Film 2 was bijzonder moeilijk te kiezen. Apart from That leek bijzonder aantrekkelijk, vooral het zinnetje in de Filmfestival catalogus waarin men de film vergelijkt met Me and You and Everyone we Know van Miranda July deed ons filmhart onmiddellijk een stuk sneller slaan. Me and You... was vorig jaar een topper op het belangrijkste Filmfestival van België en we wachten eerlijk gezegd nog een beetje op één of meer films van die klasse. Andere jaren hadden we nog Alexandra's Project, Man on Fire misschien ook, dit jaar is het voorlopig toch nog wachten op Festival-topper die de drie Filmfreak-sterren overstijgt. Maar we zien er ook wat minder, laat ons eerlijk zijn.

De Franse cinema dan maar. Je vais bien, ne t'en fais pas van Philippe Lioret. Lili is 19 en verneemt wanneer ze thuiskomt van vakantie dat haar tweelingbroer Loïc met de noorderzon vertrokken is. De reden ?  Een fikse ruzie met zijn vader waarmee hij eigenlijk nooit goed heeft kunnen opschieten. De discussie ging over zijn kamer en de toestand waarin hij die bij zijn vertrek steeds weer achterlaat. Het enige wat hij heeft meegenomen is zijn gitaar.

Lili begrijpt het niet en ook de reactie van haar ouders is maar koeltjes. Zij zijn wel naar de Politie geweest, dat wel maar daar zei men hen dat hij meerderjarig is en doet wat hij wil op die leeftijd. Lili kan de afwezigheid van haar broer niet aanvaarden en wanneer ook haar ingesproken berichtjes op zijn GSM-toestel er niet voor zorgen dat hij terugbelt, gaat ze in hongerstaking. Haar fysieke toestand laat op een gegeven ogenblik niet langer toe dat ze nog thuis blijft en ze wordt opgenomen in de afdeling psychiatrie van een kliniek in de buurt. Daar krijgen haar ouders het verbod om haar nog te bezoeken, men mag voorlopig op geen enkele manier nog contact hebben met haar en de dokter kan het weten want 50 jaar ervaring in de psychiatrie ga je toch niet in twijfel trekken....

Lili kwijnt verder weg en men verplicht haar tot het nemen van een infuus. Haar toestand wordt stilaan zorgwekkend en wanneer ook haar vrienden haar niet kunnen bevrijden uit het ziekenhuis zorgt haar vader dan toch plots nog voor een sprankeltje hoop. Hij heeft een brief ontvangen van Loïc ! Het zorgt ervoor dat Lili er terug bovenop geraakt maar het zorgt er nog niet voor dat ze haar broer terugziet. De kaartjes van telkens weer een nieuwe stad in Frankrijk waar Loïc is aangekomen volgen elkaar snel op tot Lili besluit om deze manier van communiceren (in slechts één richting...) te stoppen door op zoek te gaan naar haar tweelingbroer. Met een verrassend resultaat...

Je vais bien, ne t'en fais pas is een geslaagd drama. De wending die het verhaal neemt naar het einde toe zorgt maakt het allemaal nog een stuk beter. Een brokje goede Franse cinema met andere woorden.

Gezien op het Filmfestival van Gent (2006).