Nuts is een film met twee gezichten: eentje met het verhaal voorop en eentje met de hoofdrolspeelster op het voorplan. Barbra Streisand is naast actrice ook producente, verzorgde de soundtrack en werkte achter de schermen ook mee aan het script. Nog een wonder dat ze niet zelf in de regiestoel ging zitten, maar daar had ze naar verluidt geen zin in. Niet dat er iets fundamenteels mis is met Streisand als centraal punt, maar ergens zie je wel dat de focus op la Streisand nogal nadrukkelijke accenten krijgt. De privilege van de A-sterren, zeg maar.

Terwijl je deze film niet zozeer moet zien voor haar vertolking, maar voor het grotere geheel. Interessante bijrollen en boeiend geconstrueerde rechtbankscènes zorgen voor een film die op koers blijft, zelfs al is het dramatisch allemaal een beetje vrijblijvend. Hamvraag is of een vrouw die wordt beschuldigd van moord het recht heeft om een proces te krijgen of dat gerechtsdokters haar als gek kunnen catalogiseren zodat ze de rest van haar dagen in een psychiatrische instelling slijt. Een genuanceerd omkaderde vraag als blijkt dat de vrouw in kwestie uit zelfverdediging handelde en jeugdtrauma’s meetorst. Kortom en in een notendop: kernmatig draait Nuts rond individuele vrijheid versus institutionele vooroordelen en bureaucratie.

Nuts was oorspronkelijk een door Tom Topor geschreven toneelstuk dat in 1980 in première ging. Universal kocht onmiddellijk de filmrechten en liet in 1982 weten een filmversie op poten te zetten met Mark Rydell als regisseur en Debra Winger in de vrouwelijke hoofdrol. Streisand was toen al aan het lobbyen voor de rol maar kon zich niet vrijmaken omdat ze Yentl aan het afwerken was. Gelukkig voor Streisand viel de geplande verfilming uiteindelijk in het water. Universal verkocht de rechten zelfs door aan Warner Bros. Streisand kreeg de rol ditmaal wel te pakken, met als bonus 5 miljoen dollar en een deel van het winstpercentage. Rydell was nog altijd aan boord als regisseur, maar vertrok uiteindelijk onder meer wegens een verschil in visie met Topor. Creatieve verschillen, zoals dat heet.

Streisand bereidde zich meticuleus voor op haar rol door psychiatrische patiënten te observeren en te interviewen. Haar uiteindelijke scriptbijdragen kregen geen vermelding: officieel adapteerde Topor zijn stuk samen met Darryl Ponicsan en Alvin Sargent. De rol van Streisands advocaat was begeerd door Dustin Hoffman, maar Warner wou niet tegemoetkomen aan zijn financiële eisen en andere grillen. Waarop Richard Dreyfuss de rol kreeg, nadat die de rol initieel nochtans had geweigerd. Geen gebrek aan potentiële vervangers: ook Alan Arkin, Peter Falk, Bob Hoskins, Ron Leibman, John Malkovich en Sean Penn toonden interesse. In de bijrollen is het in de eerste plaats uitkijken naar Karl Malden en Robert Webber: voor beiden was het hun laatste filmrol. Malden zou nog twaalf jaar van zijn pensioen genieten, Webber overleed in 1989.

De rol van Malden werd initieel voorgelegd aan zowat elke ‘bejaarde Hollywoodacteur met standing’, maar zowel Kirk Douglas, José Ferrer, Burt Lancaster, Robert Mitchum, Gregory Peck, George C. Scott als Richard Widmark bedankten al dan niet vriendelijk voor het aanbod. Mooi en genuanceerd acteerwerk is er ook nog van Maureen Stapleton, James Whitmore en Eli Wallach.