Voor elk wat wils. Cinefielen vinden hun gading tijdens de knap gestileerde begingeneriek (ja, wij letten daar op), thrilleradepten bijten ongetwijfeld op hun nagels tijdens het eerste uur en de meer actie zoekende medemens krijgt adrenalinestoten tijdens het laatste uur. Hostage is typisch zo'n filmpje waarvan achteraf weinig blijft hangen, maar waar tijdens het kijken het nodige plezier aan te beleven valt. Het verhaal zit behoorlijk knap in elkaar voor een politiethriller, en de gebruikelijke hiaten en onwaarschijnlijkheden zijn niet van een gehalte om schreeuwend de dichtstbijzijnde nooduitgang op te zoeken.

Jeff Talley (Bruce Willis, in een poging de mens achter het wapen te etaleren) was ooit onderhandelaar bij gijzelingszaken, maar nadat een verkeerd ingeschatte beoordeling het leven kostte aan het zoontje van een geflipte gijzelnemer liet hij de job voor wat die was. Hij is nu politie-inspecteur in een gehucht ergens in Californië, en zijn manschappen lijken vooral getraind op het uitschrijven van parkeerboetes en het bij het nekvel grijpen van de occassionele kruimeldief. Totdat drie jeugdige delinquenten besluiten om de auto van Walter Smith (Kevin Pollak) te stelen.

Walter woont met zijn dochter Jennifer en zoontje Tommy in een kast van een huis, omgeven door rotsen en een hightech beveiligingssysteem: een moderne burcht zoals dat heet. Toch slagen de drie heethoofden er nogal vrij gemakkelijk in om het huis binnen te dringen. Al snel blijkt dat binnen geraken makkelijker is dan terug buiten komen, zeker nadat psycho Mars Krupcheck (Ben Foster, geen onbekende voor fans van Six Feet Under) een agent neerknalt en daarmee het volledige lokale korps en de nationale garde alarmeert. Ook Talley wordt van heel dicht bij de zaak betrokken. Blijkt immers dat Walter een malafide boekhouder is die zwart maffiageld witwast en dat hij net op het punt stond om een belangrijke transactie uit te voeren. De onverlaten ontvoeren de vrouw en dochter van Talley om hem te dwingen de belastende gegevens veilig het huis uit te krijgen, zonder dat de politie en de gijzelnemers daar weet van hebben…

Hostage is gebaseerd op de gelijknamige roman van veelschrijver Robert Crais. De man levert elk jaar een bestseller af en schreef bij het begin van zijn carrière een heleboel scenario's voor tv-reeksen zoals Hill Street Blues en Cagney and Lacey. Hij kent dus het klappen van de (formule)zweep en de tweedubbele spanningsboog die hij opzet is dan ook sterk genoeg om een solide stijloefening af te leveren. Dat had ook Willis in het snotje, die na het lezen van het boek eigenhandig op jacht ging naar de filmrechten.

Regisseur Florent Siri (die zijn eerste Engelstalige film aflevert na twee videospelletjes gebaseerd op de werken van Tom Clancy) doet alvast zijn best om alles spannend en overzichtelijk te houden. Pas helemaal aan het eind verliest de cineast even de teugels (de laatste tien minuten worden nogal ongeïnspireerd en clichématig afgehandeld), tijdens de set-up toont hij zich een goede meester in spanningsopbouw. De korte scène waarin de toekomstige spelers elkaars pad kruisen is bijvoorbeeld knap gevonden. Bruce Willis is goed op dreef als getormenteerde speurneus met een eer en een geweten, en Ben Foster ontpopt zich tot een geflipte creepy psychopaat - de finale explosie in het huis mag er dan al heerlijk 'over' zijn, het levert lekkere genrecinema op. Net zoals de manier waarop de zoon des huizes zich een weg baant doorheen geheime tunnels en luchtkokers. Onderhoudende popcornpulp die aantoont dat de blockbusterzomer bijna voor de deur staat.