Het mogen dan wel flitsende tijden zijn (voor minder dan sneller dan het licht doen velen het niet meer), af en toe valt er niet te ontsnappen aan de trein der traagheid. En traag is een woord dat van toepassing is op het parcours van het meer dan voortreffelijke “Celda 211” van Daniel Monzon. De film beleefde zijn wereldpremière op het festival van Venetië in 2009 en ging twee maand later in première in zijn thuisland waar het een kaskraker van jewelste was. Niet alleen bij het publiek viel de film in de smaak, maar ook bij de critici, daar de prent acht Goya’s (het Spaanse equivalent van de Oscars) won.

In ons kikkerlandje konden filmliefhebbers “Celda 211” ontdekken op het Brusselse BIFFF in april 2010, luttele weken voor de prent een beperkte biosrelease kreeg. Daarna was het maar liefst een jaar wachten vooraleer de film de thuisbioscoop haalde. Al kan het nog trager: zo raakte de film pas deze zomer in de Britse en Ierse bioscopen. Het wachten is in elk geval beloond, zo zullen velen graag beamen na een visie van deze uppercutfilm. Die – hoeft het nog te verrassen – in principe in 2013 een Hollywoodremake krijgt. Het gerucht doet de ronde dat Paul Haggis (“Crash”, “The Next Three Days”) op de regiestoel zou plaatsnemen. Maar dat is dan, dit is nu: “Celda 211” of “Cell 211” die eindelijk op dvd/Blu-ray is in onze contreien.

Het uitgangspunt van de prent is simpel, maar razend efficiënt uitgewerkt. Toekomstig gevangenisbewaarder Juan Oliver (Alberto Ammann) komt de dag voor zijn allereerste werkdag de gevangenis waar hij zal werken bezoeken en krijgt er een rondleiding van zijn toekomstige collega’s. Dat de gevangenis in niet al te beste staat verkeert, is duidelijk wanneer Juan geraakt wordt door een stuk beton dat naar beneden valt. Zijn collega’s plaatsen hem in cel 211 terwijl ze de hulpdiensten verwittigen. Net op dat moment breekt in de gevangenis echter een opstand uit. De cipiers kiezen eieren voor hun geld en verlaten het cellenblok … zonder Juan. Om te overleven moet Juan zichzelf voordoen als gevangene en zien te integreren binnen de gemeenschap geharde gevangenen die wordt geleid door de autoritaire en licht ontvlambare Malamadre (een fantastische Luis Tosar, die u misschien kent van zijn bijrol in de speelfilmversie van “Miami Vice”).

Gelukkig voor Juan 'klikt' het bijna onmiddellijk met Malamadre die wel wat ziet in het lef dat Juan etaleert. Waarmee Juans problemen geenszins van de baan zijn: een paar van Malamadres vertrouwelingen worden jaloers als Juan in de smaak valt bij Malamadre, Juan probeert via de enige nog overgebleven bewakingscamera te communiceren met de politiediensten die een inval voorbereiden, en hij wil uiteraard dringend zijn zwangere vrouw laten weten dat alles in orde is met hem. Elke stap kan Juans laatste zijn, en de zaken worden er niet eenvoudiger op als blijkt dat er drie ETA-terroristen in een speciale vleugel van de gevangenis zitten. Malamadre wil hen inzetten als gijzelaars om zijn eisen beantwoord te zien, maar de gespannen politieke situatie zorgt voor een nog explosievere situatie die via een uitgebreide media-aandacht al snel het volledige land in de ban houdt.

Het scenario van “Celda 211” zit ongemeen slim in elkaar. De adrenaline vliegt in het rond als waterdruppels van de pels van een in zee duikende golden retriever en bouwt de spanning nagelbijtend op. Opvallend is dat dit geen film met zwart-witpersonages of -tegenstellingen is. Grijs is de kleur zo blijkt als Juan na verloop van tijd sympathie ontwikkelt voor Malamadre, en (verrassing verrassing) ook de gevangenisdirecteur en andere hooggeplaatsten blijken niet zuiver op de graat.

“Celda 211” blijft in de eerste plaats een thriller, maar laat ruimte voor maatschappijkritiek (de manier waarop gevangenissen worden gerund in Spanje krijgt meer dan een gewetenstrap) die nooit prekerig wordt. Wie tussen de regels kijkt, vindt dus meer dan zomaar een thriller. Wie dat niet doet, mist daarom niets: alleen al het gebalde spel van Luis Tosar en de markante karakterkoppen die de cellen bevolken zorgen voor genoeg spanningsdosissen om de vier sterren die wij dit filmpje meegeven te rechtvaardigen. Cinema met ballen en een ruggengraat op een blauw- of grijsgelaagd schijfje dat het moet stellen zonder extra’s of achtergrondinformatie.