Wie als kind van de Lage Landen circa eind jaren zeventig en begin jaren tachtig opgroeide, kon niet om Karst van der Meulen heen. Wie dat willens nillens wel moest doen heeft een belangrijk stuk van die jeugdbeleving gemist. Met titels als “Peter En De Vliegende Autobus”, “De Bende Van Hiernaast” en “Martijn En De Magiër” filmde van der Meulen een rijk scala aan uitstekende jeugdfilms bij elkaar, gemodelleerd naar het zogenaamde Scandinavisch model waarin – dixit van der Meulen – de jeugdfilm als een serieus genre werd beschouwd. De brave man staat inmiddels al twintig jaar op non-actief, en elke (jeugd)film die de geur en smaak van zijn nog lang niet vergeten parels weet te evoceren verdient op zijn minst een aai en lik van de biospoes.

“Labyrinthus” is zo’n prijsbeest, en dat komt niet eens door de vele digitale effecten (kaartenhuizen, boekendoolhoven, krantentorens en de meest verraderlijke hangbrug sinds die uit “Indiana Jones And The Temple Of Doom”) die als 'voor de eerste keer in Vlaanderen'-lokvogel worden gebruikt. De echte koopwaar is de manier waarop regisseur Douglas Boswell en scenarist Pierre De Clercq een eigentijds avontuur voor de Ketnetgeneratie een flair meegeven die veel verder gaat dan wat als gamefilm wordt omschreven.

De veertienjarige Frikke (debutant Spencer Bogaert) komt na een bijna-aanrijding met een fietser in het bezit van een geheimzinnige kubusvormige zwarte fotodoos. Wanneer hij die aan zijn computer koppelt, activeert hij een computerspel waarin hij communiceert met ene Peck. Die stuurt hem een handleiding door, en Frikke leert dat alles wat je met de fotobox fotografeert in het spel verschijnt. De huiskat bijvoorbeeld. Frikke ontdekt dat de kat daar in het echte leven de gevolgen van draagt: nadat hij het dier fotografeerde lijkt het wel in een doodsslaap te zijn gevallen. Tot zijn eigen verbazing ziet Frikke hoe Nola (de eveneens debuterende Emma Verlinden), een meisje van zijn leeftijd, in het spel gevangen zit. Peck waarschuwt Frikke dat Nola onherroepelijk sterft als hij hem niet helpt om een code te ontcijferen. Wanneer Frikke uitvist dat Nola een meisje is dat met een onverklaarbare coma in het ziekenhuis ligt terwijl ze een pion is in het spel, beseft hij meteen dat het menens is. Hij is de enige die Nola veilig uit het spel kan loodsen en uit haar coma kan halen, als hij tenminste de snoodaard Peck te slim af is. Tussendoor probeert Frikke uit te pluizen wie de ontwerper van het spel is.

Voor Boswell is “Labyrinthus” een geslaagd langspeeldebuut: dusver was hij aan de slag als regisseur van kortfilms en televisiereeksen (met episodes van o.a. 'Wittekerke', 'Emma', 'LouisLouise', 'David' en 'De Elfenheuvel'). De Clercq (scenarist van reeksen als 'Windkracht 10' en 'Flikken') toont aan dat “Hasta La Vista” geen toevalstreffer was en “Halfweg” hopelijk een halve uitschuiver. Eind dit jaar verschijnt ook nog zijn “Brabanconne” (geregisseerd door Vincent Bal) in de zalen. Samen toont dit tweetal alvast aan te weten hoe een geslaagde en gelaagde jeugd-/familiefilm er moet uitzien. Het project ging al zo’n goeie zeven jaar terug van start: toen kreeg Boswell een eerste scenarioversie van De Clercq te lezen en hij zag er meteen het potentieel van in. Toen de productiehuizen Savage Film (“Rundskop”) en Eyeworks (“De Zaak Alzheimer”, “Tot Altijd”, “Het Vonnis”, “De Behandeling”) de handen in elkaar sloegen tijdens de productiefase, was meteen duidelijk dat veel mensen in het welslagen geloofden. De opnames vonden vorige zomer plaats in Gent, en vervolgens spendeerde Boswell ruim acht maanden samen met een team van zo’n vijftien animatoren/effectenmedewerkers aan de postproductie. Kwestie van de vele (driedimensionale) green screens digitaal te kunnen inkleuren met de fantasiewereld die hij en De Clercq voor ogen hadden.

Klinkt allemaal hightech, maar dat is het dus eigenlijk niet. De CGI ziet er in de eerste plaats oud en klassiek uit (je zal nooit de neiging hebben om te geloven dat je in het “Transformers”-universum bent aanbeland), en dat is nou net een deel van de charme. Voor de tienjarige van vandaag heeft die wereld net de juiste panache om mee te zijn, voor de begeleidende (of zelfstandig binnengeglipte) volwassene zijn er genoeg raakpunten met hun eigen jeugdjaren. Mooi is hoe de effecten in de eerste plaats het verhaal dienen en niet omgekeerd. Zo is “Labyrinthus” op zijn charmantst tijdens de scènes die zich niet in het spel afspelen: Gent zag er nog nooit zo mysterieus uit, of het zou in Roland Verhaverts “Malpertuis” moeten zijn.

Helemaal waterdicht is “Labyrinthus” niet. Zo wordt het hoe en waarom van het centrale computerspel nooit afdoend uit de doeken gedaan. Waarom de bedenker het bedacht en welke bedoeling hij er mee had is nooit duidelijk. Het kan zowel uit verveling als uit een 'rattenvanger van Hamelen'-complex zijn. “Gebruikt hij nu ook al kinderen in het spel” is een zinsnede die het allemaal op een bepaald moment weliswaar even kadert, verdere uitleg komt er niet. Die lapsus/tekortkoming doet echter niets af aan het vertier dat “Labyrinthus” biedt aan jong en oud. De schwung, de sympathie voor de geijkte ingrediënten van de jeugdcinema (inclusief superslimme hond) en het mooie spel van de cast (nieuwkomers Bogaert en Verlinden op kop) maken van “Labyrinthus” zonder meer fijn familie-entertainment. De helft van de omzet van “Kampioen Zijn Blijft Plezant” zou verdien(d)stelijk zijn voor deze winnaar van de Karst van der Meulen-wisseltrofee 2014.