De twee mooie redenen om The Great Escaper toe te voegen aan het filmmenu zijn meteen ook de enige twee redenen. Naast de zwanenzangvertolkingen van Michael Caine en Glenda Jackson heeft deze prent immers weinig te bieden.

Voor Jackson was de laatste rol van moetens, daar ze enkele maanden na de opnames overleed op zeventachtigjarige leeftijd. Voor Caine was het van willens: hij was negenentachtig tijdens de opnames en vond zijn rol en deze film een treffende wijze om zijn carrière mee af te sluiten. Jammer wel voor Jaws: The Return, die beslissing. Djust kidding, menschen.

Kidding had regisseur Oliver Parker misschien ook beter wat meer gedaan in zijn bij wijlen simplistische adaptatie van het in Groot-Brittannië in juni 2014 breed in de Britse media uitgesmeerde verhaal van Bernie Jordan. Die krasse knar verliet toen op zijn negenentachtigste het woonzorgcentrum in Hove waar hij verbleef om vanuit Dover de ferry te nemen naar Frankrijk om er de herdenking van de zeventigste verjaardag van D-Day bij te wonen. Iets wat hij als oudstrijder aan zichzelf verplicht zag, al was het maar om met een paar oude demonen in het reine te komen.

Zijn bijnaam – netjes getransfereerd naar de titel van de film – was ietwat overdreven, daar Bernie niet echt ontsnapte. Hij was geen gevangene in het woonzorgcentrum, en zelfs zijn echtgenote was van ‘zijn uitstap’ op de hoogte. Hij verliet het gebouw met zijn rollator voor wat iedereen dacht dat zijn dagelijkse wandeling was, en (even) weg was hij. Een thriller is The Great Escaper dus niet, en een schelmenkomedie ook niet. Wat het wel is: een zacht kabbelende afscheidsfilm zonder echte trekhaak en zonder cinematografische cadans. Hartverwarmend kil, zo je wil.

Parker mag blij zijn dat hij Caine en Jackson kon strikken, daar hun vertolkingen zowat de enige aandachtsvasthouders zijn die hij in de aanbieding heeft. En dan niet eens omdat beide hier carrièrebeste vertolkingen neerzetten, maar gewoon omdat het ontroerend is om te weten dat je klasbakken in hun testamentvertolking aan het gadeslaan bent in volle confrontatie met het vlieden van de tijd.

Urgentie krijgt Parker niet in de film: voor een degelijke reconstructie van de D-day-activiteiten was er duidelijk geen budget, en veel animo zit er niet in de scènes op de ferry waar Jordan/Caine een ontmoeting heeft met een andere veteraan die hem onder zijn vleugels neemt. Ook de passages in het verzorgingstehuis blijven steken in een zachtaardige lijntrekkerij waar eveneens geen enkel conflict opduikt. Om toch wat beweging te krijgen in het geheel – en om de littekens van oorlogsveteranen explicieter te kunnen duiden – toont Parker flashbackgewijs een paar flitsen uit de jonge jaren van Jordan en zijn vrouw, rimpelloos vertolkt door Will Fletcher en Laura Marcus. In dat jonge deel zit er oorlogsactie verwerkt, maar zelfs die voelt getelefoneerd aan. Caine, Jackson en het mooie horizoneindbeeld verdienden een veel betere film dan deze zichzelf compleet wegcijferende prent.

Frappant is dat het verhaal van Jordan eind 2023 nog eens als inspiratie diende voor een film, zij het een lossere met andere personagenamen en locaties. De hoofdrol toen was voor Pierce Brosnan en die The Last Rifleman ging in Engeland amper een maand na deze The Great Escaper in première.