Er viel voorbije herfst en winter niet te ontsnappen aan “Up”, de nieuwe Pixarparel. In oktober werd de film met veel tamtam in de zalen uitgebracht (zowel in de 'platte' als in de 3D-versie), en nog voor de kerstdagen was de film al verkrijgbaar in de dvd-zaak. In verschillende formaten zelfs: dvd, Blu-Ray of een combinatiepakket. Kortom, wie nog niet heeft gehoord van “Up” is ofwel dementerend of nog niet geboren. De kracht van marketing is niet te onderschatten, zoveel is zeker. Al gaat het bij Pixar ook steeds om het product. Horden en horden fans kijken elk jaar uit naar de nieuwe Pixar en zouden ook naar de bios afzakken of de dvd kopen zonder de karrenvrachten extra promotie en publiciteit. Pixar is dusver nog steeds de enige productiefirma die commercieel (en eigenlijk ook kwalitatief) een foutloos parcours heeft afgelegd. En die kwaliteit is nog steeds de beste promotie en marketing die Pixar zich maar kan bedenken.

“Up” is de tiende lange animatiefilm die Pixar en Disney uitbrengen. Pixar kiest met “Up” opnieuw voor een stijl en aanpak die torenhoog uitsteken boven de gemiddelde animatieonderwerpen van de concurrerende studio’s. Maar net zoals bij “Wall-E” vorig jaar ontbreekt toch net die ene tikkel meer om als een echt meesterwerk over de finish te rollen. Bij “Wall-E” werden de baanbrekende en dialoogloze eerste drie kwartier ontsierd door een te conventioneel tweede deel, en ook bij “Up” is het tweede deel minder sterk dan de aftrap (al is de stijlbreuk ditmaal gelukkig minder extreem).

Het eerste kwartier van “Up” behoort alvast tot het beste wat Pixar ooit maakte: een ongepolijste diamant, waarin op een sublieme en ontroerende wijze de levenscirkel van Carl Fredricksen wordt getoond: van jonge snaak die verliefd wordt op de eigenwijze en avontuurlijke Ellie tot zijn triest bestaan als kinderloze weduwnaar. Iedereen die denkt dat animatie geen levensechte emoties kan oproepen, mag hierna die mening definitief herzien. Een rustige oude dag is Carl echter niet gegund: hij is de enige wiens huis in de buurt nog niet is gesloopt, en het gemis van zijn lieve echtgenote valt hem elke dag zwaarder. Hij wil trouwens geen gezelschap, zo blijkt wanneer hij de jonge padvinder Russell – vastbesloten om zijn badge voor ‘hulp aan de derde leeftijd’ te verdienen - met een kluitje in het riet stuurt. Wanneer Carl na een aanvaring met de projectontwikkelaar uit zijn huis dreigt gezet te worden in ruil voor een ticket richting bejaardentehuis, is de maat vol. Hij besluit de wens van Ellie – hun huis neerpoten naast de waterval in Paradise Falls – te vervullen: hij bindt heel, heel, heel veel ballonnen aan zijn huis en laat het opstijgen uit de grote stad, de ongerepte Zuidamerikaanse wildernis opzoekend. Maar die reis verloopt niet zoals gepland: niet alleen blijkt dat Russell een ongewenste verstekeling is, ook de natuurelementen – en een paar verrassende creaturen - gooien veelvuldig roet in het eten…

“Up” blijft aandoenlijk zolang de relatie tussen oude knorpot Carl en overijverige knaap Russell centraal staat. Wanneer de nadruk iets teveel op de op kinderen mikkende scènes komt te liggen (met opvallende bijrollen voor pratende honden en een hyperkinetische bontgekleurde loopvogel) boet de film helaas aan kracht in. Alsof Pixar toch nog steeds het zekere voor het onzekere neemt en het (commercieel) niet aandurft om een volledig dialoogloze film af te leveren, of om voluit te gaan voor een film die zich concentreert op een zestigplusser. Wat niet wil zeggen dat er tijdens het tweede deel van de prent geen lol te beleven valt. Loopvogel Kevin past perfect in de geoliede grappenmachine van Pixar, maar de pratende honden vallen toch ietwat uit de toon. Zeker in in deze film.

Stoot de film in elk geval niet uit de dvd-lader voor de eindgeneriek. Want die is ook weer een parel. Waar Pixar bij het begin van hun carrière daarin nog uitpakte met bloopers, zijn ze inmiddels geëvolueerd naar meer subtiele grappen en details: let op de mooie fotomontage die de relatie tussen Carl en Russell zowel amusant als ontroerend verder uitdiept. De film is trouwens opgedragen aan de drie Disneyveteranen Frank Thomas, Ollie Johnston en Joe Grant en is in dat opzicht een ode aan talent, levenswijsheid en doorzettingsvermogen. Fysiek ziet Carl (met de stem van Ed Asner) er dan weer uit een kruising tussen Spencer Tracy en Walter Matthau. De kans is alvast meer dan reëel dat de stoïcijnse brompot ook uw hart zal stelen. Net zoals volgend jaar Woody, Buzz en co waarschijnlijk garant zullen staan voor een nieuwe enthousiaste Pixarrecensie want de uitstekende teaser en trailer voor “Toy Story 3” doen alvast opnieuw het beste verhopen.

En dat beste is ook weer duidelijk bij de extra’s. Op de 1 disc-uitvoering zijn die niet zo uitgebreid, maar met de komische dialoogloze kortfilm “Partly Cloudy” heb je eigenlijk al genoeg. Wedden dat je meer dan een keer gecharmeerd zult raken door de superieure slapstick van een ooievaar die met nogal onwillige babydieren wordt geconfronteerd ?  Maken het pakket compleet: een overzichtelijke audiocommentaar, een kortfilm met de hond Dug (eigenlijk een soort deleted scène uit de film zelf), een featurette over de locaties die model stonden voor de wereld van “Up” en een verwijderde scène in storyboardformaat.