De Golf van Mexico.  Boorplatform Deepwater Horizon.  Een kleine 60 km verwijderd van de kust van Louisiana.  Eigenaar : het Zwiterse bedrijf Transocean.  Geleased door BP (British Petroleum).  Eigenlijk was Deepwater Horizon een soort van drijvend cruise-ship wat ter plaatse bleef liggen/drijven.  Gebouwd in Zuid-Korea, met een dek de grootte van een voetbalveld, een boortoren van wel 25 verdiepingen hoog met daaronder een leefruimte voor maar liefst 146 mensen, aangevuld met ondermeer een fitness-ruimte en een bioscoopzaal.

20 april 2010.  Aan boord : 126 actieve werknemers waarvan de meeste zo goed als mogelijk doen wat van hen wordt verwacht.  Nog even en hun taak zit er op.  En kan men weer naar huis, naar hun familie op het vasteland.  Terug naar vrouw en kinderen dus.  Maar niet iedereen heeft dezelfde belangen op het boorplatvorm.  De verantwoordelijken van BP bijvoorbeeld.  Die hebben een andere agenda, andere prioriteiten.  Zij kijken inmiddels aan tegen een achterstand van 43 dagen, cijfermatig moet je rekenen op een kost van een half miljoen Dollar per dag...  Men moest eigenlijk al een tijd volop in productie zijn maar om een aantal redenen is men nog niet zover.  En dus moet men keuzes gaan maken.  Worden mensen naar huis gestuurd die moesten instaan voor een belangrijke (cement-)test.  Tot groot ongenoegen van Jimmy Harrell (Kurt Russell, ook al te zien in de vurige “Backdraft” van 23 jaar geleden…) die als ‘installation manager’ de leiding heeft over de operationele werking van D.H. en niet in het minst over de veiligheid.  Maar de druk van BP-man Vidrine (John Malkovich) is groot om toch maar voort te maken.  En bepaalde dingen die gerelateerd zijn met veiligheid dan gewoon maar over te slaan…  Tot het fout loopt omstreeks 22:00.  Héél erg fout.  Alles wat mis kan gaan, loopt mis.  Wat volgde was de grootste milieuramp in de geschiedenis.  4,9 miljoen vaten olie kwamen in de Golf van Mexico terecht tijdens een brand die maar liefst 87 dagen woedde.

De basis voor de film “Deepwater Horizon” was een artikel in de New York Times met als titel ‘Deepwater Horizon’s Final Hours’, geschreven voor David Barstow, David Rohde en Stephanie Saul.  Die schreven hun verhaal nadat ze 21 overlevenden uitgebreid hadden geïnterviewd en daarenboven geschreven getuigenverklaringen van een aantal anderen hadden doorgenomen.  Geef toe, kan tellen als basis.

Maar de makers van “Deepwater Horizon” gingen nog een stap verder : ze kregen de échte Mike Williams zover om hen bij te staan als consultant waardoor snel duidelijk werd dat men de realiteit onwaarschijnlijk dicht zou kunnen benaderen in de finale filmversie rond de gebeurtenissen in de Golf van Mexico.

Op de set kon men zelfs een beroep doen op een pak mensen die vroeger verbonden was aan de olie-industrie of er nog steeds in was tewerkgesteld, aangevuld met experts in de sector, mensen van de kustwacht, arbeiders die concrete werkervaring hadden op de ‘werkvloer’ van een boorplatvorm, heel concreet dus bij het boren zelf.

Eens men zoveel know how aan boord had kon men aan de slag met de ‘set’ zelf !  Vijfentachtig lassers werkten acht maand lang aan een constructie die Deepwater Horizon moest worden in de film en qua schaal zelfs werd gebouwd op 85 % van het échte boorplatform.  Het gebruik van 1451 ton staal zorgde voor een indrukwekkende constructie, inclusief een landingsplaats voor helicopters.  De afgewerkte constructie in de film is ondergebracht in een immense watertank die men in drie dagen tijd vulde met 8 miljoen liter water. 

Close to perfection denk je dan.  Zeker als je weet dat Special Effects Supervisor Burt Dalton voor het reconstrueren van de blowout in de film zelfs contacten had met experts die aanwezig waren op het platform de dag van de ramp.  “it took us a long time to find just the right equipment to re-create that moment” aldus Dalton nog.  Onze felicitaties mijnheer Dalton voor het eindresultaat.  Respect.

Er zijn een pak redenen waarom “Deepwater Horizon” zo’n sterke film is.  We kunnen enkel maar kwistig zijn met het uitdelen van de Filmfreak-waarderingssterren voor wie er in slaagt om van een gebeurtenis waarvan iedereen weet hoe het afloopt een heuse nagelbijtende film te maken.  Je weet dat het boorplatform in brand zal vliegen, je kent de desastreuse afloopt, je weet dat er slachtoffers zullen vallen en toch ga je volledig op in de film, mede dank zij de meeslapende manier van filmen van Peter Berg.  Het camerawerk is indrukwekkend, ronduit verbluffend.  Geen “bwaah…”, “mja…” of “tja…” bij het zien van zoveel explosief geweld op het grote scherm, enkel bewondering voor de manier waarop alles wordt in beeld gebracht door Enrique Chediak (“Maze Runner”, “127 Hours”).  Elk ‘special effect’ of actie-scène in de films is ‘af’, alles komt op een overdonderende en imposante manier op je af waardoor je filmtechnisch bekeken niet anders kan dan het maximum van de punten geven voor Director of Photography Chediak en Production Designer Chris Seagers (“X-Men : First Class”).  Eén van de belangrijkste redenen voor filmmaker Peter Berg om deze film te gaan maken was om het menselijke verhaal wat meer onder de aandacht te brengen.  Bij het drama vielen immers 11 slachtoffers en de ecologische schade van de ramp mag dan enorm zijn, de moed en (zelf)opoffering van een aantal van de overlevenden verdiende meer dan enkel een kanttekening in het ganse verhaal.  Precies dit was de reden dat men Mike Williams aan boord kreeg, het feit dat men niet op zoek was naar actie of sensatie maar wel de slachtoffers en wat zij hadden meegemaakt centraal wou zetten in de film, de menselijke factor met andere woorden.

De docbuster “Deepwater Horizon” is zonder twijfel Peter Bergs beste film die hij ooit heeft gemaakt.  “The Kingdom” (2007) gaf al een goed beeld van waartoe hij in staat is in het segment van de actie-films, “Deepwater Horizon” overtreft al zijn vorige films.  Met meer dan een neuslengte overigens.  Berg laat zich niet verleiden tot het dramatiseren van de gebeurtenissen en concentreert zich enkel op feiten, op  cijfers, op wat zich effectief afspeelde op het boorplatform op die bewuste zwarte dag in 2010.  Ook qua verhaalstructuur geen overbodige tierlantijntjes, geen overtollige sub-plots of onnodige zijsprongetjes in het scenario.  Zoals in de eindgeneriek te lezen staat is “Deepwater Horizon” geen documentaire, mocht de film niet zo goed geweest zijn dan was deze vermelding overbodig geweest.  En wie zich de vraag stelt hoe je een rampenfilm van deze omvang het best begint moet even goed opletten aan de start van “Deepwater Horizon”.  Op het einde van de film enige aandacht besteden aan de rechtszaak die er vanzelfsprekend kwam na enige tijd was een mogelijkheid geweest maar ook hier laat Peter Berg zich niet vangen.  Het zou enkel geleid hebben tot een minder gebald einde of zelfs een langdradige of te lange film want een rechtszaak behoort niet tot wat hier moest centraal staan.  Wanneer je als kijker op het punt gekomen bent dat je weet dat enorme belangen en gigantische sommen geld moeten gespeeld hebben moet je al heel naïef zijn om te denken dat de schuldigen (genoeg) gestraft werden of de slachtoffers de eer en/of de schadevergoeding zouden ontvangen die ze verdienden.  Het einde is al even gestroomlijnd als de metalen kokers en buizen die het boorplatform verbinden met de bodem van de oceaan.  Wat cijfers, archiefbeelden en –foto’s, meer niet.

Wat ons betreft mag de film zeker in het lijstje staan van Oscar-genomineerden wanneer dit straks wordt bekendgemaakt.  Onze voorkeur/voorspelling gaat uit naar één of meer nominaties in de categorie van eerder technische Academy Awards.

“Deepwater Horizon” is één van de indrukwekkendste films van 2016.