Hij heeft stijl. De vraag is alleen : welke ? Oude rot Robert Altman filmt The Company immers zo los uit de pols, dat je bijna van een non-regie kan spreken. Heel wat scénes ogen onafgewerkt, en vaak doet de camera niet meer dan registreren. De acteurs lijken vooral te improviseren, en tussen al dat los zand door moet je als kijker zelf maar voor de verbindende irrigatie zorgen. Het knappe is dat Altman's 'kijkje achter de balletschermen' toch boeiend blijft, en dat is een heuse prestatie, rekening houdend met een quasi-onbestaand scenario waarin heel weinig, om niet te zeggen niets, gebeurt.

Vaak lijkt het erop dat Altman een twee uur durende wervingsspot maakt voor het Joffrey Ballet van Chicago. Een beetje zoals Alan Parker het destijds deed voor de New Yorkse Fame-school. We maken kennis met de artistieke directeur Alberto Antonelli (ofte 'Mr. A' zoals hij door de medewerkers wordt genoemd) (een prima Malcolm McDowell, die mooi venijnig vuur uitstraalt), de trainers, de choreografen en de dansers. Op het voorplan staat Ry (Scream-actrice Neve Campbell, die meeschreef aan het verhaal voor deze film), aan de vooravond van haar grote doorbraak. We volgen haar op de planken, tijdens haar bijverdienste als barmeisje in een hippe club en tegen de achtergrond van haar ontluikende liefde met kok Josh (James Franco, Green Hornet Jr. voor de Spider-Man-fans). En dat alles (of liever dat weinig) terwijl het Joffrey zich opmaakt voor een prestigieuze opvoering van het Blauwe Slang-ballet.

Het is niet de eerste keer dat Altman zijn camera neerpoot in een 'gesloten' omgeving en het publiek een kijkje achter de schermen gunt. Vooral de laatste jaren heeft hij daar zijn handelsmerk van gemaakt, soms met prima resultaten (The Player), soms ook met desastreuze gevolgen (Pret-a-Porter). The Company houdt zich resultaatsgewijs ergens in het midden op. De mooi in beeld gebrachte balletopvoeringen (gedanst door de echte leden van het Joffrey Ballet) worden afgewisseld met beelden van de chaos achter de schermen. Altman houdt alles fragmentarisch - zelfs de romance tussen Ry en Josh stijgt niet boven prentkaartenbeelden uit. Er is geen spanningsboog, geen eerste, tweede, en derde act, er is geen crescendo of allegro, Altman toont, en dat is alles wat hij doet. Voor de doorsnee-filmliefhebber zal dat veel te weinig zijn, en de kans is groot dat enkel dans- en balletliefhebbers echt van de film zullen genieten. Ook al heeft deze rustige film zeker charme, het mocht deze keer gerust een tikkeltje meer zijn geweest.