Wat gaat er schuil achter de muren van de huisjes van de modaalburgers? Je wil het niet altijd weten: zo zijn onze jammerklachten op maandagmorgen als de wekker afloopt slechts zelden voor publicatie vatbaar (hoe geïnspireerd ze meestal ook klinken). Toegegeven, regisseur Todd Field graaft in Little Children gelukkig ietwat dieper in de verborgen frustraties met zijn blik op hypocrisie, angst en paranoïa in een typische (Amerikaanse) voorstad. In 2001 debuteerde Field al met een bittere en rauwe kijk op het familieleven: zijn In the Bedroom geldt nog steeds als een existentieel drama, waarin schuld, boete, wraak en redemptie heel diep onder de huid kropen. Little Children haalt niet dat niveau, maar de adaptatie van de roman van Tom Perrotta (van wie eerder ook Election werd verfilmd) is toch een sterk staaltje volwassen cinema. Heel sterk geacteerd, knap en strak in beeld gebracht en voorzien van een scenario dat slechts zelden of nooit voorspelbaar wordt.

East Wyndham, een voorstadje in Boston. Het is zomer, het is heet, en de plaatselijke huisvrouwen brengen heel wat tijd door met hun koters in de plaatselijke speeltuin. Eén van hen is Sarah Pierce (Kate Winslet), een vrijgevochten vrouw (ex-feministe) met haar op de tanden van wie je je afvraagt hoe ze in godsnaam is kunnen trouwen met de branding executive Richard, die bovendien voor en na zijn uren nogal graag druk in de weer is met zijn internetvriendin Slutty Kay. Ze past dan ook niet echt bij de andere Stepford-speeltuinmoeders. Het is niet verwonderlijk dat Sarah als enige het lef heeft om toe te stappen op de knappe huisvader Brad Adamson (Patrick Hard Candy Wilson) die elke dag met zijn zoontje Aaron naar de speeltuin komt. Net zoals Sarah een a-typische huisvrouw is, is hij een a-typische huisman. Zijn vrouw Kathy (Jennifer Connelly) zorgt als documentairemaakster voor het inkomen, hij probeert voor het zoveelste jaar op rij te slagen voor het balie-examen zodat hij eindelijk advocaat kan worden (terwijl hij zich vooral afvraagt wat hij nu eigenlijk van het leven wil). Niet echt verwonderlijk dus dat er iets 'overspeligs moois' groeit tussen Sarah en Brad, en hun geflirt gaat al snel over in gemeend rampetampen. Ook in de buurt is veroordeeld exhibitionist/pedofiel Ronnie McGorvey (Oscar-genomineerde comebackrol van voormalige tienerster Jackie Earle Haley - hij was één van de wielrenners in de semi-klassieker Breaking Away uit 1979): na zijn vrijlating is hij terug gaan inwonen bij zijn moeder, en daar is niet iedereen onverdeeld gelukkig mee.

Hoe die verhaallijnen uiteindelijk connecteren is één van de boeiende invalshoeken van Little Children, maar het is niet de echte modus operandi van de film. Er blijkt uiteindelijk ook geen echte link te zijn tussen het verhaal van de pedofiel en dat van het overspelige koppel, behalve het feit dat ze allebei beslissingen moeten nemen die hen ofwel verankert in het verleden of die hen doet kiezen voor een gewijzigde (al dan niet betere) toekomst...

Little Children slaat titelgewijs niet zozeer op de kinderen die de film bevolken, maar is eerder een omschrijving voor de volwassen protagonisten. De manier waarop Sarah en Brad als kinderen hun instincten volgen zonder stil te staan bij de consequenties van hun relatie bv., of de wijze waarop Brad zich om de haverklap overgeeft aan nieuwe kicks... Subtiel is ook de manier waarop we zien hoe de goegemeente vreest dat hun kinderen in gevaar zijn door de pedofiel van een paar straten verder (de zwembadscène!), maar tegelijkertijd zondigt Sarah wel zelf tegen heel wat existentiële ouderregels (al is zij ook wel degene die het meest toegeeflijk is naar McGorvey toe).
Op zich is Little Children niet meer dan een veredelde soap, maar dan wel van het betere soort. Het is tegelijkertijd een ironische uithaal naar de wensen en verlangens van de financieel niets tekort komende hogere middenklasse en een snijdende vingerwijzing naar de trend om zoveel uit het leven te willen halen totdat het geluk vlak voor de neus dreigt weg te glippen. Al kan je het lappendeken ook gewoon zien als een boeiende collage van personages die toevallig elkaars pad kruisen, al dan niet gestuurd door het lot... Het is in elk geval treffend (en misschien zelfs een beetje controversieel) dat de meest dramatische scène in de film is weggelegd voor pedofiel Ronnie McGorvey, terwijl het veel moeilijker is om medelijden of sympathie te hebben voor de glossy 'problemen' van Sarah en Brad.

Jammer is dat de ontknoping van Little Children net niet sterk genoeg is om de film naar een nog hoger niveau te stuwen: de redemptie van één van de personages is nogal abrupt en daardoor niet zo geloofwaardig. Positief is dan weer dat de film niet echt staat of valt met die ontknoping: zelfs het landen van een marsmannetje op het eind had van deze film nog een aanrader gemaakt. Kortom, een mooie feestdis voor iedereen die graag voyeuristisch rondwroet in de psyche van mensen die misschien (al dan niet mits enige verbeelding) ook wel in de eigen straat zouden kunnen wonen.