Op de filmische biografie van Fred Kroket is het nog even wachten, die van Ray Kroc kan je inmiddels netjes afgestoft op het witte doek bekijken. Kroc is de man die destijds McDonalds uit de grond stampte, en er zo gaandeweg voor zorgde dat de hele wereld kennis kon maken met (ahem) haute hamburgercuisine. En ook mee hielp in de wereldwijde verspreiding van obesitas en een uitwerpsellading restafval, edoch dit uiteraard volledig schalks terzijde. Kwestie van niet teveel tegen de schenen te schoppen van de naar schatting 68 miljoen wereldburgers die dagelijks een snelle McHap bestellen.

Schoppen doet Kroc trouwens zelf. De man bedacht immers niet zelf het concept van het fastfoodrestaurant, maar ging er mee aan de haal van de broers Dick en Mac McDonald. Een ondernemend broederpaar dat anno 1954 in San Bernardino op de kruising van twee drukke straten aan de lopende band hamburgers, frieten, frisdrank en milkshakes verkocht volgens een dan uniek concept: zelf aanschuiven, binnen dertig seconden is je eten klaar, opeten waar je wil, afval weggooien en klaar is Case. De twee broers tekenden hun hele onderneming heel gedetailleerd uit en zien hun Amerikaanse droom – succesvol ondernemen – mooi verwezenlijkt.

Met de schaduwzijde komen ze in aanraking wanneer ze Kroc ontmoeten. De ietwat op zijn retour zijnde vertegenwoordiger in ijsmachines die vijf milkshakes tegelijkertijd kan laten draaien, ziet prompt de franchisemogelijkheid in van hun concept. Hij denkt ‘wat succesvol is op twee kruisende straten in een voorstad in Californië, moet dat ook op andere plaatsen in Amerika kunnen zijn’. Hij kan Dick en Mac overhalen om hem binnen te halen als partner, en ontpopt zich als een gewiekste zakenman die gaandeweg de broers op een zijspoor rangeert, terwijl hij zichzelf gekroond ziet als een van de meest succesvolle Amerikaanse zakenmannen ooit.

“The Founder” speelt twee grote troeven mooi uit. De ontstaansgeschiedenis van de Mc is door het conflict tussen de naïeve broers en het meedogenloze en scrupuleloze grootgeld een opmerkelijk verhaal dat twee uur lang weet te boeien. En Michael Keaton mag als Kroc bewijzen dat zijn successen in “Birdman” en “Spotlight” geen toevalstreffers waren: de man kan echt wel een stukje acteren en zit na een paar jaar gekleurd door idiote rollen meer dan ooit op het goede spoor. Net als Tom Hanks is Keaton een jarentachtigkomiek die is uitgegroeid tot een echte klassebak. Ironisch genoeg was Hanks eerste keus om Kroc te vertolken, maar die liet de rol passeren.

Regisseur John Lee Hancock is duidelijk een voorstander van klassieke Amerikaanse biografische cinema. Opwarmen deed hij met de Jim Morris-baseballprent “The Rookie” vooraleer zich te vergalopperen met “The Alamo” en Sandra Bullock aan een Oscar te helpen met “The Blind Side”. Zijn beste film is misschien wel het onderschatte “Saving Mr. Banks”, waarin Tom Hanks en Emma Thompson op een hoogst entertainende manier de clash tussen Walt Disney en Mary Poppins-moeder P.L. Travers uit de doeken deden.

“The Founder” staat mooi op Hancocks cv, al zorgt hij toch niet voor het cinematografisch kippenvel dat pakweg “Hidden Figures” weet te genereren. Meesterlijke Keaton of niet, ergens halverwege gaat de rek eruit. Al komt dat ook een beetje omdat het interessantste conflict in het eerste uur zit. De scène waarin de McDonaldbroers hun succes uit de doeken doen is heerlijke cinema, in het tweede uur vervalt “The Founder” iets teveel in platitudes van de gehaaide zakenman die krijgt wat en wie hij wil, en daarbij over figuurlijke en wie weet ook letterlijke lijken gaat. Een kruising tussen Gordon Gekko en Jordan Belfort als het ware, maar dan eendimensionaler. Het echte hart van “The Founder” blijkt dat van Dick en Mac te zijn: hun broederliefde en passie worden trouwens op het aandoenlijke af sterk in beeld gebracht door Nick Offerman en John Carrol Lynch.