Ongetwijfeld de mooiste ambacht binnen de zevende kunst is die van de stopmotionanimatie. Een leger bollebozen dat met veel geduld en finesse een volledige (miniatuur)wereld creëert, en alle figuren 24 keer moet laten bewegen om amper 1 seconde beeld te hebben … respect en mariachigeschal voor dit magische monnikenwerk dat op de applausschaal niet moet onderdoen voor wow-prestaties als de wonderbaarlijke broodvermenigvuldiging waarmee JC destijds in de kijker liep.

Hoe vergevorderd stopmotion inmiddels is gevorderd, tonen de handwerkkunstenaars van het productiehuis Laika, gegroeid uit de overblijfselen van de studio’s van Will Vinton, een stopmotionpionier die het werk leerde bij de Puppetoon-studio van George Pal en in 1975 een Oscar won als coregisseur van de korte animatiefilm “Closed Mondays” waarin de objecten in een museum tot leven komen. Henry Selick (regisseur van “Tim Burton’s Nightmare Before Christmas”) trad later in dienst bij Vinton en regisseerde in 2009 met “Coraline” de eerste volwaardige Laika-film. Intussen zijn de wegen van Selick en Laika terug uit elkaar gegaan, maar uit deze “ParaNorman” blijkt dat er binnen Laika nog genoeg getalenteerde geesten rondlopen om de studio naar Aardman-populariteit te loodsen. In tegenstelling tot Aardman focussen ze bij Laika echter vooral op het macabere: de eerste film waar ze aan meewerkten was Tim Burtons “Corpse Bride”, “Coraline” (de verfilming van een kinderboek van Neil Gaiman) was ook al een griezelige affaire en in deze “ParaNorman” loopt zowaar een bataljon zombies rond. Waardoor dit vooral voer is voor animatiegeile volwassenen en kindertjes die genoeg hebben van poezelige konijntjes, aaibaar pluimvee of wanglikkende pups.

Vergevorderde technologie (er werd onder meer gebruik gemaakt van 3D-printers om nog meer gelaatsuitdrukkingen te genereren) ondersteunde het engelengeduld van de animatoren tijdens de productie van “ParaNorman”. Het is zo goed als onmogelijk om te zien dat dit met stopmotiontechnieken is gerealiseerd. Hoed af dus voor dit huzarenstuk waar meer dan twee jaar lang 320 mensen aan werkten, en dit simultaan op 52 verschillende sets. Voor het figuurtje van Norman alleen al fabriceerde Laika 28 verschillende en uiterst beweegbare poppen. Hoera en bravo hiervoor, het kan niet genoeg worden benadrukt. Los van het technisch aspect is er helaas minder reden tot juichen. De achillespees van “ParaNorman” is het matte en weinig boeiende scenario. Nochtans begint alles meer dan veelbelovend. Regisseurs Chris Butler (die het verhaal bedacht) en Sam Fell (die bij Aardman aan het onder de radar gebleven “Flushed Away” werkte en voor Universal de muizenprent “The Tale Of Despereaux” regisseerde) trekken aanvankelijk de kaart van lekkere B-zombiehumor, maar kiezen uiteindelijk helaas voor een makkelijke en ietwat overbodige moraal.

Norman Babcock woont in het gehucht Blithe Hollow in New England en heeft een speciale gave: hij kan dode mensen zien en met hen praten. Zo heeft hij contact met zijn nog steeds in de huiskamer zittende dode grootmoeder, en dit tot wanhoop van zijn vader, moeder en zus die zijn beweringen als pure nonsens beschouwen. Ook op school wordt Norman gepest met zijn gave, en zijn grootste nemesis is de onbehouwen hooligan Alvin. Tijdens de voorbereiding van een schooltoneelstuk over de heksenvervolging in Blithe Hollow krijgt Norman visioenen over de dood van de heks Agatha Prenderghast, exact driehonderd jaar terug. Een heks die, zo blijkt, bovendien verre familie van hem was. Volgens zijn oom is Norman de enige die kan verhinderen dat Agatha terug tot leven komt om zich te wreken op de nakomelingen van haar toenmalige beulen. Norman probeert zich van die taak te kwijten, maar alles loopt niet zoals verwacht en algauw wordt Blithe Hollow geteisterd door bijtgrage zombies.

Indien “ParaNorman” voluit zijn troeven uitspeelde als geinige levende doden-initiatie voor het stoere grut, dan hadden we hier op zijn minst drie sterren voor veil gehad. Zeker omdat Butler en Fell eveneens geslaagde knipogen naar genreklassiekers in petto hebben. Helaas gaat “ParaNorman” niet op dat pad verder, en doen Butler en Fell halverwege een Brahimmeke door het publiek mee te geven dat het ok is om anders te zijn en dat pesten niet vetcool is. Een waarheid als een koe, maar al bij al geen reden om de film te verpakken als een boodschap van openbaar nut. De geslaagde sequenties waarin de funfactor wel geactiveerd blijft, hebben in dit 'wat hebben we vandaag geleerd'-vacuüm nauwelijks ademruimte en kunnen de meubelen niet redden. Heel jammer, want wat er initieel uitzag als de meest verfrissende animatieprent van het jaar raakt op die manier nooit echt op stoom en hobbelt te lusteloos naar de (trouwens wel mooie) eindgeneriek.