Francis Ford Coppola's visie van het overbekende griezelverhaal Dracula valt zoals te verwachten nauwelijks te vergelijken met het vroegere vampierenwerk dat we reeds overvloedig te schrikken kregen. Dat wil niet meteen zeggen dat Coppola de beste Draculafilm aller tijden heeft afgeleverd, maar ontegensprekelijk wel de interessantste en rijkst gestoffeerde.

Het scenario van James V. Hart (Hook) blijft immers heel getrouw aan de beroemde, originele Dracularoman van de Brit Bram Stoker, en plaatst de Draculafiguur in een historische context.  In de (rijk gestileerde) intro laat Coppola zien hoe de Roemeense prins Vlad Drak (Gary Oldman) anno 1462 op ongemeen wreedaardige wijze de Turkse bezetters onder dwang hield in naam van het Christendom.  Na de bloederige strijd vindt Drakul zijn grote liefde Elisabeta dood, waarop hij zich tegen God keert en zijn ziel verloochent aan de duivel.  Zo verkrijgt hij het eeuwige leven, en nuttigt hij dagelijks een verse portie mensenbloed, al dan niet met behulp van twee vooruitgeschoven hoektanden.

Zo'n vierhonderd jaar later resideert Dracula nog steeds in zijn groteske Transylvaanse burcht, tot wanneer hij op een beeltenis van de Londense Mina (Winona Ryder) botst die als twee druppels water op zijn overleden liefde Elisabeta lijkt. Hij laat z'n hoogbejaarde vermomming vallen en reist vermomd als aristocratische charmeur naar Engeland om Mina de zijne te maken. Hij vindt daarbij haar verloofde Jonathan Harker (Keanu Reeves) en de bizarre dokter van Helsing (Anthony Hopkins) op zijn pad, die Mina in bescherming nemen en de bloedzuiger terugjagen naar Transylvanië waar de beslissende strijd zal moeten uitgevochten worden...

Bij het etaleren van dit noodlottige, bombastisch in de verf gezette liefdesverhaal besteedt Coppola al bij al weinig aandacht aan de gekende horrorelementen zoals knoflook, ontbrekende spiegelbeelden en verpletterend zonlicht, die weliswaar allemaal eventjes als details om het hoekje komen kijken, maar volkomen ondergeschikt blijven aan de dramatische evocaties van het Dracula-gegeven.

Coppola en Hart benutten Bram Stoker's Dracula optimaal door hem boordevol te proppen met datums, locaties en personages (en verliezen hierbij meermaals de nodige continuïteit uit het oog), waardoor het resultaat nauwelijks als horror te catalogeren valt. Maar uiteraard vallen er genoeg visuele hoogstandjes te rapen waardoor je hoe dan ook een fascinerende onderdompeling in dit bloeddorstige, barok-gothische universum te wachten staat.