Elke passie houdt gevaren in: zo zat deze pelliculespottende Filmfreak ooit eens met de rechterpink vast tussen twee biosstoelleuningen, maar dat is kattenpis vergeleken met wat outdoorfreak Aron Ralston in april 2003 overkwam. Tijdens een trip in de Blue John Canyon in Utah kwam die roekeloze jongen in een ravijn met zijn arm klem te zitten tussen een rotswand en een rotsblok. Na vruchteloze pogingen om een uitweg te vinden en geteisterd door uitputtingsverschijnselen, honger en dorst neemt hij op sterven na dood een boud besluit: om te overleven amputeert hij zelf zijn vastgeklemde onderarm, met een bot pennemesje dan nog wel.

Een op zijn zachtst gezegd straf gegeven, dat in de handen van Danny Boyle is uitgegroeid tot een straf filmisch experiment. Wie een ticketje versiert voor “127 Hours” (de titel slaat op het aantal uur dat Ralston vastzat in zijn benarde situatie) weet in principe waar hij/zij aan toe is. Het gegeven is bekend, het einde eveneens. De weg tussen het begin en het eind eigenlijk ook, al is het natuurlijk de manier waarop die weg is ingekleurd die maakt of je mee wil opgaan in de verfilming van Ralstons boek 'Between A Rock And A Hard Place'. Boyle geeft zelf graag toe dat hij geen intellectueel/verhalend regisseur is, maar een impulsief cineast die gaat voor de kracht van het beeld, het geluid en de bombast. En dat heeft hem dusver geen windeieren gelegd, getuige de Oscartriomf die hij oogstte met “Slumdog Millionaire”, nog zo’n film waarbij het beeld schijnbaar nooit stilstond. Het gevolg is dat dit alweer een prent is waar je ofwel mee in opgaat of die je koude kleren niet raakt. Wie na “127 Hours” teleurgesteld uit de zaal komt, zal afgeknapt zijn op Boyles naar alle kanten uit ricocherende stijl en niet op de inhoud. Want die staat als een aardbevingsbestendig huis.

Waarschijnlijk is het mogelijk om “127 Hours” sereen en misschien wel sacraal te verfilmen. Per slot van rekening zat Ralston vijf dagen vast in een complete stilte en had hij enkel maar zichzelf om tegen te praten. Sereniteit is echter niet aan Boyle besteedt: hij ziet Ralston in de eerste plaats als een adrenalinefreak en laat het testosteron rijkelijk uit de camera vloeien. Boyle kruipt vanaf de eerste scène (een exorbitante splitscreenbegingeneriek) in de huid van de op kicks freakende junk die Ralston is. Waardoor Boyles fast forwards en motion blurs inherent zijn aan de leefwereld van het hoofdpersonage. We zien hoe hij goed voorbereid (maar uiteindelijk niet goed genoeg) zijn weekendavontuur voorbereidt, zowel met de wagen als de mountainbike razend op zijn doel afgaat en hoe hij flegmatiek twee in de canyonstreek van Utah rondtrekkende meisjes (vertolkt door Kate Mara en Amber Tamblyn) de outdoorkick van hun leven bezorgt. Tien met de deur in huis vallende-minuten waarin Boyle zijn hoofdpersonage perfect weet in te kaderen.

Al draait het natuurlijk allemaal om de scènes waarin Ralston vast zit in de canyon. Boyle laat op een geloofwaardige manier zien hoe hij uit zijn penibele situatie probeert te ontsnappen: het rotsblok wegvijlen met een mesje, proberen om het rotsblok op te tillen met touw, het gewoon wegduwen … stuk voor stuk nutteloze pogingen, maar ze passen perfect in de psyche van Ralston. Boyle doorploegt de narratie gaandeweg met korte flashbacks die (verrassing verrassing) schreeuwerig overkomen, maar door ze als impressies op te hangen aan Ralstons zintuiglijke prikkelingen zijn de keuzes stuk voor stuk verdedigbaar. Zelfs al neigen ze af en toe misschien naar het sentimentele of zijn ze op zich niet bijster interessant (het lijkt logisch dat je terugdenkt aan je jeugd, je ouders wil contacteren en rouwt om de liefde van je leven als weet dat je stervensuur nabij is), Boyle slaagt er toch in om ze boeiend en vaak via verrassende invalshoeken in het geheel te integreren. Ook de hallucinatieshots (Ralston krijgt onder meer ‘het bezoek’ van de echte Blue John – die trouwens deel uitmaakte van de bende van Butch Cassidy en de Sundance Kid- en een plastieken Scooby-Doo) zijn voor het merendeel geïnspireerd te noemen.

Boyle mag zichzelf dan wel een stadsmens noemen met weinig feeling voor films à la “Into The Wild” (een min of meer gelijkaardig verhaal, al verloor het hoofdpersonage daar wel de strijd tegen de natuurelementen), toch heeft hij de nodige aandacht voor de natuurpracht van de canyons en zorgt hij gegarandeerd voor kippenvel tijdens de scène waarin Ralston na een koude nacht opgekikkerd wordt door binnenvallend zonlicht. Over kippenvel gesproken: dé catharsisscène waarin Ralston zijn arm lossnijdt is uiteraard niet voor doetjes. Al is de amputatie geenszins in beeld gebracht als over de top gaande gore, maar eerder als een poëtische brok grand guignol. Evenzeer poëtisch: de geëngageerde vertolking van James Franco, die hiermee definitief bewijst een groot(s) acteur te zijn. En in niet geringe mate mee verantwoordelijk is voor de slagkracht van deze “127 Hours” die wij jullie met graagte aanraden.