Het hoeft niet te verbazen dat Guillermo Del Toro zijn 'robot and monster mash' opdraagt aan de nagedachtenis van de eerder dit jaar overleden Ray Harryhausen en de al in 1993 gestorven Ishiro Honda. Beide zijn tenoren van de fantastische cinema - de eerste van de verfijnde stopmotion-techniek, de laatste was regisseur van tal van Godzilla-titels en andere Japanse monsterprenten – en hun invloed is hier meer dan merkbaar. Pacific Rim is in de eerste plaats een hommagefilm, en die zal vooral te pruimen zijn door degenen die vertrouwd zijn met de originelen. Al hoef je die dixit Del Toro niet gezien te hebben om mee te zijn met Pacific Rim, daar zijn film uitermate geschikt is om een nieuwe generatie te laten kennismaken met het (Oosterse) monstergenre.

In 2013 wordt de aarde vanuit een scheur in de Stille Oceaan belaagd door gigantische zeemonsters, de zogenaamde 'kaiju'. Heel wat wereldsteden (zoals San Francisco) worden daarbij aangevallen en vertrappeld. De mensheid slaat terug met 'jaeger', gigantische robots die worden bestuurd door twee piloten die in het hoofd van de metalen gigant staan en met een soort emo-link met elkaar verbonden zijn. Hoe sterker de connectie tussen beide piloten, hoe groter de kans dat de kaiju worden verdreven. Tegen 2025 hebben de regeringen van Amerika, Rusland en Japan het Jaeger-project grotendeels op non-actief gezet omdat de kaiju een tijd niets meer van zich lieten horen. Stilte voor de echte storm zo bleek, en de jaeger worden opnieuw geactiveerd wanneer de rond de steden gebouwde schutmuren geen afdoende bescherming bieden tegen de zeecreaturen.

De vier nog overblijvende jaeger worden naar Hong Kong verscheept, waar bevelhebber Stacker Pentecost (Idris Elba) het plan opvat om de machines uit te rusten met een nucleaire ontsteking die de breuk in de oceaan moet kunnen dichten. Een van de opgetrommelde piloten is Raleigh Becket (Charlie Hunnam, bekend van zijn rol in de motorenserie Sons Of Anarchy), die destijds het jaeger-programma verliet nadat zijn broer (en emo-link) omkwam tijdens een clash met een kaiju. Raleigh wordt gekoppeld aan Mako Mori (Rinko Kikuchi, eerder te zien in o.a. Alejandro Gonzalez Inarittu’s Babel en Ryan Johnsons The Brothers Bloom), maar haar eigen traumatisch verleden blijkt niet zo gemakkelijk te linken met dat van Raleigh. Toch is het noodzakelijk dat de beide zo snel mogelijk klikken, daar de kaiju zich schijnbaar meer dan ooit opmaken voor hun finale offensief.

Wat opvalt in Pacific Rim is dat Del Toro en coscenarist Travis Beacham bijna geen militaire bombast etaleren. En dat had natuurlijk gemakkelijk gekund in een scenario waarin militairen eens te meer worden geacht de wereld te redden. Toch is er nauwelijks patriottisch gewauwel te horen: Del Toro heeft het over rangers en marshalls in plaats van over kolonels en generaals en de Amerikaanse 'conquering hero-spiritis volledig opgeofferd aan een meer universele strijdmacht waarin eveneens rollen zijn weggelegd voor Australië, Japan en Rusland. Knap is dat Del Toro en Beacham het verhaal bovendien vrij helder vertellen, al moeten ze de achtergrond via een monoloog kenbaar maken in de eerste vijf minuten – een bedje waarin wel meer blockbusters ziek zijn.

Del Toro koos voor Pacific Rim als nieuw project nadat twee eerdere in het water vielen. Eerst verliet hij zelf de set van The Hobbit-trilogie. Nadat hij daar al heel wat tijd had ingestopt (hij schreef mee aan het scenario, en was al in Nieuw-Zeeland voor de preproductie) en het project werd opgeschort wegens financiële problemen bij de studio, koos hij eieren voor zijn geld en schonk hij de regiestoel terug aan Peter Jackson. Oorspronkelijk zou hij in de plaats H.P. Lovecrafts At the Mountains of Madness verfilmen met Tom Cruise in de hoofdrol. Een project dat door Universal werd stopgezet omdat Del Toro te weinig (budgettaire) compromissen wou sluiten. Even zag het er naar uit dat Cruise Del Toro ging volgen naar Pacific Rim, maar uiteindelijk ging de rol van Pentecost naar Idris Elba. Gelukkig maar, anders was Pacific Rim een zoveelste ster-vehikel geweest. Deze rondedans verklaart in elk geval waarom het al van 2008 de “Hellboy”-sequel) geleden was dat Del Toro nog eens een film had geregisseerd.

Zijn filmische gretigheid is hij alvast niet kwijtgespeeld: de panache waarmee hij de robotten met de monsters laat clashen zorgt voor op zijn zachtst gezegd spectaculaire effecten-cinema. Narratief heeft het weinig verrassingen te bieden, maar een echt euvel is dat niet. Del Toro maakte deze film niet om het genre opnieuw uit te vinden, eerder om het schaalvergrotingsgewijs te eren. Tijdens de preproductie werden ruim honderd kaiju en jaeger ontworpen, maar uiteindelijk zouden er van elk een vijftal de film halen. Pacific Rim mag dan wel tweehonderd miljoen dollar hebben gekost, het budget is in elk geval op het scherm zichtbaar. Her en der viel de kritiek dat Del Toro punten verliest door de nogal droge narratie, de onvermijdelijke karakterclichés en plotgaten en de nadrukkelijk geïntegreerde humorsequenties met ingebouwde veredelde cameo voor Del Toro-habitué Ron Perlman. Wie daar echter niet over struikelt (bondigheid is trouwens niet altijd een slechte zaak) en de film neemt voor wat hij is (spannende jongenscinema) zit echter twee uur lang op rozen. Hier bij Filmfreak hadden we na de visie alvast zin om in de zone te blijven door James Camerons hardwaremeesterwerken Aliens en The Abyss nog eens een ritje in de thuisbioscooplader te bezorgen.