Xavier is een student economie die bijna aan het eind van zijn studies is gekomen. Nog één jaartje studeren en dan kan hij losgelaten worden op de arbeidsmarkt. Zijn vader adviseert hem om eens langs te gaan bij Jean-Charles Perrin, die kan Xavier aan werk helpen als hij de moeite wil doen om zijn laatste jaar in Spanje te gaan studeren om er zo ook wat Spaans te leren en een rapport te schrijven dat verband houdt met de plaatselijke aangelegenheden. Een en ander kadert in het Erasmus uitwisselingsprogramma.

Xavier ziet het na een gesprek met zijn potentiële toekomstige werkgever wel zitten. Het moment van afscheid volgt snel wanneer Xavier wordt uitgewijfd door zijn vriendin Martine en even later op vlucht 0237 van Air France stapt met als bestemming Barcelona. Als je nauwelijks een woord Spaans spreekt valt het niet echt mee om zomaar het luchthavengebouw buiten te stappen en in een grootstad als Barcelona terecht te komen. Nochtans heeft hij al snel een eerste contact gelegd : de sympathieke Anne-Sophie is met haar echtgenoot, een dokter ook naar Barcelona gevlogen en zorgt voor een eerste overnachting bij hen thuis. Xavier wordt bij het zoeken naar een nieuwe verblijfplaats afgeschrikt door de woekerprijzen die men vraagt voor kleine studio's en mini-appartementjes en vindt uiteindelijk een goeie formule : samen met nog zes andere studenten een appartement en dus ook de kosten delen. Die kunnen oplopen tot 180.000 Peseta's dus is het meegenomen wanneer je de huur kunt verdelen. Alle studenten komen uit een ander land en spreken dus een andere taal. Iedereen heeft zijn eigen gebruiken en gewoontes, zijn persoonlijke prioriteiten en onhebbelijkheden. Op sociaal vlak een dankbaar filmscenario dus.

Het menselijk en zo uit het leven gegrepen verhaal van Cédric Klapisch is gebaseerd op feiten die zich daadwerkelijk hebben afgespeeld. Het hoofdpersonage Xavier is iemand die op geen enkel vlak uit de band springt en eigenlijk een heel gewone jongen is, een supernormale kerel zoals Klapisch hem zelf noemt. De zeven jaar jongere zus van de regisseur studeerde destijds architectuur in Parijs en beëindigde haar studies in Barcelona toen de Erasmus-mogelijkheid nog maar pas werd geïntroduceerd. Toen hij ze eens ging opzoeken zag hij hoe zich in het appartement waar ze was ingetrokken, een kleine (en volgens hem eerste) mini Europese leefgemeenschap had gevormd met allemaal studenten van verschillende nationaliteiten, iets wat hij zelf L'auberge Espagnole noemde... Het scenario voor de film werd geschreven in slechts twaalf dagen kort voor men van start zou gaan met de opnames en werd zelfs nog aangepast tijdens het draaien.

L'auberge Espagnole onderscheidt zich dus vooral door zijn eenvoud. Veel (verrassends) gebeurt er eigenlijk niet maar toch zijn de kleine twee uur snel voorbij. Klapisch had de bedoeling om een portret te brengen van een doorsnee Franse student en heeft hier een aantal persoonlijke ervaringen in verweven. Het wordt allemaal zeer beheerst gebracht en zonder zin voor sensatie of enig verlangen om het allemaal wat aan te dikken.

Maar... het had nog beter gekund indien er wat meer sfeer in de film werd gestoken. De achtergrond van de film (Barcelona, Spanje !) was ideaal om de muziek een belangrijke rol te doen spelen en een meerwaarde te laten zijn voor de film, denk maar aan wat een Almodovar kan doen door de gepaste muziek met de gepaste beelden te mengen... Wat we hiermee bedoelen zie je in de No woman no cry scène, alhoewel dit geen Spaans nummer is natuurlijk.

Desondanks blijft L'auberge Espagnole als film bijzonder verfrissend tussen de grote categorie van Hollywood-films die bol staat van de clichés en voorspelbaarheid.