Of in het geval van MGM: meet me at the bank. Dit is immers de meest succesvolle MGM-musical uit de jaren veertig en het was ook de op een na meest succesvolle film van 1944. Enkel Leo McCarey’s priesterdrama Going My Way deed het nog beter.

Meet Me In St. Louis is niet gebaseerd op een bestaande Broadwaymusical: dit is een van die gevallen waarvan de film als basis diende voor de musicaladaptatie die later volgde, in dit geval (pas) in 1989. Bronmateriaal voor de film is een reeks semiautobiografische kortverhalen van Sally Benson die in 1942 werden gebundeld in romanvorm. Daarin beschrijft Benson in twaalf verhalen annex hoofdstukken het leven in de metropool St. Louis anno 1903 en 1904, aan de vooravond van de wereldtentoonstelling die er in de zomer van 1904 nogal wat volk op de been wist te brengen. Gezien en gefilterd door de ogen van het gezin Smith. Vader Leon Ames wordt even de boeman wanneer hij aankondigt dat hij belangrijke promotie krijgt als hij naar New York verhuist. Niet naar de zin van echtgenote en kinderen die hun hart aan hun thuis-stad hebben verpand. Vooral de vier dochters (Judy Garland, Lucille Bremer, Joan Carroll en Margaret O’Brien) revolteren, zij het beschaafd.

De liedjessoundtrack bestaat uit traditionals en uit nieuwe liedjes van Hugh Martin en Ralph Blane. De toevoegingen van dit duo bleken een schot in de roos: zowel The Trolley Song als Have Yourself A Merry Little Christmas vonden hier hun ontstaan en groeiden uit tot evergreens. Tussen regisseur Vincente Minelli en Judy Garland zat het niettegenstaande een leeftijdsverschil van negentien jaar ook snor: het duo trouwde in 1945 en bleef zes jaar samen. Gezien het grote succes van Meet Me In St. Louis begon MGM vrij snel aan de voorbereidingen van een sequelreeks. Maar dat bleef uiteindelijk bij een idee, al werd er toch al vrij veel preproductiewerk besteed aan de eerste opvolger Meet Me In Manhattan, waarin de Smiths toch naar New York verhuizen.

Wat wel volgde was een niet-muzikale televisieremake in 1966. Bedoeling was dat dit de pilootaflevering zou worden van een televisiereeks, maar ook dat project liep spaak. O’Brien kreeg een speciale Oscar als beste kindacteur: niet zozeer enkel voor deze film alleen, maar gecombineerd voor alle films waarin ze in 1944 te zien was.