Sommige jongens hebben al het geluk, en zijn nog niet tevreden. Kijk maar eens hoe bruin Xavier het bakt in Les Poupées Russes, een aangename sequel op het al even aangename L'Auberge Espagnole. Twee jongerenfilms van een gehalte waar ze in het hedendaagse spermaslingernde Hollywood in de meeste gevallen enkel maar van kunnen dromen. Al is er over de grote plas ook wel een publiek voor het Franse (Europese ?) kunnen van regisseur/ scenarist Cédric Klapisch : L'Auberge Espagnole bracht drie jaar geleden een respectabele 3,8 miljoen dollar op in het land van melk en oorlog. Je hoeft L'Auberge Espagnole niet per se gezien te hebben om te kunnen genieten van deze opvolger, maar het helpt, al is het maar om meer achtergrondbagage mee te hebben over protagonist Xavier (een andermaal uitstekende Romain Duris). Vijf jaar na zijn Erasmus-avontuur in Barcelona staat de dertiger terug met beide voeten op de grond. Hij is op zoek naar de ware liefde (en maakt van die zoektocht veelal een heus slagveld) en de ideale job. Kortom, hij is op zoek naar de zin van het leven. Dat hij de kwaadste nog niet is, bewijzen de babysittaken die hij op zich neemt voor het zoontje van zijn ex Martine (Audrey Tautou), maar dat hij niet meteen de gemakkelijkste is om mee samen te leven wordt ook al snel duidelijk. Xavier mag het dan nog allemaal goed bedoelen, de manier waarop hij met de vrouwen in zijn leven omspringt, leidt er meer dan eens naar dat hij het deksel op de neus krijgt. Enkel zijn lesbische boezemvriendin Isabelle (de Waalse Cécile De France) lijkt hem te tolereren en een onderdak aan te bieden. Eigen schuld, dikke bult, kan je denken, maar langs de andere kant krijgt Xavier echt wel toegang tot heel wat vrouwelijk schoon. Waardoor het een beetje dubieus is om je als mannelijke toeschouwer met Xavier te vereenzelvigen. Verboden vruchten zien er immers niet altijd zo evident of 'gemakkelijk verkrijgbaar' uit...

Xavier ziet het alvast niet zitten om van negen tot vijf braafjes ja te knikken in het dertiende bedrijf uit het twaalfde bureaudozijn. Hij wil creatief aan de slag, schreef een boek over zijn avonturen in Barcelona, maar hij krijgt het niet verkocht: noch aan de straatstenen, noch aan een uitgever. Wat hij wel mag doen is scenario’s schrijven voor de tv-reeks “Passion d’Amour A Venice”, een job die niet echt vordert omdat hij niet meteen de meest romantische jongeman is die er rondloopt. Tegelijkertijd krijgt hij van een uitgever de kans om als ghostwriter biografieën te schrijven. Opdrachten die ervoor zorgen dat Xavier regelmatig Parijs verlaat en veelvuldig naar Londen spoort (een mooie vondst waardoor Klapisch net zoals in de eerste film een hele gezonde dosis Euro-atmosfeer in de film propt). Wanneer hij de Venetiaanse romance immers niet in het Frans, maar in het Engels moet afleveren, besluit hij om het project samen met Wendy (Kelly Reilly) te schrijven. Ook al bloeide er niet echt iets tussen hen op toen ze in Barcelona studeerden, Xavier ontmoet haar deze keer op het juiste moment, en hij komt tot de vaststelling dat zij misschien wel de ware is voor hem. Zeker als hij haar kan 'redden’ uit de klauwen van haar redelijk geschifte minnaar. Maar liefde blijkt en blijft blind, niet enkel voor Wendy, maar ook voor Xavier. De dagen die hij slijt met topmodel Celia Shelburn (Lucy Gordon) om haar ‘biografie’ te schrijven mislukken als ultieme relatietest, en het is nog maar de vraag of hij de situatie kan rechttrekken in Sint-Petersburg waar alle Erasmussers samenkomen voor het huwelijk van Wendy’s broer William met een balletdanseres…

Het verhaal van “Les Poupées Russes” is heel fragmentarisch, af en toe zelfs wat geforceerd en zeer vrijblijvend. De film komt ook wat sputterend op gang, maar het duurt niet lang vooraleer hij onder het T-shirt kruipt. Net zoals in “L’Auberge Espagnole” laat Klapisch een romantisch en onbezorgd Europa zien (met een paar verwijzingen naar het anti-globalisme), waardoor je snel zin hebt om enterhaken te slaan in de dichtstbijzijnde Eurostar of Eurolines. Het locatiewerk in Parijs, Londen en Sint-Petersburg is fenomenaal en duidelijk gefilmd door een man met oog voor sfeervolle details. En dan mag het verhaal al eens spaak lopen, de joie de vivre die de film uitademt maakt er opnieuw een aanrader van voor liefhebbers van films met echte personages in echte situaties. We gaan er alvast niet om rouwen als Klapisch binnen vijf of tien jaar laat zien hoe Xavier zich verder uit de slag trekt met zijn Russiche poppen. Of heeft hij op het einde toch de ware gevonden ? De tijd zal het uitwijzen…