Het Amerikaanse publiek (en een groot deel van de recensenten aldaar) gaat momenteel helemaal plat en overstag voor het oeuvre van Judd Apatow, de regisseur van het over het paard getilde “The 40-Year Old Virgin” en het beter uitgelijnde “Knocked Up”. Apatow nestelde zich, na een tv-carrière en wat scenario’s links en rechts, als de nieuwe komediemaestro in Hollywood en helpt in die hoedanigheid de carrière van bevriende collega’s uit de startblokken. Vorig jaar produceerde Apatow de tienerkomedie “Superbad”, nu is hij een van de drijvende krachten achter “Forgetting Sarah Marshall”, een project van Jason Segel, met wie Apatow samenwerkte in de tv-serie 'Freaks And Geeks'.

Segel schreef niet alleen de film, hij vertolkt ook de rol van Peter Bretter, een typische, goedgemoederde nerd uit de Apatow-stal. Hij voorziet de tv-serie 'Crime Scene: Scene Of The Crime' van muziek annex achtergrondgeluiden, maar werkt eigenlijk aan zijn droomproject: een poppenmusical over Dracula. Inspiratie zoekt hij door nauwelijks het huis uit te komen, super sized porties gesuikerde cornflakes als ontbijt te verorberen, en de ganse dag in een trainingbroek rond te slenteren. Hij vormt al vijf jaar een koppel met de populaire actrice Sarah Marshall (Kristen Bell, uit de tv-serie 'Veronica Mars') die trouwens de vrouwelijke hoofdrol voor haar rekening neemt in 'Crime Scene'. Aan dat geluk komt een abrupt eind wanneer Sarah op een dag Peter koudweg dumpt. De arme Peter is er het hart van in. Wat hij ook probeert (huilen, grienen, snotteren, one night stand-turnoefeningen), hij slaagt er niet in Sarah te vergeten. Hij hoopt soelaas te vinden door op vakantie te gaan naar Hawaii. De bloemblaadjes hangen nog maar amper rond zijn nek, of hij krijgt al meteen een koude douche van jewelste. Blijkt immers dat Sarah eveneens op Hawaii vertoeft, en dan nog wel samen met haar nieuwe vlam: de alternatieve Britse rocker Aldous Snow (een bij momenten hilarische Russell Brand). Uitwerpselen aan de knikker dus voor Peter, die wat steun en lieve lachjes vindt bij de jabbedabbedooh-kreten ontlokkende Rachel Janssen (Mila Kunis, ook al met tv-roots: 'That 70’s Show' en “The Family Guy”), de receptioniste van het hotel waar hij verblijft. Vraag is natuurlijk of Peter echt een streep onder zijn relatie met Sarah kan trekken…

“Forgetting Sarah Marshall” volgt het Apatow-recept tot op de medeklinker. De mannelijke protagonist is een aimabele peer, heeft vuilgebekte vrienden en is vooral op zoek naar de eeuwige liefde, en niet zozeer naar “Porky’s” of “American Pie”-vertier. Al fungeert het scenario aan de zijlijn ook steevast als kapstok voor heel wat boertige natte en droge grappen. Het is net die kruisbestuiving tussen de serieuze ondergrond en de gortige grollen die velen overstag doet gaan voor de ‘Apatow-formule’. Het resultaat staat hier alvast garant voor een ongecompliceerd filmpje dat met kop en schouders boven het gros van de huidige Amerikaanse komediegolf uitsteekt (vade retro Adam Sandler en de Farelly-broertjes).

Toch gooien we niet met drie sterren: daarvoor is er nog het nodige schaafwerk aan dit debuut van Nicholas Stoller. Het duurt veel te lang eer het verhaal echt uit de startblokken schiet: het is eigenlijk pas wanneer Russell Brand meer in beeld mag komen dat de film op zijn best is, en dat is pas nadat een uur speeltijd is verstreken. Daarnaast missen heel wat grappen diepgang en zijn ze oppervlakkig in beeld gebracht. De scène met het varken bv. is een pijnlijk dieptepunt. Een volstrekt niet grappige en onnodige scène die krampachtig in de film is geïntegreerd.

En zo zijn er nog meer uitschuivers te vinden die beter op de montagetafel waren beland. Veel heeft waarschijnlijk te maken met Apatows favoriete improvisatieproces: hij laat de acteurs graag vrijuit gaan, en dat levert meestal een dvd-release op waarop vaak meer dan een uur verwijderde scènes staan. Het zal hier waarschijnlijk niet anders zijn. Maar goed, “Forgetting Sarah Marshall” is dus een filmpje waar je lachend de zomer kan mee ingaan, maar om dit nu te beschouwen als een klassieker in het genre of een onweerstaanbare en hilarische goedgevulde grappenpiñata… neen, dat toch niet. Het is wel de film van het jaar voor iedereen die graag eens een Hawaiiaanse 'Nothing Compares 2 U' wil horen.