Liefde of romantiek? Het is een verschil natuurlijk. En het zou fout zijn Paris, je t'aime met slechts één van de vermelde begrippen te gaan omschrijven. Want deze film gaat duidelijk een stuk verder en heeft een bijzonder brede basis. Kan ook moeilijk anders want Paris, je t'aime werd gemaakt door maar liefst achttien regisseurs. Filmmakers uit de vier windrichtingen, uit meerdere landen, verschillende werelddelen zelfs. Ze kregen de kans om elk hun eigen klemtonen te leggen, hun eigen verhaal te brengen maar het moest zich afspelen in de Franse hoofdstad. Zelfs niet de enige beperking, elk stukje had niet alleen zijn financiële limieten maar ook zijn praktische. Sylvain Chomet bijvoorbeeld (Les triplettes de Belleville) kon niet doen wat hij steeds verkiest - een animatiefilm maken - omdat dit op geldelijk vlak niet haalbaar was. Waardoor hij voor het eerst 'live action' filmde... Ook op het vlak van de crew kon men niet werken zoals gebruikelijk, ook al een belangrijke beperking als je weet dat heel wat regisseurs meestal met dezelfde mensen werken. De mensen achter Paris, je t'aime zorgden immers zelf voor de selectie van de technische crew en stuurden hierna alle gegevens rond de laureaten naar de verschillende regisseurs. Het zal je niet verbazen dat het Franse chauvinisme ervoor zorgde dat het voornamelijk Fransen waren die op het lijstje stonden... Maar men ging nog een stuk verder en probeerde om ook de cast leden zoveel als mogelijk op en top Frans te laten zijn. Enkele uitzonderingen daar gelaten (de Coen broers die Steve Buscemi zo ver kregen om het vliegtuig te nemen naar Parijs, Vincenzo Natali die voor het meest erotische stukje van allemaal Elijah Wood naar Europa kreeg) kon men dus kiezen uit een aantal cast leden, naar analogie met de technisch crew...

Daarenboven werden de respectievelijke scenario's allemaal geschreven door hun regisseur, met uitzondering van het stuk dat zich in de 'Quartier Latin' afspeelt en geregisseerd werd door Frédéric Aubertin en Gérard Depardieu (en geschreven werd door Gena Rowlands).
Niet makkelijk dus... Elk van hen vult een liefdevolle relatie, een waardevolle gevoelsband tussen twee mensen in op hun manier. Soms grappig (Joel Coen en Ethan Coen, het stukje met Steve Buscemi), soms ontroerend, soms teder. Het hoeft ook niet telkens een relatie tussen twee volwassenen te zijn, een moeder kan even liefdevol staan tegenover haar baby. Het is ook al niet een must dat het om twee mensen met een verschillend geslacht gaat. Het is de tederheid die centraal staat, een begrip dat elke regisseur op zijn eigen persoonlijke manier invult. Tederheid, liefde, het ligt dicht bij elkaar.

Parijs heeft als 'stad van de liefde' zijn clichés natuurlijk. Maar wie denkt dat je de Eiffeltoren, dé plaats bij uitstek als het op huwelijksaanzoeken, hete kussen en andere gevoelsaangelegenheden aankomt, van binnen en buiten en uit 1.001 camerahoeken hebt gezien op het einde van deze bijna twee uur durende fim, heeft het goed fout. Gelukkig maar en logisch dat getalenteerde filmmakers als Wes Craven, Alfonso Cuaron, Alexander Payne, Walter Salles, Tom Tywer en Gus Van Sant zich niet laten verleiden tot deze gemaksoplossing.
De Eiffeltoren, toch hét uithangbord van Parijs, krijgt slechts één keer een belangrijke rol toebedeeld. Het korte tijdsbestek waarin men zijn boodschap van liefde kwijt kan heeft natuurlijk zijn beperkingen. Personages kunnen niet in al hun aspecten uiteengerafeld worden, de betrokkenen kunnen elkaar niet leren kennen zoals in een langspeelfilm, daar is geen tijd genoeg voor. Wat niet belet dat het niet teder kan zijn. Of aangrijpend. Het stuk met Natalie Portman bijvoorbeeld toont de magie die bestaat tussen twee mensen, niettegenstaande één ervan een belangrijke beperking heeft. Sommige regisseurs slagen erin om je al van bij de start op het verkeerde been te zetten (het stuk met Nick Nolte), soms ligt de liefdesband tussen de personages niet voor de hand (Maggie Gyllenhaal).

Paris, je t'aime blijft door zijn concept natuurlijk boeiend. Naar analogie met 11'09"11 September 11 kan je je in één en dezelfde film ergeren aan een bepaald stuk terwijl een ander deel van de film zal zorgen voor bewondering over wat zich op het witte doek afspeelt. Maar doordat de minder geslaagde stukjes zo beperkt zijn qua speelduur is er van enige ergernis geen sprake. Het enige wat we wél missen in Paris, je t'aime zijn de vlinders in de buik. Benieuwd of vijf, zes minuten uit Before Sunset van Richard Linklater dit gevoel hadden kunnen oproepen in zo'n korte periode.

Paris je t'aime is een film die met uitzondering van twee stukjes werd opgenomen tussen juli 2005 en november 2005. Zo werd het stuk van Tom Tykwer gedraaid in augustus 2002, terwijl de minuten van de Coen broers werden gemaakt januari 2005. Leuk weetje hierrond is dat de Coen-broers als cameraman Bruno Delbonnel kozen uit het aanbod en die verzorgde ook al het camerawerk voor Le fabuleux destin d'Amélie Poulain. De locatie voor hun filmpje - het metrostation in kwestie - is dezelfde als die in de film van Jean-Pierre Jeunet. Voor Frédéric Auburtin, een van de bezielers achter de film, zijn persoonlijk hoogtepunt.