Laat het ons even over de filmkeuring hebben. In Amerika moest je 17 zijn om reglementair naar Mrs. Henderson Presents te gaan kijken in de bioscoop, in de UK 12 en bij ons is dit onschuldig stukje vertier goed voor alle leeftijden. U kan dus probleemloos elke rechtgeaarde ukkepuk van zo'n jaar of zes uit naam van de kunst laten kennismaken met de schaarsgeklede dames die vanaf de jaren dertig het mooie weer maakten in het Londense Windmill Theatre. De Mona Lisa is er niets bij.

De rijke Laura Henderson (Judi Dench) koopt na het overlijden van haar echtgenoot een leegstaande, vervallen bioscoop in Great Windmill Street. Ze laat het gebouw opknappen tot theaterzaal en verandert de naam in Windmill Theatre. Ze benoemt de gedreven en inventieve Vivian Van Damm (Bob Hoskins) als manager. Die lanceert het idee om in plaats van twee voorstellingen per dag doorlopend spektakel te organiseren onder de naam Revudeville. De formule is een instant hit, maar wanneer de andere theaters het voorbeeld volgen, slinkt het succes in de Windmill. Waarop Laura Henderson met een gewaagder voorstel komt: een revue waarbij de meisjes naakt zingen en dansen. Succes gegarandeerd, als het voorstel tenminste langs Lord Cromer (Spinal Tapper Christopher Guest) geraakt, de koninklijke censor die over het fatsoen in het culturele leven waakt. Chamberlain staat toe dat er zich naakte meisjes op het podium bevinden als ze niet bewegen. Gevolg: de geboorte van een origineel concept waarbij de performers op het podium dansen en zingen, en de meisjes in de achtergrond (half)naakt de scène vervolledigen als schilderijen in een museum.De onderneming wordt zo succesvol dat de Windmill het enige theater is dat constant open blijft tijdens de tweede wereldoorlog, zelfs wanneer de Duitsers hun luchtraids uitvoeren.

Mrs. Henderson Presents vertelt het verhaal van het Windmill Theatre en de leuke, vaak woelige relatie tussen de eigenaresse en de manager. Kelly Reilly (L Auberge Espagnole en opvolger Les Poupées Russes) vertolkt Maureen, het meisje dat steevast de meest centrale naaktfiguur mocht uitbeelden. Regisseur Stephen Frears houdt de reconstructie van de gloriedagen van het Windmill Theatre licht en luchtig zonder te vervallen in een platte klucht. Af en toe is de film in hetzelfde bedje ziek als zowat elke hedendaagse Britse komedie: flut vis-uit-het-waterverhaaltje, weinig uitgetekende personages, voorpelbare ontknopig, enzovoorts. Maar de inzinkingen zijn nooit van een gehalte om het feel good-gehalte van de film te ondermijnen. Judi Dench en Bob Hoskins zijn uitstekend op dreef en hun kat-en-hondrelatie is geinig uitgetekend. Bovendien is ook de reconstructie van de Windmill-acts sfeervol uitgewerkt.

De extra's trappen af met een niet-ondertitelde commentaartrack van de regisseur. Zijn commentaar is vrij compleet: hij heeft het zowel over de locaties, de cast, montage, de eigenlijke geschiedenis van het Windmill Theatre, en zelfs over sc?nes die de final cut niet haalden en de manier waarop hij het naakt zo getrouw mogelijk in beeld wou brengen. Zoals bij de meeste commentaartracks is dit echter enkel maar bestemd voor degene die alles over de specifieke film wil weten.

Een bondige samenvatting van hoe de film tot stand kwam is te vinden in de making of, die net onder het halfuur afklokt. Hierin passeren niet alleen de usual suspects de revue (Frears, Hoskins, Dench), maar doen onder meer ook de production designer, choreografen, en de kostuum- en makeup-mensen hun zegje. Ook hier de nodige aandacht voor het echte Windmill Theatre: zelfs een paar intussen bejaarde Windmill Girls maken hun opwachting. Diepgaand is het allemaal niet, maar het is toch netjes afgelijnd boeiend genoeg voor iedereen die na de film wat meer wil weten over het hoe en het waarom.

De rest van de extra's zijn vullertjes: overbodige tv-spots (een compilatie van mini-trailers), een interviewtje met Bob Hoskins en rode loper-beelden van op de première in Los Angeles.