Twee arbeiders in een tunnel, een soort riolencomplex zo lijkt het wel. De één kent het netwerk van het afvalwater op zijn duimpje, George (Vas Blackwood uit Lock, Stock and two Smoking Barrels) vergezelt hem op zijn tocht omdat dit voor hem een alternatieve maatregel is voor een eerder opgelopen straf, één die hem sneller op vrije voeten kan krijgen ook. Plots klinkt een schreeuw in de verte. Een echo ? Maar van wat ? De twee gaan een kijkje nemen, de newbie blijft achter want hij kan niet zwemmen (water staat een centimetertje of dertig hoog...). Wanneer hij even later geen teken van leven meer hoort van zijn collega gaat hij toch eens voorzichtig kijken... Een feestje in Londen met allemaal jonge mensen die wat met de mode-wereld te maken hebben. Drank, drugs (vrienden en vriendinnen trakteren elkaar op een jointje, lijntje of een lijm-snuifje) en mokkels die misschien met één en ander te verleiden zijn... Kate (een bijzonder teleurstellende Franka Potente in haar eerste Britse film) is ook aanwezig maar heeft straks wel wat belangrijkers te doen dan nu in te gaan op de avances van Guy. Ze weet waar George Clooney vanavond uithangt en ze heeft daar nu eens haar zinnen op gezet...

Een tijd later komt ze aan in het metrostation.Nog 8 minuten voor de laatste trein er aan komt.Ze duizelt wat en dommelt zelfs heel eventjes in, lang genoeg om wakker te worden in een verlaten metrohalte.Niet alleen is het laatste metro-stel al voorbijgekomen, Kate kan ook het metrostation zelf niet meer uit, alles is potdicht...Tot haar verbazing stopt er toch nog een metro.Ze stapt in en komt even later oog in oog te staan met Guy, de kerel van eerder op de avond op het feestje.Die heeft hun gesprek van daarnet geïnterpreteerd als een uitnodiging waarna hij vol verwachtingen zijn rits opent.Alleen is het vervolg niet echt wat noch Kate, noch Guy ervan hebben verwacht...Ironisch genoeg was ik bijna te laat voor de openingsscène van Creep omwille van een mega-bloedneus, gevolgd door een snelle terugrit naar huis om opnieuw enigszins presentabel te zijn voor de dames aan de Kinepolis-kassa...Het was allicht een voorteken voor wat één van de bloedigste films van de laatste jaren bleek te zijn.Echt nog eens een film die je vol overtuiging in het vakje horror kunt klasseren.Enkel spijtig dat je die zonder nadenken ook zult onderbrengen in de sub-divisie met de letter B want Creep is een kanjer van een B-Film.

He begin en einde van Creep werden opgenomen in het metrostation van Aldwych op de Piccadilly lijn die al sinds 1994 niet meer in gebruik is en zelfs een afdeling heeft die al sinds 1917 verlaten is. Hierna trokken cast en crew naar Cologne in Duitsland waar kon begonnen worden met het bouwen van de noodzakelijke 'sets'/decors in een gebouw die eigenlijk een suikerfabriek is die niet langer meer in gebruik is. Debuterend Regisseur Christopher Smith ziet het maken van een horror-film nogal simplistisch en heeft dus nog heel veel te leren. Rondkruipende ratten moeten een rode draad zijn door de film, de handheld camera aanpak moet de angst er bij de kijker injagen, net als een weinig appetijtelijke slechterik, een verderfengel met een onstilbare honger naar dood en bloed, liters bloed in dit geval. Alleen jaagt hij er op die manier echt niet de schrik in bij ons. We missen niet alleen de beklemmende stiltes, de doorgedreven close-ups, het fliten met het onbekende als belichaming van het kwaad, maar ook de gepaste acteurs en actrices. Het zit er dus allemaal niet in, in Creep. Wat dan wel ? Het irritante joehoe-en van Franka Potente (The Bourne identity, The Bourne Supremacy) die haar lijntjes op zo'n sullige manier afdraaft dat zelfs haar accent een extra minpunt wordt. Regisseur Christopher Smith die ook het verhaal schreef zal wel dringend aan nachtrust toegeweest zijn wanneer hij het regeltje Who did this to you Guy ? in het verhaal neerplantte... En gegarandeerd nog maar pas wakker en slaapdronken wanneer hij besloot dat de doodsbenauwde Kate, op het ogenblik dat haar vriend al het loodje heeft gelegd, zij elk moment oog in oog kan staan met de verantwoordelijke hiervoor en dus voor haar leven vreest als nooit tevoren, besluit om op haar tocht ook nog eens de straathond van twee junkies te gaan meezeulen... Gelukkig zorgt een scheutje humor ervoor dat er ook wel wat gelachen kan worden, de scène waarin uiteindeljk de bewaker kan verwittigd worden bijvoorbeeld. Maar ook het vogelachtige, krijsende geluid van de man in het latex-pak (Sean Harris, te zien als zanger Ian Curtis van Joy Division in 24 Hour Party People) werkte eerder op de lachspieren dan dat het angst inboezemde. En de sprintjes op naaldhakken door de metro-gangen van Londen, eerst op naaldhakken en dan op blote voeten.. die deden ons meer denken aan Run Lola Run dan aan een (goede) horror-film.