Het zou een Marvel kunnen zijn, het zou een DC kunnen zijn, maar het is een Hasbro. Zonder Transformers. Maar met kerkers en draken. En met dieven. En een erecode ertussen. De film heeft niets te maken met de drie eerdere Dungeons & Dragons-prenten, al is ook deze gebaseerd op de rollenspelenwereld die al sinds 1974 woonkamers, garages en kinderkamers verandert in spinnenwebspelonken, bacchanaalkanalen en maliënkoldervestibules

In deze ongetwijfeld nieuwe franchise aftrappende Dungeons & Dragons: Honor Among Thieves kan de D&D-ingewijde zich verblijden op een heleboel paaseieren en verwijzingen naar het rollenspel. Wie nog nooit een D&D-kaart of -pion van dichtbij heeft gezien of geproefd, kan zoethoudend schransen en schrokken zonder weet te hebben van de knipogerij.

En neen, je hebt die voorkennis niet nodig om te merken dat je vertrokken bent voor een middeleeuwsogend avontuur waarin voormalig minstreel Edgin (Chris Pine) met een stel acolieten op pad trekt om er de vuige oplichter Forge Fitzwilliam (Hugh Grant begot) een peer te stoven en een hak te zetten. En tegelijkertijd zijn dochter terug te halen die door Forge onder valse voorwendsels min of meer werd geadopteerd schuine streep ontvoerd. Kruisen hun pad: orken, trollen, dwergen, enten … excuseer, druïdes, levende doden, rode tovenaars, paladijnen en toch ook een paar dwergen, ja. Waarvan er een uitziet als Bradley Cooper.

De plannen voor een reboot van Dungeons & Dragons werden voor de eerste keer het wijde zwerk ingestuurd in 2013. Maar het duurde dus tien jaar vooraleer de film een feit was: het gevolg van ettelijke studioverschuivingen, copyrightgeschillen en personeelswissels. De film lag nog op de tekentafel van regisseur Chris McKay toen Paramount uiteindelijk de voorkeur gaf aan Jonathan Goldstein en John Francis Daley, die in al hun overige projecten – gaande van de regie van Game Night en het script van Horrible Bosses tot plotbijdragen aan Spider-Man: Homecoming en DC’s The Flash – steeds de goede luim vooropzetten. Precies waar ze naar op zoek waren bij Paramount en Hasbro blijkbaar, daar deze Honor Among Thieves naast een spervuur aan CGI-wezens ook een lawine aan oneliners en sitcomachtige personages en situaties in de ronde gooit.

Sperren en vuren niet: diepgang, spanning of verwondering. Alles ziet er onberispelijk uit en gaat vlotter dan vlot vooruit, maar weinig tot niets resoneert of blijft hangen. De personages zijn met veel te veel en lopen elkaar voor te voeten, en de CGI-creaturen zijn ook met teveel en vliegen elkaar in de weg. En het duurt allemaal minstens een halfuur te lang, zelfs al is het af en toe grappig, breekt het een mooie lans voor fantasie en zullen twaalfjarigen zich ongetwijfeld afvragen waar dat warm gevoel tussen hun benen vandaan komt.

Dungeons & Dragons: Honor Among Thieves zal bereiken wie het wil bereiken. Al neemt dat niet weg dat je rond pakweg de zeventigste minuut al zal vergeten zijn wat er in de drieënzestigste te zien was. Luchtig, kluchtig en uiteindelijk dus ook te vluchtig, dit schouwspel.