Hollywood blijft tuk op het Amerikaanse oorlogsverleden. Recente versus lang vervlogen oorlogen, frontmijmeringen versus reconstructies van gedenkwaardige veldslagen, sobere humane heldendichten versus plat patriottisme … ze zijn van alle filmtijden, en zullen dat ook blijven.

Dat is zelfs in dit (eerste) coronajaar duidelijk. Sam Mendes mocht het jaar ontkurken met loopgravengruwel in 1917, Spike Lee greep de Vietnamoorlog aan om op Netflix de Afro-Amerikaanse geschiedenis uit de doeken te doen in Da 5 Bloods, Tom Hanks zag zijn duikbotenstratego Greyhound afvaren naar Apple TV+, en Rod Lurie sloeg zijn tenten op in Afghanistan anno 2009 voor The Outpost. Een film die in Amerika trouwens hoofdzakelijk op digitale aanvraag te zien was, net als Greyhound trouwens.

Het goede nieuws: The Outpost is een meer dan degelijke frontliniefilm die op gepaste tijden weet te begeesteren. Het minder goede nieuws: Lurie kiest voor een narratieve aanpak die niet buiten de genrekrijtlijnen kleurt waardoor het déjà-vu-effect voortdurend op vinkenslag ligt. Wat ervoor zorgt dat The Outpost aan het eind van de rit ook al eens van de ribben afglijdt in plaats van er continu tegen te kleven. Al is de finale veldslag impressionant genoeg om tijdens de aftiteling te blijven plakken - en niet alleen omdat Lurie tussen de letters door interviews met overlevenden inlast. Wie ook naar de letterstroom kijkt kan meteen frappant vaststellen dat deze Midden-Oostenfilm grotendeels in Bulgarije is opgenomen.

Lurie heeft zelf ook een militair verleden: hij studeerde af aan de militaire school op Westpoint vooraleer filmcriticus en later zelf regisseur te worden. Zijn mooiste wapenfeit blijft de politieke thriller The Contender waarin hij Jeff Bridges, Gary Oldman en Joan Allen mooie dingen liet doen. De cast in The Outpost is minder stergedreven: Orlando Bloom duikt even op, maar voor de rest is de film vooral bevolkt met nobele onbekenden en met zonen van Clint Eastwood en Mel Gibson. The Outpost haalde de adaptatiemosterd bij journalist Jake Tappers in 2012 verschenen non-fictieboek The Outpost: An Untold Story Of American Valor.

Inzoomen gebeurt op de slag om Kamdesh op 3 oktober 2009. Een veertigtal Amerikaanse militairen werd toen in de buitenpost waar ze gestationeerd waren aangevallen door meer dan 300 talibanstrijders. Dat die buitenpost bijna niet te verdedigen viel daar die in een vallei lag tussen door de door de vijand bevolkte bergflanken was uiteraard een strategische blunder van de Amerikaanse bevelhebbers. Bedoeling van die buitenpost - en andere gelijkaardige in de omgeving - was om de lokale bevolking te beschermen tegen de taliban om zo een goede verstandhouding te hebben met de Afghaanse burgers. De intense strijd op leven en dood die op 3 oktober losbarstte kostte uiteindelijk het leven aan 8 Amerikaanse militairen en meer dan 150 talibanstrijders. Dat het kamp na die strijd nooit meer werd gebruikt, hoeft geen verder betoog.

Lurie is gelukkig niet geïnteresseerd in vlaggengezwaai à la Michael Bay: hij koppelt het leven aan het front factueel aan individuele heldenmoed en eert daarmee eerder de dappere soldaat in het adrenalineveld dan het complete militaire apparaat. Dat de overlevenden zich welhaast stuk voor stuk lovend uitspraken over de filmische adaptatie van hun vervloekte missie in Combat Outpost Keating en als adviseurs meewerkten aan de productie is een extra reden om in The Outpost meer te zien dan de dertiende generieke oorlogsfilm uit het dozijn. Al is hij dat an sich wel.