Het oeuvre van Robert Rodriguez is zoals een doos pralines: je weet nooit wat er bij het graaien aan de pollen blijft kleven (met dank aan Forrest Gump voor de inspiratie). Voor elke “Sin City” is er een “Spy Kids 3D”, voor elke “Planet Terror” een “Once Upon A Time In Mexico”, voor elke “El Mariachi” een “Adventures Of Sharkboy And Lavagirl”. Kortom, de man deint op de golven van een ontzettend wisselvallige carrière. En zit met “Machete” gelukkig opnieuw op het goede “Grindhouse”-spoor.

“Machete” is geboren uit een trailer die Rodriguez draaide voor “Planet Terror”. Zoals jullie als bij de pinken zijnde filmfans wel weten bestond de Amerikaanse “Grindhouse”-versie niet alleen uit de film van Tarantino en Rodriguez, maar ook uit een paar trailers voor niet bestaande films. Rodriguez engageerde Danny Trejo, Jeff Fahey en Cheech Marin om een trailer te draaien, en die werd zo goed ontvangen dat Rodriguez prompt besloot om dan ook de volledige film te draaien. Niet dat Rodriguez daar echt veel werk aan had: het complete scenario was immers al af van in 1993, en hij liet het scenario al aan Danny Trejo lezen tijdens de opnames van “Desperado”.

“Machete” houdt het midden tussen een stilistische actieprent van John Woo en een minder hoogstaand actievehikel zoals Charles Bronson die in zijn hoogdagen schier non stop van de band liet rollen. Dat Rodriguez meer opteerde voor de Bronsonaanpak is van meet af aan duidelijk: zijn “mexplatation”-prent “Machete” is immers zo fout als maar kan en bevat genoeg bloederige scènes om de liefhebber van bewust over de top gaande Z-cinema zo blij te maken als een meisje van zeven dat het juniorrecord hoelahoepen verbreekt.

Rodriguezfavoriet Danny Trejo is Machete, een ex-federaal agent die zijn strijd tegen het onrecht staakt wanneer zijn vrouw en dochter op gruwelijke wijze worden vermoord nadat hij te dicht op de hielen van een drugsbaron kwam. Jaren later is Machete een illegale arbeider in Texas, waar hij zich onledig houdt met diverse klusjes op te knappen. De extreemrechtse senator John McLaughlin (Robert De Niro, die voluit gaat voor de camp) voert op een nogal onkoosjere manier campagne tegen de illegalen, en dat levert hem evenveel vrienden als vijanden op. Op een dag wordt Machete benadert om McLaughlin neer te schieten in ruil voor honderdvijftigduizend dollar. Machete aanvaardt de job, en komt daarmee in een heus wespennest terecht. Met naast McLaughlin stekende plaatsen voor McLaughlins corrupte adviseur (Jeff Fahey), diens geile dochter (Lindsey Lohan), een sadistische grenswacht (Don Johnson zowaar), een drugskingpin die eruitziet als een mengeling tussen een rubberen opblaaspop en Eddy Wally (Steven Seagal), een immigratieagente die valt voor zijn charmes (Jessica Alba), een verzetsstrijdster met een oog voor wapens (Michelle Rodriguez), een schietgrage priester (Cheech Marin) en een huurmoordenaar die luistert naar de catchy naam Osiris Amanpour (goremaestro Tom Savini).

Rodriguez bespaart dus geenszins op het arsenaal geschifte personages. Ook niet op geweld en bloot trouwens: “Machete” is niet voor niets een 'grindhouse'-hommage. Machete zwaait tijdens zijn wraakactie met machetes, haagscharen, kurkentrekkers, schedelschrapers en andere vlijmscherpe gooi- en snijtuigen. Waardoor dit filmpje zeker niet geschikt is voor fijngevoelige zielen of kindertjes die het even hebben gehad met Disney, Harry Potter of Dreamworks. Rodriguez en coregisseur Ethan Maniquis (die als monteur al aan heel wat prenten van Rodriguez meewerkte) leven zich uit met waanzinnige scènes zoals een shoot out in een kerk op de tonen van “Ave Maria”, of eentje waarin Machete mag bungeejumpen met een darm. Met veel gevoel voor ranzigheid drukt het tweetal op de juiste knopjes zodat wat in wezen een schots en scheve potpourri is van Z-filmingrediënten zonder al te veel problemen finisht als een slechte film van de betere soort. Want slecht is het soms ook wel: zeker de finale is een gigantische tegenvaller. Maar wie in de juiste stemming is voor een portie onsubtiele trash zal zich daar nauwelijks aan storen. Laat “Machete Kills” en “Machete Kills Again” maar komen.