In 2018 niet in de inlandse zalen geraakt, maar uiteraard wel vlot te bekijken langs andere wegen en kanalen: het fijne door Timur Bekmambetov mee geproduceerde Searching waarin een vader zijn verdwenen zestienjarige tienerdochter opspoort met de hulp van zowat alle digitale technologie en data voorhanden. Digitale steun die regisseur-scenarist Aneesh Chaganty netjes beschouwelijk in beeld bracht, daar nagenoeg de gehele narratie werd gevisualiseerd via schermen en camera’s.

Die film kostte destijds geen miljoen en bracht wereldwijd zesenzeventig miljoen op. Dan ruiken ze in de boekhoudwolkenkrabbers van Hollywood natuurlijk een opportuniteit om nog meer geld te verdienen en dus jawel … met Missing leverde Chaganty – die na Searching ook het niet onaardige Run regisseerde – een opvolger af. Geen sequel, want Missing is een volledig alleenstaand verhaal met nieuwe personages en een verse plot. Ditmaal is het een achttienjarig meisje (Storm Reid) dat met de hulp van moderne technologie haar moeder (Nia Long) probeert op te sporen nadat die van de aardbodem lijkt verdwenen tijdens een vakantie in Colombia met haar nieuw lief.

Chaganty levert die opvolger eigenlijk niet zelf af: hij schreef nog wel mee aan het script, maar de regie lag in handen van debutanten Will Merrick en Nick Johnson. Al blijft het daarmee wel in de familie, daar dit duo eerder de montage verzorgde van Searching en Run. Beide heren trekken een welhaast onuitputtelijk arsenaal moderne communicatiemogelijkheden en sites open om hun thriller te kruiden: miljoenen – al kunnen het er ook maar achtenzeventig zijn – apps op de smartphone, livecams, streetviews, duistere webportalen, datingsites, filmblogs … (bijna) alles speelt een rol bij het ontrafelen van het mysterie. Gaande van origineel suspensevol tot bij de haren getrokken over de top: zo hoort dat nu eenmaal in een zichzelf respecterend spanningsfilmpje.

Net als Chaganty pakken Merrick en Johnson uit met een heel ritmische joie du jour choreografie: de overgang tussen de scènes en toestellen is niet zomaar wat lapwerk, maar in de meeste gevallen strak getimed en zwierig speels. Wat ertoe leidt dat Missing zelfs netjes in het spanningsgareel blijft als het suspension of disbelief de bovenhand dreigt te grijpen.

Wat je niet moet verwachten van het beeldschermwerk in Missing zijn majestueuze De Palmaiaanse splitscreens, splitdiopters of doorgetrokken parallelle actie … al is dat laatste er wel tijdens de finale en kan je de vele tekstboodschappen op de schermen ook als scènes in scènes bekijken. Maar dan nog brengt Missing uiteraard geen geschiedschrijvende of generatiekloofdichtrijdende spanning met parelend knokkelzweet op het voorhoofd. Dit maar om te zeggen dat je met camera- en schermthrillers nog spannender en cinematografisch fijnere dingen kan doen dan wat Merrick en Johnson hier aan de filmminnende mensheid schenken.

Wat niet wegneemt dat Missing als potent, intelligent en bovenal geestig thrillervertier voor de iGeneratie al bij al maar weinig dingen verkeerd doet. Yeay daarvoor. En een whatsappeke met een vuistje.