in, daar hij de voorkeur gaf aan de actieprent Machete die later dit jaar in de zalen komt. De regiekeuze viel uiteindelijk op Hongaar Nimrod Antal, die met Vacancy en het bij ons rechtstreeks op dvd uitgebrachte Armored al twee visitekaartjes in Hollywood had achtergelaten.

In tegenstelling tot de andere (semi)sequels op Predator speelt deze prent zich niet af in een hedendaagse stedelijke setting of op een donkere planeet, maar wel in het junglegroen van de originele prent. Weliswaar niet in dat van Zuid-Amerika, maar wel in het groen van een verre planeet die de jachtgrond blijkt te zijn van de predators. Regelmatig worden daar stoere aardbewoners gedropt die hun mannetje kunnen staan terwijl ze worden opgejaagd door de predators: kwestie van de jacht ook voor de roofdieren wat leuk te houden. De nieuwe lading vechtersbazen die op de planeet landen met een parachute zijn op zijn zachtst gezegd van uiteenlopende pluimage. Het achttal bestaat uit huurling Royce (Adrien Brody), Israëlische sluipschutster Isabelle (Alice Braga), een drugskartelbaas (Danny Trejo), een Spetsnazsoldaat (Oleg Taktarov), een RUF-militair (Mahershalalhashbaz Ali), een ter dood veroordeelde seriemoordenaar (Walton Goggins), een Yakuzalid (Louis Ozawa Changchien) en een op het eerste zicht timide dokter Edwin (Topher Grace). Dat er van deze acht heel wat het loodje leggen tijdens deze prent laat zich raden. Dat er meer dan een robbertje wordt gevochten met de jungleplaneetcreaturen ook.

Positief aan Predators is dat de prent qua toon en stijl naadloos aansluit bij het originele jungleavontuur. Dat uit zich in een overzichtelijke actieregie en geslaagde ambachtelijke monstereffecten die niet in de val van te doorzichtige CGI trappen. De monster- en make-upeffecten werden grotendeels gecreëerd door KNB EFX, die de originele creatie van Stan Winston behouden en het allemaal nog wat spectaculairder laten ogen dan in 1987. Al komt dat ook omdat de monsters nu heel wat meer in beeld komen. Ook Adrien Brody is te pruimen als opgepompte actieheld.

Negatief is dan weer het scenario dat halverwege als een dampende koeienvlaaipudding in elkaar stuikt. Het begint allemaal intrigerend, maar na een tijdje is de rek eruit. Best leuk, die parachutes die neerstorten op de Predatorplaneet, maar het lijkt wel dat het hoe en waarom netjes opgespaard wordt voor een eventuele sequel. Het resultaat is een film die na een klein uur al zonder stoom zit, en zijn heil zoekt in te veel variaties op hetzelfde thema. De echte dooddoener is echter een nodeloze en slecht uitgespeelde twist tijdens de climax, die er definitief voor zorgt dat Predators naar zijn derde ster kan fluiten. Jammer, want je voelt echt wel dat Rodriguez’ liefde voor het origineel leidt naar een prent die met liefde en vakmanschap is gebrouwen. Al is het (na alweer een niet overtuigende Predator-prent) misschien toch tijd om deze beestjes definitief op pensioen te sturen. Op een kinderboerderij ergens tussen de hangbuikvarkens en de Ardense voskop moet perfect haalbaar zijn.