Zonder de film-, laat staan de Kubo-pret te willen bederven eerst het slechte nieuws voor de (iets) oudere kijkers die geïnteresseerd zijn in deze nieuwe Kubo-prent.  “Kubo and the Two Strings” is alleen te bekijken in de Nederlands gesproken versie en dus moeten wij het in België doen met “Kubo en het Magische Harnas”.  Geen Charlize Theron of Ralph Fiennes dus, geen Art Parkinson (“Game of Thrones”) en ook geen George Takei of Cary-Hiroyuki Tagawa die omwille van hun afkomst en/of look goed geplaatst zijn om de stem van een personage te vertolken in deze Aziatisch geïnspireerde stop motion film die zich daarenboven integraal afspeelt in Japan.

Het goeie nieuws : de overgrote meerderheid van de kijkers op een namiddagvertoning zijn kinderen en we vermoeden dat die dit niet lezen op Filmfreak.eu.  Volwassenen zonder kinderen tijdens een Kubo-vertoning zijn echt wel de uitzondering dus de impact op de bezoekcijfers zal voor Sony Pictures eerder beperkt blijven.  We kunnen enkel maar hopen dat ons straks niet hetzelfde overkomt bij het uitbrengen van “Pete’s Dragon” want dat kan nog pijnlijker worden : Robert Redford zien en tegelijk een Nederlands/Vlaamse stem horen, hm… Maar goed, dat zijn zorgen voor later, eerst terug naar onze held Kubo.

Alhoewel die niet als held geboren is.  Ondanks de bijzondere middelen waarover zijn moeder beschikt spoelt hij net als zijn mama op een dag aan op het strand.  Zijn moeder ontsnapte ei zo na aan de verdrinkingsdood en dat geldt ook voor Kubo, haar zoontje die in een doekje gewikkeld ook de woelige zee wist te overleven.

Kubo groeit op en blijkt al snel een kereltje met een visie en een positieve ingesteldheid te zijn.  Vol levenslust en ambitie trekt hij immers elke dag naar het centrum van het vissersdorpje in de buurt.  Hij is er een graag geziene gast want, gewapend met zijn driesnarige gitaar die bij het bespelen ervan zorgt voor wonderbaarlijke en visuele hoogstandjes door middel van origami heeft hij steeds onmiddellijk de volledige aandacht van alle aanwezigen.  De gesprekken verstommen, het openbare leven lijkt wel stil te vallen vanaf het ogenblik dat hij de visuele kunstjes die ontstaan wanneer hij de specifieke muziek uit de snaren tovert, ondersteunt met zijn spannende verhalen.  Jong of oud, klein of groot, iedereen hangt aan zijn lippen en wil niets missen van de avonturen die Kubo uit zijn mond en gitaar tovert.

Maar op een dag loopt het fout.  Het stenen aapje die Kubo altijd bij zich heeft wordt een heuse, échte aap en bij de twee is er nu ook een levensgrote kever.  De gitaar heeft Kubo nog bij zich maar zijn moeder is niet langer bij hem.  Ook zijn vader Hanzo, de grootste samurai-krijger ooit, blijkt een betekenis te hebben in de nieuwe, vijandige wereld waarin Kubo is terecht gekomen.  Hij moet zien te overleven in een omgeving waarin de wraakzuchtige Maankoning en Kubo’s boosaardige tantes/tweelingzussen hem naar het leven staan, maar tegelijk ook op zoek gaan naar het magische zwaard met bijhorend harnas om enige kans op slagen te hebben… 

“Kubo and the Two Strings” is een product van de animatiestudio Laika die in 2009 al verantwoordelijk wars voor “Coraline” terwijl ook “The Boxtrolls” en “ParaNorman” realisaties zijn van hen.  Eigenlijk niet echt animatie maar wel stop motion, qua look dus totaal verschillend dan wat we van Pixar bv. gewoon zijn wat het zeker niet minder geslaagd of minder aantrekkelijk of charmant maakt.  Maar ook technisch zijn de twee studio’s of animatie-genres niet met elkaar te vergelijken.  Laika is immers geen teken- en computerwerk zoals bij een (klassieke) animatiefilm

wie blijft zitten op het einde van de film krijgt een snelle blik ‘behind the scenes’ van het productieproces en ziet dat dit hetzelfde concept is als bij de eerder vermelde Laika films en bv. “Chicken Run” en “The Corpse Bride”.

Regisseur Travis Knight heeft het voorrecht om door middel van deze film zijn bewondering en eerbied voor de Japanse kunst en cultuur dik in de stop motion-verf te kunnen zetten.  Die interesse dateert al van toen hij acht jaar was en voor de eerste keer een bezoek bracht aan Japan.  Echt verrassend is het dus niet dat in zijn eerste film als regisseur zijn (voor)liefde(s) van decennia lang centraal staat/staan.  “Zhang Yimou zei ooit dat elke jongen ofwel een speelgoedtrein wil ofwel een ‘martial arts’ (nvdr film waarin de gevechtssport centraal staat) wil maken.  Ik heb nooit een trein gehad” aldus nog Travis Knight.  Om de film zo authentiek mogelijk te maken liet Knight zich bijstaan en adviseren door Tarȏ Gotȏ die de Japanse cultuur in al zijn facetten bijzonder goed kende en op verschillende momenten bepaalde aspecten in de film heel specifiek bijstuurde.

Laika legde de lat ook nu weer heel hoog.  De opname van Kubo’s zeilboot bijvoorbeeld – of eigenlijk zeilboten want naast twee intacte is er ook sprake van één boot die in stukken breekt - impliceerde het gebruik van 250.000 blaadjes Canson Colorline papier wat overeenkwam met 19 maand hard werk…  En reken maar dat los van deze realisatie nogal wat papiertjes gevouwd geweest zijn tijdens het maken van de film nadat een deel van de crew een bezoek bracht aan een tentoonstelling in het Oregon History Musem onder de noemer ‘Folding Paper: The Infinite Possibilities of Origami’.   En de bewondering voor het eindresultaat van “Kubo and the Two Strings” wordt enkel maar groter als je weet dat voor de shots in de film maar liefst 135 Canon camera’s en 267 lenzen werden ingezet…