November 63. Wat voor Amerika in het algemeen en voor Lurene Hollet (Michelle Pfeiffer) in het bijzonder een feestmaand moest worden slaat om in een nachtmerrie wanneer JFK wordt vermoord in Dallas. En dat luttele momenten nadat Lurenes droomfabrieksekwens (een ontmoeting met haar idool (Jackie Kennedy) eveneens in duigen viel).
Lurene besluit Jackie te steunen en één van de vele Amerikanen te zijn die haar bijstaat tijdens de begrafenis van haar echtgenoot. Dat is wel buiten haar wederhelft Ray gerekend, die vindt dat er zo stilaan een eind mag komen aan Lurenes grillen. Doch haar besluit staat vast, en op een nacht muist ze er, in gezwinde “Thelma & Louise” stijl, vandoor richting JFK’s begraafplaats in Washington.

Op de bus heeft ze een ontmoeting met Paul Cater (Dennis Haysbert), een zwarte man en diens dochtertje Jonell. Lurene raakt gescharmeerd door Jonell en voordat Cater er erg in heeft, speelt Lurene tijdens de lange busreis voor aspirant babysit. Meteen zit hij tot over zijn hoofd in de problemen, want wanneer Lurene een paar kneuzingen op Jonells lichaam ontdekt, ziet zij meteen een ontvoeringscomplot voor zich. Ze contacteert het FBI, en ontdekt dan pas de waarheid : Jonell werd mishandeld in een weeshuis na de dood van haar moeder, waarop Cater er haar weghaalde. Wat voor hem en zijn dochtertje een onopvallende tocht naar een nieuw begin moest worden, verandert door Lurenes toedoen in een chaotische, gevaarlijke vlucht...

“Love Field” is een film die op maakt gemaakt is voor Michelle Pfeiffer.  Zelfs uitgerust met een opzettelijk kitscherige pruik zet ze het scherm in vuur en vlam. Ze maakt van de bemoeizuchtige, doch onweerstaanbare Lurene een zeer reëel personage, zonder te vervallen in een oppervlakkige karikatuur. Daardoor zien we eens te meer bevestigd wat we al lang wisten : Michelle Pfeiffer is niet alleen oogeverblindend mooi, ze komt ook telkens weer verduiveld sterk uit de acteerhoek. Ook heel wat lof trouwens voor medespeller Dennis Haysbert, die zijn rol sterk uitgebalanceerd houdt.

En terwijl de loftrompet toch aan het bazuinen is : ook het scenario van Don Roos (“Single White Female”) verdient een ovatie. De synopsis mag er nog uitzien als een afgeleefde televisieprent, Roos houdt zijn verhaal meeslpend en spiritueel. Een effect dat hij grotendeels verkrijgt door de goed functionerende tandem Pfeiffer-Haysbert, en voorts verbindt hij op een geslaagde manier thema’s als rassendiscriminatie & vrouwenemancipatie tegen een historische achtergrond.

“Love Field” is een aangename verrassing, die maar liefst twee jaar onuitgebracht bleef na het faillissement van deistributeur Orion. De belangstelling van het Amerikaanse publiek was, een Oscarnominatie voor Pfeiffer ten spijt, compleet weggeëbd toen de film in december jl. eindelijk uitkwam. Ook hier zal een biosvisie van “Love Field” voor de vlugge beslissers zijn, en wanneer u dit leest in de knusse zetels van de “Love Field” zaal luttele momenten voordat Jonathan Kaplans film uit de projector komt snorren mag u zich gelukkig prijzen met uw keuze : het komende anderhalfuur en nog wat zal u zich alvast niet vervelen.