2154. Moeder aarde zit nog meer dan vandaag in zak en as en is zelfs zo goed als compleet naar de verdoemenis. Verdomme toch. Oorlogen, overpopulatie, klimaatgrillen … het deed onze blauwe bol geen goed. De Bold And The Beautiful en de Rich And The Famous hebben hier echter geen last van, daar die onbekommerd op het ruimtestation Elysium leven en toegang hebben tot gesofisticeerde gezondheidszorg die elke kwaal ongedaan kan maken waardoor ze eigenlijk zo goed als het eeuwig leven bezitten. De aardbol biedt enkel nog onderdak aan de onfortuinlijke plebejers en armoezaaiers die als werkmieren worden uitgebuit en gecontroleerd in een Orwelliaanse nachtmerrie.

Wie de synopsis leest denkt misschien dat Zuid-Afrikaan Neil Blomkamp (die met zijn door Peter Jackson geproduceerd debuut “District 9” de apartheidsthematiek in een sf-allegorie goot) een chic sciencefictiondrama rond immigratie en klassenverschillen heeft afgeleverd. Wie de film bekijkt zal echter al snel inzien dat Elysium eigenlijk vooral een veredelde B-prent en zeker geen “2001: A Space Odyssey”- of “THX 1138”-epigoon is.

Zo moesten wij bij het zien van “Elysium” veelvuldig terugdenken aan de teneur van de postapocalyptische Italiaanse flodderklassiekers uit de jaren tachtig. Zoals bijvoorbeeld “2019: After The Fall Of New York” waarin de aarde niet langer leefbaar is na een atoomramp en de pan-Amerikaanse federale regering een nieuwe wereld probeert op te bouwen met de hulp van een huurling die in desolaat en door schooiers en fascistisch gespuis geteisterd New York de laatste vruchtbare vrouw op aarde moet zien op te sporen. Grootste verschil met dat subgenre is het overduidelijke talent van Blomkamp en het A-budget dat hij ter beschikking had. Bordkartonnen decors zal je hier niet vinden in een film die uitpuilt van majestueuze digitale en levensgrote effecten, uitgevoerd door een amalgaam van effectenstudio’s, waaronder WETA en ILM.

Het is verstaanbaar dat je met een dergelijk budget en visueel snoepgoed denkt een knaller van een filmische trip te krijgen, maar dat is dus niet helemaal waar. Zo haalt “Elysium” nergens het niveau van “District 9”, maar wie zijn verwachtingen wat bijspijkert zal met dit popcornalternatief zeker niet van een kale sf-kermis thuiskomen. En nogmaals: voeling met B-pulp helpt om deze prent naar waarde te schatten. Zeker als je weet dat Matt Damon hier een soort gepimpte 'RoboRefugee' vertolkt die een rebootprogramma in zijn hoofd krijgt waarmee hij iedereen op aarde toegang kan geven tot Elysium.

En dat een loonbriefgraaiende Jodie Foster zonder schroom mag overacteren als defensieminister die al die illegalen die Elysium willen bereiken het liefst eigenhandig de nek zou omdraaien. De koopwaar is echter Sharlto Copley (“District 9”, “The A-Team”) als ongeleid koeterwaals spuiend projectiel dat jacht maakt op Damon en daarbij meer dan één Z-filmbarrière doorbreekt.

Wie in de stemming is voor pulp met een budget van 115 miljoen dollar en plotgaten van vijf cent en een half zit meer dan goed met “Elysium” of moeten we zeggen “B-lysium”. Wie kickt op intelligente 'je ne sais quoi' haalt daarentegen beter Tarkovski nog eens van onder het sterrenstof.