Geen idee welk masterplan ex-commercialfilmer en voormalig Googlemedewerker Aneesh Chaganty voor zichzelf heeft uitgestippeld, maar twee speelfilms ver moet hij sowieso nog op koers zitten. Twee jaar na zijn gesmaakte thrillerdebuut Searching kietelt hij met opvolger Run opnieuw de voetzolen en de blaas van de welwillende genrefan. Wie welwillend is, mag zich opmaken voor een strak anderhalfuur ‘oh neen, wat gebeurt er nu’-vertier. Wie dat niet is, heeft pech.

In tegenstelling tot Searching zoekt Run geen heil in een gimmick. Chaganty’s eerste film werd (quasi) volledig verteld via conversaties en teksten op computerschermen. Run heeft een klassieke narratie in een hoofdzakelijk gesloten omgeving en wordt gedomineerd door twee personages. Opvallend is dat Chaganty hier ook een stuk van de plot ophangt aan inventief gebruik van communicatiemogelijkheden buiten de wondere draadloze wereld van het wereldwijde web. Die fascinatie met technologie kreeg Chaganty trouwens van huis uit mee daar zijn ouders een software- en IT-bedrijf hebben opgericht.

Run begint met de geboorte van een heel frêle premature baby en maakt dan een sprong van zeventien jaar. Moeder Diane (Sarah Paulson) heeft al die tijd in haar eentje voor haar kind gezorgd en Chloe is uitgegroeid tot een zelfbewuste jongedame wiens leven zich weliswaar zo goed als uitsluitend onder het moederlijk dak afspeelt. Ze zit in een rolstoel en heeft volgens de begingeneriek ook nog last van hartritmestoornissen, astma, suikerziekte en een teveel aan ijzer in haar bloed. Als een volleerde verpleegster zorgt mamalief voor de juiste medicijnen op het juiste moment, thuisonderwijs, knuffels en lieve woorden. Enkel een iPhone krijgt Chloe niet, en de reden daarom wordt duidelijk wanneer Chaganty en coscenarist Sev Ohianian laten zien dat Diane eigenlijk moedernietzolief is. Infeite houdt zij haar dochter gegijzeld en dan leg je natuurlijk beter geen lijn open naar de buitenwereld. Wanneer Chloe toevallig een raar medicijn ontdekt in een boodschappentas van haar moeder, krijgt haar nieuwsgierigheid en achterdocht de bovenhand en kan ze al snel maar één ding meer doen om te overleven … lopen. Of in haar geval … rijden en kruipen. Twee dingen dus eigenlijk.

Chaganty doet weinig moeite om de waarschijnlijk niet zo toevallige gelijkenissen met Stephen Kings Misery te verhullen. Sommige scènes zouden zelfs uit die film kunnen komen en Paulson zou in een remake zonder moeite Annie Wilkes kunnen vertolken. Niet dat die remake er moet komen: Rob Reiner werd weliswaar gelauwerd om zijn verfilming, maar haalde het toch niet bij het boek. Inventiever was de alternatieve manier waarop het toen door Lizzy Caplan vertolkte personage van Wilkes werd neergezet in het tweede seizoen van de televisiereeks Castle Rock. Maar dit terzijde.

Run mag dan wel zijn heil zoeken in een twist die een deel van de plot op zijn kop gooit, de echte reden om negentig minuten lang klamme handen te verwelkomen is in de eerste plaats de vertolking van nieuwkomer Kiera Allen - die in het echte leven ook in een rolstoel zit - en heel wat gravitas toevoegt aan het personage van Chloe. Al haar acties komen voort uit haar karaktertekening en alle manieren waarop ze enerzijds de waarheid wil ontdekken en anderzijds uit de klauwen van haar moeder wil blijven zijn binnen de uitgezette plotpijlen geloofwaardig neergezet. En die drive houdt Run aardig op het juiste spoor.

Paulson is trouwens ook ok in de loedermoederrol, maar is minder verrassend daar ze haar psychopathische kant al eerder liet zien, zij het dan vooral in televisieproducties als American Horror Story en Ratched. Hoe dan ook, Run weet perfect op welke knopjes te duwen om te finishen als korte en kordate gimmickthriller. Meer moet dat soms niet zijn.